Vatn ch. 7

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Ingimundur jarl andaðist litlu síðar en Þorsteinn fór heim
til eigna sinna og tók við föðurleifð sinni. Hann var í
hernaði á sumrum og aflaði fjár og virðingar en sat heima að
búm sínum að vetrum og þótti hinn mesti sómamaður.

Ingjaldur hét maður er bjó í Hefni, ey norður á Hálogalandi.
Hann var bóndi hraustur og var í hernaði á sumrum en sat um
kyrrt á vetrum. Það var vingott með þeim Ingjaldi og
Þorsteini. Ingjaldur var góður búþegn og mikilhæfur maður.

Þorsteinn átti son við konu sinni og er sveinninn var fæddur
var hann borinn að föður sínum.

Þorsteinn leit á hann og mælti: "Sjá sveinn skal heita
Ingimundur eftir móðurföður sínum og vænti eg honum hamingju
sakir nafns."

Sveinninn var snemma með miklum þroska.

Þeir Þorsteinn og Ingjaldur áttu vinaboð saman á hverju
hausti þá er þeir komu úr víkingu. Og eitt sinn er Ingjaldur
var að veislu hjá Þorsteini þá rann sveinninn Ingimundur að
Ingjaldi.

Hann mælti þá: "Hamingjusamlegur sveinn ertu og fyrir vináttu
okkar föður þíns þá vil eg bjóða þér heim til mín til slíks
fósturs sem eg kann að veita þér best."

Þorsteinn kvaðst þiggja mundu boðið og fór sveinninn heim með
Ingjaldi. Grímur hét son Ingjalds en annar Hrómundur. Þeir
voru vænlegir menn og gerðust fóstbræður Ingimundar. Þeir
Þorsteinn og Ingjaldur héldu uppteknum hætti um heimboð og
veislugerðir og þóttust menn hafa iðgjöld Ketils þar sem
Þorsteinn var þótt hann væri maður minni vexti eða eigi svo
sterkur sem hann var.

Það var eitt sinn þá er Ingimundur hitti föður sinn að hann
mælti: "Gott fóstur hefir þú mér fengið en nú vil eg að þú
fáir mér skip og vil eg herja í sumar eftir hætti hinna fyrri
frænda minna. Er eg nú svo aldurs kominn að eg má vel slíkt
starfa og vil eg kosta til þessar ferðar sjálfur og þú en
eigi fóstri minn en veit eg að eg má hafa af honum slíkt er
eg vil."

Þorsteinn kvað þessa vel leitað "og mun eg fá þér eitt skip."

Ingimundur kvað eigi mega minna við hlíta og fór heim og
segir fóstra sínum.

Ingjaldur svarar: "Það er gott tillag en eg skal fá Grími
annað skip og skuluð þið fara báðir samt með forsjá og
athygli. Varist og að leggja þar að sem ofurefli er fyrir. Er
og það meiri virðing að aukast af litlum efnum en að hefjast
hátt og setjast með lægingu."

Síðan réðust þeir í hernað Ingimundur og Grímur og fóru vel
með víkingskap sínum, lögðu eigi að þar að eigi sætti ráði og
fengu fimm skip að hausti og voru öll vel búin að vopnum og
mönnum og öllum herskap. Það sýndist brátt að Ingimundur var
djarfur í framgöngu og góður drengur, traustur til vopns og
harðfengi, vinhollur og góðgjarn, fastnæmur við vini sína og
svo mátti höfðingja best farið vera sem honum var í fornum
sið.

Hann lýsir yfir því fyrir Grími að hann ætlaði heim til föður
síns að hausti og vera þar um veturinn nokkura stund með
tuttugu menn. Og svo gerðu þeir.

Það fannst á heldur að Þorsteini þótti nokkuð svo vita ofsa
þarvist þeirra og eigi með fullri forsjá.

Ingimundur svarar: "Eigi líst mér svo og eigi áttu svo að
mæla og sannlegra er hitt að þú beiðist slíks í móti sem þú
vilt af fjáraflanum eftir siðvenju hermanna og neyta þess svo
að sæmd fylgi. Nú samir þér vel að veita oss vistina með
vorum tilföngum."

Þórdís mælti: "Vel er slíkt mælt og drengilega og svo mundi
gert hafa móðurfaðir þinn."

Þorsteinn mælti: "Eg skal og svo gera og er skörulega mælt."

Þar eru þeir um veturinn fram um jól og er þar góð vist og
glaðleg. Öllum þótti mikils um Ingimund vert, bæði um háttu
hans og yfirbragð. Hann var kænn við alla leika og að allri
atgervi vel fær og óágjarn við sér minni menn en harðfengur
og framgjarn við sína óvini.

Og er jól leið mælti Ingimundur til föður síns: "Nú munum vér
kumpánar fara til fóstra míns og vera þar það er eftir er
vetrar því að hann mun kunna þökk að vér séum þar."

Þorsteinn mælti: "Hitt þætti mér nú ráð að þú værir með oss í
vetur frændi."

Ingimundur kvaðst fyrir hinu ráð hafa gert og svo gerðu þeir.
Ingjaldur tók við þeim forkunnar vel og sýndi á sér
aufúsusvip og voru þeir þar um veturinn það er eftir var. Og
er voraði þá segir Ingimundur að hann vill að þeir búi ferð
sína í hernað, segir þá nú til alls betur færa en fyrr.
Ingjaldur kvað það sannindi.

Síðan fóru þeir annað sumar í hernað og fengu miklar tekjur
fjár af reyfurum og ránsmönnum þeim sem lögðust á fé bænda
eða kaupmanna, fóru svo um sumarið.

Þá mælti Ingimundur: "Ef eigi verða stórar mannraunir í vorum
ferðum þá er einsætt að fara með hernaðinum drengilega."

Allir hlýddu hans boði og banni.

Og er nokkuð svo var haustað komu þeir við Svíasker. Þar voru
víkingar fyrir og bjuggust þegar hvorirtveggju til bardaga og
börðust fyrst með skotum og grjóti. Engi var liðsmunur. Þar
urðu margir menn sárir af hvorumtveggjum. Ingimundur fékk þar
góðan orðstír þann dag og sannlega þóttust þeir góðum
höfðingja þjóna er hans menn voru. Og er kveldaði varð á
hvíld nokkur bardaganum.

Ingimundur mælti þá: "Látum eigi það á finnast að vér
letjumst þótt þessi fundur hafi hóti heldur verið með
nokkurri mannhættu."

Þá stóð maður upp á skipi þeirra sem fyrir voru. Hann var
bæði mikill og vasklegur.

Sjá mælti: "Hverjir eru þessir menn er við oss hafa barist í
dag? En það er ósiðlegt að menn hafast eigi orð við. Eru hér
og engar sakir í milli áður svo að eg viti."

Ingimundur svarar: "Ef þú spyrð að forráðsmönnum vors liðs þá
heitir annar Ingimundur en annar Grímur. Eða hver ertu?"

Hann svarar: "Sæmundur er mitt nafn. Er eg og formaður þessa
liðs, sygnskur maður að ætterni. Kunnigt er mér og um yður
frændur og þar sem vér erum samlendir menn þá samir oss betur
að vera eins liðs en berjast. Höfum vér og góða eina frétt
til yðvar. Nú viljum vér mæla til vinganar við yður, eigi
fyrir því að vér þurfum friðar að biðja fyrir liðsmunar
sakir."

Ingimundur svarar: "Vel viljum vér þetta mál virða og leggja
eigi til hallmælis. Nú munum vér eigi kjósa oss þann hlut til
handa að girnast við yður til óviss frama en hafa nú
handtekinn frið og vináttu yðra."

Nú settu þeir grið og frið sín í milli og héldu síðan allir
saman það er eftir var sumarsins og varð þeim nú gott til
fjár og sóma og sigldu um Sognsjó um haustið. Sæmundur kvað
þá þar skiljast mundu og finnast þar að sumri með vináttu.
Ingimundur játtar því. Sæmundur hélt nú í fjörðinn en
Ingimundur sigldi norður með landi og hafði mörg skip og
mikið fé. Hann fór til föður síns með sex tigu manna.

Grímur mælti: "Ætlar þú eigi nú fóstbróðir að föður þínum
þyki ærnir gestir?"

Hann kvaðst ætla að nú væri nær hófi. Þorsteinn gekk í mót
syni sínum og bauð honum með allri ölúð. Ingimundur kvaðst
svo gera mundu.

Þorsteinn veitti þeim stórmannlega um veturinn og kvaðst vel
við una að eiga þvílíkan son og kvaðst hafa snemma séð á
honum frændagiftu "og svo sem eg sé að þinn þroski vex þá
skaltu hafa af mér því meiri sóma."

Ingimundur var þar um veturinn og þótti mjög fara vaxandi
hans virðing. Því meira lét hann til sín koma um fégjafir og
aðra stórmennsku sem föngin voru nægri.

En er voraði þá ræddu þeir um ferðir sínar fóstbræður. Grímur
kvaðst eigi mundu um breyta og fylgja honum. Síðan réðust
þeir í hernað og kom Sæmundur til móts við þá sem mælt var og
fóru allir samt um sumarið. Þeir áttu saman félag um þrjú
sumur í samt fyrir vestan haf og öfluðu fjár og góðs orðróms.
Ingimundur var fyrir þeim öllum um ráðagerðir og vitsmuni og
allan skörungskap og var þeirra félagsskapur að öllu
merkilegur. Ingimundur var með föður sínum á vetrum. Þóttist
Þorsteinn og aldrei fullmikinn geta gert sóma Ingimundar
sonar síns þegar hann sá hvelíkur maður hann vildi verða.