Vall ch. 7

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er að segja frá Böðvari að hann býst um morguninn og hans
förunautar.

Þorgrímur mælti: "Ekki er mér um Böðvar að þú farir
almannaleið. Eg veit gjörla að maður hefur í burt komist í
nótt og mun sagt hafa um ferðir þínar en eg vildi að ekki
yrði að yður er þér hafið mig heim sóttan."

Böðvar kvað honum vel fara "eg mun og svo gera."

Þeir snúa nú á leiðina og fóru þó almannaveg.

Sigmundur tók til orða í liði Bjarnar: "Nú sé eg þá og eru
þeir fyrir oss komnir."

Síðan sóttu þeir fast eftir þeim og fundust á hrísum upp frá
Dalsbæ milli bæjanna og Hellu er Narfi bjó.

"Menn fara þarna," segir Böðvar, "og hvað munu þeir vilja?"

Bessi svarar: "Ekki munu þeir gott vilja og má vera að vér
drukknum nærri landi."

Böðvar mælti: "Ei skulum vér renna."

Bessi svarar: "Ekki ætla eg það," segir hann, "og munum vér
hér bíða."

Böðvar og Bessi og stýrimaður, þeir voru fremstir. Voru þeir
sjö saman en þeir Björn ellefu saman.

Þá mælti Þorsteinn: "Förum að með ráðum. Ei er sýnt hve
vegnar svo búið. Þeir hafa vígi nokkuð en menn harðsnúnir og
sæki sumir á bak þeim og vertu hér Þorgrímur."

Í því bili hljóp maður mikill að baki þeim. Var þar og kominn
Eyjólfur Þorsteinsson.

Þá mælti Böðvar: "Höldumst vér við og hlífum oss."

Björn var fremst í atsókn. Þorsteinn skaut spjóti að Hávarði
austmanni og setti á hann miðjan. Það spjót þrífur Böðvar og
sendir það aftur og hæfir Þorstein og varð honum að skaða. Og
í því kom Eyjólfur á bak Böðvari og hjó hann banahögg og í
því þrífur Eyjólfur til Bessa og renndi fótskriðu að honum og
í lið þeirra og bað þá Björn að ráða til.

Hann hljóp að honum og vó hann og mælti: "Vasklega fórstu enn
Eyjólfur."

Hafði Bessi vegið Sigmund áður. Þar féll Böðvar, Bessi,
Hávarður austmaður og einn af förunautum þeirra og Þorsteinn
af Svarfdælum og Sigmundur. Þeir gera orð Narfa að hann sæki
líkin. Hann kunni þessu illa því að hann var vinur
hvorratveggju. Hann ríður á Möðruvelli og sagði Guðmundi.
Hann kvað þetta mikla óhamingju orðna.

En þeir Björn og Eyjólfur gera ráð sitt.

Eyjólfur kvað það sýnt ráð að hitta Ljót "þó að nokkur
yfirorð fylgi þá er þar þó traust. Mun hann mér ásjá veita.
Mun eg hér ekki dveljast ef þú gerir ei svo því að þú mátt
ekki traust veita."

Björn kvað hann letja að mannhefndir færu fram.

Eyjólfur kvaðst ætla að því fastari mundi hann til trausts
sem þeir þyrftu meir "og er þetta eitt til og þann veg helst
komu mannahefndir frænda hans af voru tilstilli."

Þeir fara nú og hitta Ljót og segja honum að þeir hafa
mannhefndir framdar eftir frændur þeirra.

Ljótur mælti: "Ei er gott að eiga vonda frændur. Þeir koma
oss í vandkvæði. Er nú og ei gott aðgerða."

Þeir fara að hitta Þorgrím.

Þá mælti Ljótur: "Því tókstu við óvinum vorum Þorgrímur
frændi?"

Hann svarar: "Það eina samdi mér. Þó til lítils kæmi þá var
það þó mitt að eg gerði en það Sigmundar er hann gerði og er
því fjarri orðið er eg vildi að væri."

Þá mælti Ljótur: "Betur mundi ef þessi ráð hefðu höfð verið
en óráðlegt sýnist mér yður að sitja í búum yðrum í milli
Tjarnar og Upsa. Kveð eg það nú betur sóma að vér séum allir
saman heldur en þér séuð drepnir sem melrakkar í grenum og
mun þá þykja koma til vor að veita að málum yðrum og mun eg
nú leita fyrir að vera. En eg er tregur til stórvirkjanna en
þó þykir mér illt að láta hlut minn fyrir nokkrum manni."

Þorgrímur mælti: "Slíkt liggur nú fyrir eða hvað skal gera af
Eyjólfi er mest er í sökum bundinn og stórvirkjum?"

Ljótur svarar: "Hann má vera með mér fyrst en síðar mun eg
senda hann suður á Hjalla og koma honum þar utan. En aðra
þrjá skal senda til Hermundar Illugasonar en tvo til Þorkels
Eyjólfssonar. Væri þá auðvelt um sættir að leita ef þeir
kæmust utan. En Björn skal með mér vera og eitt yfir okkur
ganga."