ÞUxaf ch. 11

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Hitt er að segja að Styrkár er nú í sæluhúsinu og þykir
Þorsteini dveljast. Kastar hann sér þá upp í setið og er hann
hafði legið nokkura stund hlaupa þar inn piltar tveir mjög
illsviplegir og hafði sitt sax hvor í hendi, sækja þegar að
Styrkári en hann grípur frá stokkinn frá setinu og lemur þá
með þar til er hann drepur þá báða.

Síðan gengur hann út úr skálanum, grunar þá hvað Þorstein mun
dvelja, gengur nú þar til er hann kemur að skálanum, sér nú
vegsummerki að þar liggja tvö flögð drepin en Þorstein sér
hann hvergi, þykir nú ugglegt að hann muni í nokkurum nauðum
staddur vera, heitir nú á skapara himins og jarðar að taka
við þeirri trú sem Ólafur konungur boðar ef hann fyndi á
þeirri nátt Þorstein félaga sinn lífs og heilan, gengur síðan
inn í skálann og kemur þar að sem þau Skjaldvör og Þorsteinn
liggja, spyr þá hvort Þorsteinn megi nokkuð mæla. En hann
segir það eigi trauða, biður hann hjálpa þá til. Styrkár
tekur þá til Skjaldvarar og dregur hana af ofan. Þorsteinn
stendur upp brátt og er stirðnaður mjög af öllu saman,
umfangi því er hann hafði átt við flögðin og faðmlögum
Skjaldvarar. Brjóta þeir þá Skjaldvör kerlingu á háls og gekk
þeim það hið treglegasta því að hún var harðla hálsdigur.
Segir Þorsteinn nú Styrkári allt frá ferðum sínum.

Styrkár ansaði: "Mikill afreksmaður ertu svo að það er líkast
að þessa þinna afreksverka sé getið meðan Norðurlönd eru
byggð."

Taka þeir nú og draga saman öll flögðin og kynda að bál og
brenna upp að köldum kolum. Síðan kanna þeir skálann og finna
þeir ekki fémætt, fara í burt síðan og heim á Gimsar.
Spyrjast nú þessi tíðindi og þykja mikil vera.