ÞSH ch. 2

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þenna vetur bjóst Sigurður jarl til Írlands og þá barðist
hann við Brján konung og hefir sú orusta frægust verið fyrir
vestan hafið, bæði að fjölmenni og stórtíðindum þeim sem þar
urðu. Og er jarl bjóst heiman spurði hann Þorstein hvort hann
vildi fara.

Þorsteinn kvað sér eigi annað sama en fara og fylgja honum í
háskanum "er oss þykir gott að hafa hóglífi með yður í
friðinum."

Jarl þakkaði honum orð sín.

Þeir fóru síðan til Írlands og börðust við Brján konung og
urðu þar mörg tíðindi senn, sem segir í sögu hans. Þar féllu
þrír merkismenn jarls og þá bað jarl Þorstein bera merkið.

Þorsteinn svarar: "Ber sjálfur krák þinn jarl."

Þá mælti einn maður: "Vel gerðir þú Þorsteinn því að af því
hefi eg misst þrjá sonu mína."

Jarl tók merkið af stönginni og lét koma milli klæða sér og
barðist þá alldjarflega.

Litlu síðar heyrðu þeir mælt í loftinu: "Ef Sigurður jarl
vill sigur hafa þá sæki hann á Dumasbakka með lið sitt."

Þorsteinn fylgdi jafnan jarli og svo var þá. Þar féll jarl í
þeirri atlögu og dreifðust þá víða liðsmenn. Og í þessu drap
Bróðir Brján konung. En Óspakur bróðir hans tók hann og
hleyptu út þörmunum og leiddu hann of eik eina. Þá urðu mörg
tíðindi senn í mannalátum. Þorsteinn og þeir nokkurir saman
námu stað við skóginn.

Þá mælti einn maður: "Hví flýrð þú eigi Þorsteinn?"

Hann svarar: "Því að eg tek eigi heim í kveld þó að eg flýi."

Þorsteini voru grið gefin og fór hann aftur til Orkneyja og
þaðan til Noregs og kom til hirðar Magnúss konungs Ólafssonar
og gerðist hans hirðmaður og var ólíkur þeim er heima spyrja
tíðindin að búm sínum. Hann var með mörgum ríkum mönnum og
vel virður og þótti hinn mesti ágætismaður. Hann var og hinn
mesti rausnarmaður í búi og vel mátti bær hans jafnast við
ríkra manna herbergi. Þorsteinn var vinhollur, glaður og
lítillátur, vitur og þolinmóður, djúpsær og langrækur en
grimmur mótgerðarmönnum sínum, góður við ölmusur og alla þá
er hans þurftu en hina stærri menn bar hann oft ofríki þá er
hann var hér á landi. Uppruni hans var merkilegur. Hann fékk
sér og góða mægð og traust þeirra Vopnfirðinga.

En er hann hafði þrjá vetur utan verið og var orðinn frægur
mjög þá fór hann út hingað. Þá var Þorsteinn tvítugur er hann
var í Brjánsorustu. Hann kom út í fjörðum austur fyrir leið
of haustið og fór heim til bús síns og urðu honum fegnir
frændur og vinir og allir hans þingmenn.

En meðan Þorsteinn var utan þá hélt Þórhaddur vel þingmenn
hans. Þar með fékk hann mikið af fé Hauks. Og hið fyrsta
sumar er hann tók fjárheimtuna var honum goldinn ketill,
mikill og góður, og er þeir fundust að um skiptin urðu þeir
vel á sáttir þar til er ketillinn kom upp.

Þá mælti Þórhaddur: "Þenna grip vil eg hafa til míns bús en
þú haf annað fé í móti."

Haukur kvaðst eigi missa mega og kvað hann þó mega vel við
una er honum var gefið allt og eigi sannlegt í mót að mæla að
hann hefði. Þórhaddur kvað svo vera en lét þó fleirum mönnum
nauðsyn til að kalla en honum einum. Reið hann í brott.

Þá kom Guðleif að í því og mælti: "Eigi mundir þú á katlinum
hafa haldið ef eg hefði ráðið og mun þetta illa gefast við
ofsa föður míns og ríðið eftir honum og biðjið hann hafa
ketilinn."

Haukur mælti: "Engi þörf er þessa og mun heimt annað ef annað
er veitt."

Hún mælti: "Eigi vildi eg hætta til úrræða föður míns og
kauptu heldur þér annan ketil."

Þá var riðið til fundar við Þórhadd og boðinn ketillinn.

Hann svarar: "Hitt er ráð að Haukur hafi ketilinn en vér
munum fara með voru máli sem oss líkar."

Haukur spyr þetta og þótti honum vel. Guðleif kvað illa mundu
af leiða.

Og hið næsta haust lét Þórhaddur reka af fjalli yxn fimm er
Haukur átti og þrjá tigu geldinga og lét drepa og mælti að
svo skyldi segja Hauki að þetta væri nokkur hlutur af
ketilsverðinu. Hauki þótti ósæmilega til sín gert en mátti
eigi að hafa meðan Þorsteinn var í brottu og þótti sér illa
launað fjártillagið. Guðleif kvað mikið að gert en kvaðst
vilja hætta til þess að þá væri kyrrt. Vel var Þórhaddur til
annarra manna þar um sveitir og hugsaði rétt milli manna.

Og annað haust lét Þórhaddur reka fé jafnmargt af fjalli það
er Haukur átti og drepa í bú sitt og bað enn segja Hauki að
það var nokkur hlutur af ketilsverðinu. Haukur kvaðst eigi
vita hvað hann ætlaði til um rán við hann, kvaðst sakna
Þorsteins vinar síns.

Nú liðu þau misseri og hið þriðja haust bjóst Þórhaddur til
fjallgöngu og allir synir hans og lét þá reka af fjalli hálft
hundrað geldinga og tíu yxn er Haukur átti og lét slátra í bú
sitt. Þetta mæltist illa fyrir. Í öðru lagi hélt hann sér til
vinsælda. Haukur leitaði ráða við Guðleifu hversu með skal
fara.

Hún kvað óhægt um misheldi hans en ósóma hennar "og mun
Þorsteinn brátt til koma."