ÞHvít ch. 6

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Það er frá Þorsteini að segja að honum batnaði. Bjó hann skip
sitt til Íslands og kom út næsta sumar eftir brúðkaupið í
Reyðarfjörð og hafði selt Austmönnum skipið. Hann ætlaði til
ráðahagsins við Helgu og láta af förum.

Og er hann kom til Íslands frétti hann alla þessa
ráðabreytni. Fór hann þá til fundar við föður sinn og létu þó
haldast skipsöluna eigi að síður. Þorsteinn lét lítt á sér
finna um þetta mál. Hann keypti sér skip um veturinn er uppi
stóð í Bulungarhöfn og bjó það að öllu. Bræður hans ætluðu
með honum utan og urðu eigi búnir svo skjótt sem hann því að
þeir fóru að fjárheimtingum sínum um héraðið. Austmenn
vesuðust illa er þeirra þurfti að bíða, bræðra Þorsteins, ef
byr kæmi á.

Þorsteinn mælti þá: "Eg mun ríða frá skipi voru og hitta þá
og biðja þá að þeir flýti sér en þér skuluð bíða mín hið
skemmsta sjö nætur."

Þorsteinn reið utan eftir Öxarfirði úr Bulungarhöfn og upp á
Möðrudalsheiði og ofan til Vopnafjarðar og svo austur yfir
Smjörvatnsheiði og svo yfir Jökulsá að brú og svo yfir
Fljótsdalsheiði og austur yfir Lagarfljót og upp með fljótinu
uns hann kom í Atlavík snemma morguns. Þórir var farinn í
skóg og húskarlar hans með honum ofan á Bulungarvöllu. Einar
var heima og var eigi upp risinn er Þorsteinn kom að durunum.
Kona var úti er Ósk hét. Hún spurði hver hinn komni maður
væri.

Þorsteinn svarar: "Sigurður heiti eg og á eg að gjalda Einari
skuld og vil eg nú afhenda honum og gakk þú inn og vek Einar
og bið hann út ganga."

Þorsteinn hafði spjót í hendi og ullhött á höfði. Konan vakti
Einar. Hann spurði hver kominn væri. Hún sagði að hann
nefndist Sigurður. Einar stóð þá upp og kippti skóm á fætur
sér og tók skikkju yfir sig og gekk út síðan. Og er hann kom
út kenndi hann Einar að þar var kominn Þorsteinn og varð
Einar nokkuð fár við.

Þorsteinn mælti: "Því em eg hér kominn að eg vil vita hverju
er þú vilt bæta mér er þú gabbaðir skyrbjúg minn í hafi og
hlóst að mér með hásetum þínum og mun eg vera alllítilþægur
að."

Einar mælti: "Heimtu fyrst að öllum þeim er hlógu að þér. Eg
mun þá bæta þér ef allir bæta aðrir."

Þorsteinn svarar: "Eg em ekki svo féþurfa að eg nenni alla að
sækja og vil eg að þú bætir fyrir þig."

Einar kveðst eigi bæta mundu og sneri hann undan og til
svefnskemmunnar. Þorsteinn bað hann bíða og hrapa eigi svo
skjótt til rekkjunnar Helgu. Einar gaf engan gaum að því er
hann mælti. Síðan lagði Þorsteinn að Einari með spjótinu og í
gegnum hann. Einar féll dauður inn í skemmuna. Þorsteinn bað
griðkonuna greiða ferð Einars.

Þorsteinn ríður þá hina sömu leið aftur er hann reið fram.
Hann reið vestur yfir háls til sels Þorbjarnar er stóð í
milli Melrakkasléttu og Ormsár. Hann spurði Þorbjörn ef
bræður hans hefðu þar komið en Þorbjörn kvað það eigi vera.
Þorsteinn sagði honum tíðindin og bað hann segja bræðrum
sínum að þeir flýttu sér til skips. Reið Þorsteinn þá til
skips.

Griðkona gerði honum Þóri orð og lét segja honum víg Einars
sonar síns og brá Þórir skjótt við og fór norður til
Vopnafjarðar með tvo húskarla sína og fór á skipi yfir fljót
og til Hofs. Sagði hann þeim Hofsmönnum víg Einars. Þorgils
kvað sér eigi vel hafa hug um sagt þegar er Einar fékk Helgu.
Þeir báðu hann eftir ríða. Hann lét þá taka hesta sína. Hrani
frýði honum áður hugar ef hann seinkaði ferðinni. Þórir hvarf
aftur og gerði það að ráði Þorgils en húskarlar hans fóru með
Þorgilsi og voru þeir sjö saman og fóru síðan leið sína.