ÞÞ ch. 3

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

En langri stundu síðar vaknaði Þórhallur og spurði hvort
Þiðrandi vekti og var honum eigi svarað. Þórhallur kvað þá
mundu ofseinað.

Var þá út gengið. Var á tunglskin og frostviðri. Þeir fundu
Þiðranda liggja særðan og var hann borinn inn. Og er menn
höfðu orð við hann sagði hann þetta allt sem fyrir hann hafði
borið. Hann andaðist þann sama morgun í lýsing og var lagður
í haug að heiðnum sið. Síðan var haldið fréttum til um
mannaferðir og vissu menn ekki vonir óvina Þiðranda.

Hallur spurði Þórhall hverju gegna mundi um þenna undarlega
atburð.

Þórhallur svarar: "Það veit eg eigi en geta má eg til að
þetta hafi engar konur verið aðrar en fylgjur yðrar frænda.
Get eg að hér eftir komi siðaskipti og mun því næst koma
siður betri hingað til lands. Ætla eg þær dísir yðrar er
fylgt hafa þessum átrúnaði munu hafa vitað fyrir siðaskiptið
og fyrir það að þér munuð verða þeim afhendir frændur. Nú
munu þær eigi hafa því unað að hafa engan skatt af yður áður
og munu þær þetta hafa í sinn hlut. En hinar betri dísir
mundu vilja hjálpa honum og komust eigi við að svo búnu. Nú
munuð þér frændur þeirra njóta er þann munuð hafa er þær boða
fyrir og fylgja."

Nú boðaði þessi atburður fyrir sem Þórhallur sagði og margir
hlutir þvílíkir þann fagnaðartíma sem eftir kom, að
allsvaldandi guð virtist að líta miskunnaraugum á þann lýð er
Ísland byggði og leysa það fólk fyrir sína erindreka af
löngum fjandans þrældómi og leiða síðan til samlags eilífrar
erfðar sinna æskilegra sona sem hann hefir fyrirheitið alla
þá er honum vilja trúlega þjóna með staðfesti góðra verka.
Svo og eigi síður sýndi óvinur alls mannkyns opinberlega í
slíkum hlutum og mörgum öðrum þeim er í frásagnir eru færðir
hversu nauðigur hann lét laust sitt ránfengi og þann lýð er
hann hafði áður allan tíma haldið hertekinn í villuböndum
sinna bölvaðra skurðgoða þá er hann hvessti með slíkum
áhlaupum sína grimmdarfulla reiði á þeim sem hann hafði vald
yfir sem hann vissi nálgast sína skömm og maklegan skaða síns
herfangs.

En Halli þótti svo mikið lát Þiðranda sonar síns að hann undi
eigi lengur að búa að Hofi. Færði hann þá byggð sína til
Þvottár.

Það var einn tíma að Þvottá þá er Þórhallur spámaður var þar
að heimboði með Halli. Hallur lá í hvílugólfi og Þórhallur í
annarri rekkju en gluggur var á hvílugólfinu. Og einn morgun
er þeir vöktu báðir þá brosti Þórhallur.

Hallur mælti: "Hví brosir þú nú?"

Þórhallur svarar: "Að því brosi eg að margur hóll opnast og
hvert kvikvendi býr sinn bagga, bæði smá og stór, og gera
fardaga."

Og litlu síðar urðu þau tíðindi sem nú skal frá segja.