ÞorvV ch. 7

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú þó að þeir þyldu mörg vandræði af vondum mönnum þá léttu
þeir eigi því heldur af að fara um sveitir og boða guðs
erindi.

Þeir komu út í Laxárdal og dvöldust um hríð undir Eilífsfelli
hjá Atla hinum ramma föðurbróður Þorvalds. Var Atli þá
skírður með heimamenn sína og margir aðrir menn er þeir komu
til því að heilags anda miskunn nálgaðist af orðum þeirra.

Þá flaug fræði af biskupi með guðs gjöf í eyru einum
smásveini fimm vetra gömlum er hét Ingimundur, son Hafurs í
Goðdali. Hann var að fóstri á Reykjaströnd. Ingimundur kom að
máli einn dag við smalamann fóstra síns og bað hann fylgja
sér leynilega til Eilífsfjalls að sjá biskupinn. Þetta veitti
sauðamaðurinn honum. Þeir fóru yfir Kjartansgjá og vestur
yfir fjallið til Laxárdals. En þegar er þeir komu til bæjar
Atla að Eilífsfelli þá tók sveinninn að biðja að hann væri
skírður.

Atli tók í hönd sveininum og leiddi hann fyrir biskup svo
segjandi: "Sveinn þessi er son göfugs manns og þó heiðins en
sveinninn beiðir skírnar utan ráð og vitorð föður síns og
fóstra. Nú sjá fyrir hvað að er geranda því að vís von er að
hvorumtveggja þeirra mun mjög mislíka ef hann er skírður."

Biskup svarar hlæjandi: "Sannlega," segir hann, "er ungum
smásveini eigi neitanda svo heilagt embætti, allra helst er
hann hefir heilsamlegri skilning á sínu ráði en frændur hans
rosknir."

Síðan skírði biskup Ingimund og kenndi honum áður hann fór í
brott hvað honum var einna skyldast að varðveita með
kristninni.