ÞorvV ch. 4

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Um vorið eftir fóru þeir biskup og Þorvaldur vestur til
Víðidals með lið sitt og settu bú saman að Lækjamóti og
bjuggu þar fjóra vetur og fóru á þeim árum víða um Ísland að
predika guðs orð.

Á hinum fyrstum misserum er þeir voru að Lækjamóti bað
Þorvaldur til handa sér konu þeirrar er Vigdís hét. Hún var
dóttir Ólafs er bjó að Haukagili í Vatnsdal.

En er þeir biskup og Þorvaldur komu til veislunnar var þar
fyrir fjöldi boðsmanna heiðinna. Þar var mikill skáli sem þá
var víða siður til og féll einn lítill lækur um þveran
skálann og búið um vel. En þeir hvorigir vildu öðrum
samneyta, kristnir menn og heiðnir. Þá var það ráð tekið að
tjaldað var um þveran skálann í milli þeirra þar sem lækurinn
var. Skyldi biskup vera fram í skálanum með kristna menn en
heiðingjar fyrir innan tjaldið.

Að því sama brullaupi voru með öðrum heiðnum mönnum tveir
bræður, hinir römmustu berserkir og mjög fjölkunnigir. Hét
hvortveggi Haukur. En því að þeir stóðu með öllu afli einna
mest í móti réttri trú og kostgæfðu að eyða kristilegu
siðlæti þá buðu þeir biskupi ef hann hefði þoran til eða
nokkuð traust á guði sínum að hann skyldi reyna við þá
íþróttir þær sem þeir voru vanir að fremja, að vaða loganda
eld með berum fótum eða láta fallast á vopn svo að þá skaðaði
ekki. En biskup, treystandi á guðs miskunn, neitaði eigi.

Voru þá gervir eldar stórir eftir endilöngum skálanum sem í
þann tíma var títt að drekka öl við eld. Biskup skrýðist
öllum biskupsskrúða og vígði vatn, gekk þá að eldinum svo
búinn, hafði mítur á höfði og bagal í hendi. Hann vígði
eldinn og dreifði vatninu yfir. Því næst gengu inn þessir
tveir berserkir grimmlega grenjandi, bitu í skjaldarrendur og
höfðu ber sverð í höndum, ætluðu nú að vaða eldinn. En þá bar
skjótara að fram en þeir ætluðu og drápu fótum í eldstokkana
svo að þeir féllu báðir áfram en eldinn lagði að þeim og
brenndi þá á lítilli stundu með svo mikilli ákefð að þeir
voru þaðan dauðir dregnir. Þeir voru færðir upp með gilinu og
grafnir þar. Því heitir það síðan Haukagil.

Friðrekur biskup gerði fyrir sér krossmark og gekk á eldinn
miðjan og svo fram eftir endilöngum skálanum en logann lagði
tvo vega frá honum sem vindur blési og því síður kenndi hann
meinsamlegs hita af eldinum að eigi með nokkuru móti sviðnuðu
hinar minnstu trefur á skrúða hans. Snerust þá margir til
guðs er sáu þetta hið háleita stórtákn.

Þenna atburð segir Gunnlaugur munkur að hann heyrði segja
sannorðan mann, Glúm Þorgilsson, en Glúmur hafði numið að
þeim manni er hét Arnór og var Arndísarson.

Ólafur að Haukagili gerði síðan kirkju á bæ sínum en
Þorvaldur fékk honum viðinn til.