Þórarins þáttr stuttfeldar 1 — ed. not skaldic
Not published: do not cite (Þstut ch. 1)
The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):
Það barst að eitt sinn er Sigurður konungur gekk frá
skytningi og til aftansöngs, voru menn drukknir og kátir,
sátu úti fyrir kirkju og lásu aftansönginn. Varð söngurinn
ógreiðlegur.
Mælti konungur: "Hvað karla er það er eg sé þar hjá kirkju í
feldi nokkurum stuttum?"
Þeir svöruðu, kváðust eigi vita.
Konungur mælti:
Villir hann vísdóm allan.
Veldr því karl í feldinum.
Karl gengur fram síðan og mælti:
Hykk að hér megi þekkja
heldr í stuttum feldi
oss, en eg læt þessa
óprýði mér hlýða.
Væri mildr, ef mæra
mik vildir þú skikkju,
hvað höfum heldr en tötra,
hildingr, muni vildri.
Þá mælti konungur: "Kom til mín á morgni þar sem eg drekk."
Líður nóttin.
Fer Íslendingur er síðan var kallaður Þórarinn stuttfeldur og
kemur að drykkjustofunni og stóð maður úti og hafði horn í
hendi og mælti til Íslendings: "Það mælti konungur að þú
skyldir yrkja vísu áður þú gengir inn ef þú vildir þiggja
nokkura vingjöf af honum og kveða of þann mann er Hákon
heitir Serksson er kallaður er mörstrútur og geta þess í
vísunni."
Sjá maður er við hann ræddi heitir Árni og var kallaður
fjöruskeifur.
Síðan ganga þeir inn og gengur Þórarinn fyrir konung og kvað
vísu:
Þú vændir mér, Þrænda
þengill, ef eg stef fengi
frænda Serks að fundi,
fólkrakkr, gefa nakkvað.
Léstu að Hákon héti,
hildingr hinn fémildi,
nú samir að minnast,
mörstrútr, á það görva.
Þá mælti konungur: "Það sagði eg aldregi og muntu vera
spottaður og er það ráð að Hákon skapi þér víti fyrir og far
í sveit hans."
Þá mælti Hákon: "Vel skal hann hér kominn með oss og sé eg
hvaðan þetta er komið."
Og setur hann Íslending þar á milli þeirra og voru þeir nú
allkátir. Þá er á leið á daginn tók að fá á þá.
Þá mælti Hákon: "Þykistu nakkvað eiga bótþarfa við mig?"
Hann svarar: "Víst þykist eg eiga að bæta."
"Eða þótti þér eigi vélræði heldur sett fyrir þig."
Hann kvað svo vera.
Hákon mælti: "Þá munum við sáttir ef þú yrkir aðra vísu um
Árna."
Hann kvaðst þess búinn. Ganga síðan þangað sem Árni sat.
Þórarinn kvað vísu:
Fullvíða hefir fræðum
Fjöruskeifr of her veifað
lystr og leiri kastað
lastsamr ara hins gamla.
Og vannst eina kráku
orðvandr á Serklandi,
Skeifr barstu Högna húfu
hræddr, varlega brædda.
Árni hljóp upp og brá sverði og vildi ráða til Þórarins.
Hákon bað hann hætta og vera kyrran og kvað hann á það mega
minnast að hann mundi bera lægra hlut ef þeir ættust við.
Síðan gekk Þórarinn fyrir konung og sagði að hann hafði drápu
ort um hann og bað ef hann mundi hlýða og það veitti hann og
er það kallað Stuttfeldardrápa. Þá spurði konungur hvað hann
ætlaðist fyrir en hann kvaðst suður hafa ætlað til Róms.
Konungur fékk honum fé og bað hann til sín koma er hann kæmi
aftur og kvaðst þá mundu gera honum nokkura sæmd.
En hér greinir eigi um hvort þeir fundust síðan.
Text is based on reconstruction from the base text and variant apparatus and may contain alternative spellings and other normalisations not visible in the manuscript text. Transcriptions may not have been checked and should not be cited.
Use the buttons at the top of the page to navigate between stanzas in a poem.
The text and translation are given here, with buttons to toggle whether the text is shown in the verse order or prose word order. Clicking on indiviudal words gives dictionary links, variant readings, kennings and notes, where relevant.
This is the text of the edition in a similar format to how the edition appears in the printed volumes.
This view is also used for chapters and other text segments. Not all the headings shown are relevant to such sections.