OStór ch. 6

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er þar til að taka er fyrr var frá horfið að Ormur
Stórólfsson sat á Íslandi og er hann var kominn á
þrítugsaldur tók hann sér fari með þeim manni er Össur
hörðski hét er skip átti uppi standanda í Þjórsá og fór utan
með honum.

Össur átti garð á Hörðalandi og sat Ormur hjá honum um vetur.
Þá var Ásbjörn prúði á Hörðalandi og bar oft saman fundi
þeirra Orms og féll vel á með þeim og gerðist þar skjótt
vinátta. Reyndu þeir margar íþróttir og voru á allar jafnir
þær sem eigi reyndi afl með en miklu var Ormur sterkari. Svo
kom að þeir sórust í fóstbræðralag að fornum sið, að hvor
skyldi annars hefna sá er lengur lifði ef hinn yrði
vopndauður.

En um vorið talaði Ásbjörn við Orm að hann vildi fara norður
á Mæri að hitta Eyvind snák og Bergþór bestil frændur sína.

"Er mér og forvitni á," segir hann, "að vita hvort þegar
dettur líf úr mér er eg kem þar sem sagði völvan arma."

Ormur lést þeirrar farar búinn "en eigi þykir mér þú þar mega
um keppa því að nógu mart vita þess háttar menn sem hún er."

Síðan fóru þeir á tveimur skipum norður á Mæri og tók
Eyvindur og Bergþór allvel við Ásbirni frænda sínum því að
þeir voru systkinasynir.

Þetta var á ofanverðum dögum Hákonar Hlaðajarls.

Þar spurði Ásbjörn að eyjar tvær lágu norður fyrir landi og
hét hvortveggi Sauðey og réði fyrir hinni ytri eyjunni jötunn
sá er Brúsi héti. Hann væri mikið tröll og mannæta og ætluðu
menn að hann mundi aldrei af mennskum mönnum unninn verða,
hversu margur væri, en móðir hans var þó verri viðureignar en
það var kolsvört ketta og svo mikil sem þau blótnaut að
stærst verða. Engi gæði höfðu menn af landi úr hvorigri
eyjunni fyrir þessum meinvættum. Gerðist Ásbjörn fús að fara
til eyjanna en Ormur aflatti og kvað fátt verra en við
fjandur slíka að eiga og því varð ekki af ferðinni. Héldu
þeir um sumarið suður í Danmörk og sátu hjá Virfli um
veturinn.

En að vetri liðnum og vori komnu héldu þeir í hernað með fimm
skip og fóru víða um eyjar og útsker og höfðu sigur og gagn
hvar er þeir komu. Urðu þá eigi aðrir menn frægri í víkingu
heldur en þeir.

En um sumarið er á leið lögðu þeir til Gautlands og herjuðu
þar. Þá réð þar fyrir sá jarl er Herröður hét. Þar áttu þeir
marga bardaga og fengu vald yfir landinu og sátu þar vetur
hinn þriðja. Þar voru drykkjur stórar um veturinn og gleði
mikil.

Það var einn dag um veturinn er þeir Ásbjörn og Ormur sátu og
drukku. Þá kvað Ásbjörn vísu þessa:

Sagði mér á seiði,

söng um það löngum

að eg á feigum fæti

færi eg norðr á Mæri.

Vætki vissi völva,

vera mun eg enn með mönnum

glaðr í Gautaveldi,

gramir eigi spá hennar.

Um vorið fóru þeir Ormur og Ásbjörn og undu þar eigi lengur
og fóru um sumarið norður í Danmörk og svo til Noregs og voru
þar vetur hinn fjórða með Össuri hörðska.

En um vorið töluðust þeir með fóstbræður. Vildi Ásbjörn í
hernað en Ormur út til Íslands og því skildu þeir og þó með
kærleikum og vináttu.

Fór Ormur til Íslands með Össuri hörðska, urðu vel reiðfara,
komu skipi sínu í Leiruvog fyrir neðan heiði. Þá frétti Ormur
þau tíðindi að Stórólfur karl faðir hans hafði dáið í
viðskiptum þeirra Dufþaks. Var hann fám mönnum harmdauði. Fór
Ormur þá heim á Stórólfshvol og setti þar bú saman og bjó þar
lengi eftir það er hann hafði hefnt Stórólfs föður síns,
eftir því sem segir Íslendingaskrá.