OStór ch. 4

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

En er Ormur var tvítugur að aldri reið hann til alþingis sem
oftar. Þá var þingið fjölmennt. Þórálfur Skólmsson var kominn
á þingið norðan frá Myrká úr Hörgárdal, frændi Orms. Með
honum var sá maður er Mækólfur hét. Hann hafði sex karla afl.
Þeir voru allir í búð með Jörundi goða mági Orms.

Jörundi goða voru gefnir aurskór einir. Þeir voru svo stórir
og járnmiklir að þeir stóðu hálft pund saumlausir. Þeir fóru
um búðina til sýnis. En er skórnir komu til Þórálfs tók hann
skóna fjóra og lét saman og hélt á nokkura stund, rétti síðan
að Ormi og voru þá allir réttir sem kerti. Ormur tók við og
beygði í einu alla skóna fjóra sem áður höfðu verið og þótti
þetta mikil aflraun hvorttveggja.

En um daginn er þeir gengu út stóð hituketill hjá heituhúsinu
sá er tók tvær tunnur. Hann fylltu þeir upp af sandi. Eftir
það gekk að Mækólfur og fleytti honum með annarri hendi.
Þórálfur gekk þá að og lyfti honum upp með tveimur fingrum.
Síðast gekk að Ormur og krækti undir hödduna hinum minnsta
fingri og fleytti honum jafnhátt ökkla og brá hendinni undir
kápuna.

Þórálfur mælti: "Sýn mér nú fingurinn."

"Eigi vil eg það," segir Ormur.

"Kost átti eg að meiða mig ef eg vildi," segir Þórálfur, "og
vildi eg eigi."

Mönnum þótti sem í sundur hefði gengið hold og sinar niður að
beini. Síðan riðu menn heim af þingi og sat Ormur um kyrrt.

Mikils þótti mönnum vert um aflraunir Orms þær sem hann hafði
gert og gerði síðan, því meiri sem hann var þá eldri, og því
er það allra manna mál, vina hans og óvina, að hann hafi
sterkastur maður verið á öllu Íslandi bæði að fornu og nýju,
sá er einhamur hefir verið.