OStór ch. 1

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Hængur hét maður, son Ketils Naumdælajarls, en móðir Ketils
jarls hét Hrafnhildur, dóttir Ketils hængs úr Hrafnistu.
Hængur var göfugur maður. Hann varð í missætti við Harald
konung Dofrafóstra af drápi Hildiríðarsona og því stökk hann
úr landi. Hængur sigldi vestur í haf að leita Íslands. Þeir
urðu við land varir og voru fyrir sunnan að komnir, sigldu
upp í árós einn mikinn og lögðu við hið eystra land. Sú á
heitir nú Þjórsá. Þeir könnuðu víða landið. Hængur var hinn
fyrsta vetur fyrir utan Rangá en um vorið nam hann land milli
Þjórsár og Markarfljóts allt í milli fjalls og fjöru og bjó
að Hofi við Rangá hina eystri. Ingunn hét kona hans. Hún
fæddi son um vorið er Hrafn hét. Hængur gaf land skipverjum
sínum en seldi sumum og eru þeir landnámamenn kallaðir.
Herjúlfur hét annar son Hængs. Hans son var Sumarliði. Helgi
hét hinn þriðji. Vestar hét hinn fjórði. Hrafn Hængsson var
fyrstur lögsögumaður á Íslandi. Hann bjó að Hofi eftir föður
sinn. Þórlaug var dóttir hans er átti Jörundur goði. Hinn
fimmta son átti Hængur er Stórólfur hét. Hann er kallaður
mestur sona hans en Hrafn göfgastur. Stórólfur átti Þórörnu
systur Þorbjarnar skólms þess er var faðir Þórálfs. Stórólfur
bjó að Hvoli er síðan var kallaður Stórólfshvoll. Stórólfur
var allra manna sterkastur og það var allra manna mál að hann
væri eigi einhamur. Hann var fróður maður og margvís. Var
hann af því kallaður fjölkunnigur.

Hann átti son við Þórörnu konu sinni er Ormur er nefndur.
Hann var snemmendis bæði mikill og sterkur og vel að íþróttum
búinn því að þá er hann var sjö vetra samvægði hann hinum
sterkustum mönnum um afl og allar íþróttir. Ekki hafði hann
ástríki mikið af föður sínum enda var hann honum ódæll og
vildi ekki vinna en móðir hans unni honum mikið. Ekki lagðist
Ormur í eldaskála. Óx hann nú upp þann veg er hann var tólf
vetra gamall.

Stórólfur var iðjumaður mikill og verksígjarn. Það var einn
dag um sumarið að Stórólfur lét færa hey saman og gengu
fernir eykir. Stórólfur hlóð heyi en handfátt varð upp að
bera en honum þótti heldur regnlíkt gerast. Kallaði hann þá á
Orm son sinn og bað hann til hjálpa og leggja upp heyið.
Ormur gerði og svo. En er í tók að draga skúrirnar gerðist
Stórólfur mikilvirkur á heyinu og eggjaði Orm fast að hann
skyldi duga og neyta aflsins og sagði hann bæði slyttinn og
linaflaðan og meir gefinn vöxtur en afl eða harka. Ormur
reiddist nú og bar upp fúlguna alla á lítilli stundu og í því
kom að eykurinn. Greip Ormur þá upp hlassið og hestinn með
öllum akfærunum og kastaði upp á heyið og svo snart að
Stórólfur karl féll út af heyinu og ofan í geilina. Varð það
svo þungt fall að brotnuðu í honum þrjú rifin.

Stórólfur mælti þá: "Illt er að eggja ofstopamennina, og er
það auðséð að þú munt ófyrirleitinn verða."

Mikil aflraun þótti þetta öllum mönnum af jafnungum manni
sýnd.