ÞorlJ ch. 8

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Sá maður bjó þá á Þingvelli er Þorkell hét. Hann var auðigur
maður að ganganda fé og hafði jafnan hægt í búi. Engi var hann
virðingamaður.

Sauðamaður hans hét Hallbjörn og var kallaður hali. Hann
vandist oftlega til að koma á haug Þorleifs og svaf þar um
nætur og hélt þar nálægt fé sínu. Kemur honum það jafnan í hug
að hann vildi geta ort lof kvæði nokkurt um haugbúann og
talar það jafnan er hann liggur á hauginum en sakir þess að
hann var ekki skáld og hann hafði þeirrar listar eigi fengið
fékk hann ekki kveðið og komst aldrei lengra áfram fyrir
honum um skáldskapinn en hann byrjaði svo:

Hér liggr skáld.

En meira gat hann ekki kveðið.

Það var eina nátt sem oftar að hann liggur á hauginum og
hefir hina sömu iðn fyrir stafni ef hann gæti aukið nokkuð
lof um haugbúann. Síðan sofnar hann og eftir það sér hann að
opnast haugurinn og gengur þar út maður mikill vexti og vel
búinn.

Hann gekk upp á hauginn að Hallbirni og mælti: "Þar liggur
Hallbjörn og vildir þú fást í því sem þér er ekki lánað, að
yrkja lof um mig og er það annaðhvort að þér verður lagið í
þessi íþrótt og munt þú það af mér fá meira en vel flestum
mönnum öðrum og er það vænna að svo verði ella þarftu ekki í
þessu að brjótast lengur. Skal eg nú kveða fyrir þér vísu og
ef þú getur numið vísuna og kannt hana þá er þú vaknar þá
munt þú verða þjóðskáld og yrkja lof um marga höfðingja og
mun þér í þessi íþrótt mikið lagið verða."

Síðan togar hann á honum tunguna og kvað vísu þessa:

Hér liggr skáld það er skálda

skörungr var mestr að flestu.

Naddveiti frá eg nýtan

níð Hákoni smíða.

Áðr gat engr né síðan

annarra svo manna,

frægt hefir orðið það fyrðum,

férán lokið hánum.

"Nú skaltu svo hefja skáldskapinn að þú skalt yrkja lofkvæði
um mig þá er þú vaknar og vanda sem mest bæði hátt og orðfæri
og einna mest kenningar."

Síðan hverfur hann aftur í hauginn og lýkst hann aftur en
Hallbjörn vaknar og þykist sjá á herðar honum. Síðan kunni
hann vísuna og fór síðan til byggða heim með fé sitt eftir
tíma og sagði þenna atburð. Orti Hallbjörn síðan lofkvæði um
haugbúann og var hið mesta skáld og fór utan fljótlega og
kvað kvæði um marga höfðingja og fékk af þeim miklar
virðingar og góðar gjafir og græddi af því stórfé, og gengur
af honum mikil saga bæði hér á landi og útlendis þó að hún sé
hér eigi rituð.

En frá bræðrum Þorleifs er það að segja að næsta sumar eftir
andlát hans fóru þeir utan, Ólafur völubrjótur og Helgi hinn
frækni, og ætluðu til hefnda eftir bróður sinn. En þeim varð
eigi lagið þá enn að standa yfir höfuðsvörðum Hákonar jarls
því að hann hafði þá enn eigi öllu illu því fram farið sem
honum varð lagið sér til skammar og skaða. En þó brenndu þeir
mörg hof fyrir jarlinum og gerðu honum margan fjárskaða í
ránum og hervirki er þeir veittu honum og margri annarri
óspekt.

Og lýkur hér frá Þorleifi að segja.