ÞForv ch. 1

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þorsteinn hét einn íslenskur maður er kom á fund Haralds
konungs, félítill og frálegur, og tók konungur við honum.
Hann var vasklegur maður.

Það barst að eitt sinn er konungur var í laugu að Þorsteinn
gætti klæða hans og varð það fyrir að hann tók í púss konungs
og sá þar í hefti tvö er honum þóttu hafa gulls lit en honum
sýndist sem tré væri í endann.

Og er konungur kom úr laugu og sat hjá klæðum sínum sá hann
athæfi hans og mælti: "Þessa þurftir þú ekki að raufa hér til
og þó sæmdi þér vel að annar maður ætti að láta vera kyrrt en
nú er þér miklu skyldara. Eg tók vel við þér og gerði eg vel
til þín en nú er mest von að á liggi mjög mikið þínu máli."

Þar var hann til sumars og var konungur fár við hann.

En er sumar kom mælti konungur: "Nú muntu Íslendingur hafa
nokkuð fyrir forvitni þína. Þú skalt nú færa mér þvílíkt
hefti og að eg megi skilja að af einum við sé eða ella dugir
þér ei."

Þorsteinn mælti: "Hvert skal eg sækja?"

Konungur svarar: "Þú verður sjálfur frá því að segja hvað þér
þykir líklegast hvar eg hafi mest um lönd farið."

Síðan gekk Þorsteinn undir skrín hins helga Ólafs konungs.

Þá dreymdi hann um nótt að maður kom að honum og sagði hann
mjög óvísa vegs fara "og það ræð eg þér að snúa enn út í
lönd."

Síðan vaknaði hann og gerði sem honum var kennt. Fór hann nú
mæðilega og dró mjög í vökum og hungri. Hann fór um langa
skóga og kom þar um síðir er steinn varð fyrir honum. Þar bjó
fyrir einsetumaður og tók hann vel við honum því að hann
þurfti beina. Hann var þar um nótt og spurði einsetumaðurinn
að um ferðir hans en Þorsteinn sagði honum allt málið.

Einsetumaðurinn mælti: "Mikil þarflausa var það er þú gerðir
enda kom og mikið fyrir en réttan farveg hefir þú enn. Nú
skaltu ganga tvo daga og annan til miðdags. Þá muntu sjá
hólma einn skógi vaxinn en skógurinn sá er allur að sjá sem
gull og er þar ormabæli. Nú ef þú leggst í hólminn þá tak þér
tvö hefti en öngvan hlut skaltu annan í brott hafa og muntu
þó alls við þurfa að komast á brott. En það er þeirra einna
manna er best eru syndir að komast í hólminn."

Síðan fór hann og komst yfir sundið. Þá sá hann að ormurinn
hafði skriðið til vatns. Þar skorti ei gull og allur viður
var þar sem á gull sæi og þar sá hann fagran sprota og að þar
hafði verið skorað af. Síðan ræður hann til og skorar af tvö
hefti og nú ætlaði hann að hafa meira. Þá heyrði hann gný til
ormsins og fleygir hann sér út á vatnið og lagðist á sund. En
er ormurinn kom aftur hvæsti hann illslega og þóttist vita að
maður hafði komið til byggða hans og reis á sporðinn. Hann
saknaði þess er á brottu var og lagðist eftir honum og dró
skjótt saman með þeim. Þá hét hann á hinn helga Ólaf konung
og þá sá hann að ormurinn lagðist í hring sem hann sæi ekki
og fór síðan til eyjarinnar en Íslendingurinn komst á land og
fann nú öngvan mann. Fór hann síðan um lönd og kom að lyktum
til Noregs og hitti Harald konung. Hann spurði vandlega að
ferðum hans en hann segir honum alla sögu og sýndi honum
heftin og bar Haraldur konungur við þau hefti er hann hafði
áður og sá að af því tré var.

Þá mælti Haraldur konungur: "Mikla gæfu hefir þú til borið og
hinn sami hefir til komið um þitt mál sem mitt. Nú vil eg
hafa hefti þessi af þér en eg mun fá þér kaupeyri sem þú vilt
og svo mun sá vilja er á hefir séð með þér og hefir það verið
hinn helgi Ólafur konungur bróðir minn."

Þorsteinn fór fyrst til Íslands en þó féll hann með konungi á
Englandi.