ÞorstAust ch. 1

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þorsteinn hét maður, austfirskur að ætt, ungur að aldri og
frálegur. Hann fór utan og ætlaði til Noregs og svo til Róms.
Hann fór til Danmerkur. En þá var það til tíðinda þar að
Magnús konungur hinn góði var þar og átti stórar
orustur jafnan.

Einn dag bar svo til að Þorsteinn fór veg sinn að hann sá
mann standa undir eik einni en fjórir sóttu að honum og
varðist maðurinn ágæta vel. Og það sýndist Þorsteini sem hann
mundi hafa ævar gott hjarta.

Þorsteinn mæltist við einn saman á þenna hátt: "Mun eigi
drengilegra að veita heldur lið þeim er einn saman er sér
heldur en hinum fjórum er í mót eru?"

Gengur að síðan og bregður sverði, höggur nú bæði stórt og
tíðum og drepur þrjá menn á lítilli stundu en hinn er fyrir
stóð áður drap einn. Þessi maður var unglegur og var í
silkihjúp undir brynjunni, fríður maður og þó mjög vígmóður.

Þá mælti Þorsteinn: "Hvað heitir maður þessi er eg hefi nú
lið veitt?"

Hann svarar: "Styrbjörn heiti eg, maður Magnúss konungs, og
var eg nú kominn heldur óvænlega áður en þú dugðir mér en
liðsmenn mínir hafa dreifst í skóginn en þú hefir komið mér
að miklu gagni svo að það er vandlaunað. Eða hvað er ráðs
þíns?"

Þorsteinn segir: "Eg em einn íslenskur maður og ætla eg suður
að ganga."

Styrbjörn mælti: "Muntu eigi hafa saltað suðurferðina?"

Þorsteinn mælti: "Vera má það en ef eg skyldi það gera þá
mundi eg helst vilja gera það fyrir sakir Magnúss konungs eða
hans manna."

Styrbjörn mælti: "Er þér vel til hans?"

"Stórigu vel," kvað Þorsteinn, "því að hann er ágætur
höfðingi og frægur um allt land."

Styrbjörn mælti: "Eg held ráðlegt að þú haldir fram ferðinni
því að hér var nauðsyn til. En vitja mín þá er þú kemur aftur
því að eg em jafnan með hirð Magnúss konungs."

Og síðan skilja þeir og fór Þorsteinn til Róms og kom aftur
um vorið.