Cookies on our website

We use cookies on this website, mainly to provide a secure browsing experience but also to collect statistics on how the website is used. You can find out more about the cookies we set, the information we store and how we use it on the cookies page.

Continue

skaldic

Skaldic Poetry of the Scandinavian Middle Ages

Menu Search

Svarfd ch. 26

Svarfdœla saga 26 — ed. not skaldic

Not published: do not cite (Svarfd ch. 26)

Anonymous íslendingasögurSvarfdœla saga
252627

sources

Text is based on reconstruction from the base text and variant apparatus and may contain alternative spellings and other normalisations not visible in the manuscript text. Transcriptions may not have been checked and should not be cited.

text and translation

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):



Þeir stíga nú á hesta sína. Veðri var svo varið að þoka var
svo mikil að hvergi sá bæja milli. Karl ríður nú suður úr
garði og upp á hólma og allir þeir eftir. Hann ríður þar til
hann kemur í Skíðadal á Möðruvöllu. Það var snemma morguns og
var Ingvildur ei upp risin. Karl ríður að hússbaki og segir
að þeir skyldu bíða hans þar. Karl ríður að dyrum og gengur
griðkona ein út. Karl spurði hvort Skíði væri heima.



Hún svarar: "Hann er farinn upp til rétta undir hlíðina og
þar eru synir hans."



Hann spyr: "Er Ingvildur heima?" sagði Karl.



"Hún er í rekkju sinni," sagði hún.



Karl og þeir förunautar hans ríða nú upp til réttanna og
handtaka þeir þá feðga þegar og leiða heim í tún. Og þá
gengur Karl inn í bæ og biður Ingvildi upp standa. Hún stóð
upp og vildi klæðast og komst ei í fleira en í serk sinn.
Karl tók í hönd henni og leiddi hana út í tún og setti niður
einhvers staðar í túninu. Hún var faldlaus og hafði hárið
bæði mikið og fagurt.



Karl brá þá sverði og mælti til Ingvildar: "Hversu mikið er
nú skarð í vör Skíða?"



"Nei," sagði hún, "aldrei er þar nú skarð."




(Hér er eyða sem margir hafa spreytt sig á að fylla í og er
það flest keimlíkt. Eitt elsta afbrigðið er í handritinu
Thott 976 fol.)




Hann tók þá Þorkel son þeirra hinn elsta og hjó höfuð af
honum, gekk síðan til Ingvildar og spurði hvort fullt væri
skarðið í vör Skíða. Hún kvað það fullt með öllu. Tók hann þá
annan son hennar og hjó af honum höfuðið. Hann gekk til
hennar og spurði hins sama. Hún kvað ekkert skarð í vera og
svaraði hinu sama.



En hún svaraði hinu sama.



Þá tók hann son þeirra hinn yngsta, Björn, og höggur höfuð af
honum, gengur síðan til Ingvildar, þerrir nú sverðið eftir
miðri ... og spyr hvort fullt væri skarð í vör Skíða.



Hún sagði að hann þyrfti ekki jafnan að klifa hins sama "og
hefir það allvel gróið."



Þá gekk Karl að Skíða og spurði hvort hann vildi þiggja líf
að sér.



Hann kveðst það gjarnan vilja þiggja "þó eg þægi að miklu
verra manni."



"Þá máttu fara hvert er þú vilt en eg mun taka bú þetta. En
eg mun fá þér fararefni svo þú megir fara hvert er þú vilt en
ekki vil eg að þú finnir Ljótólf."



"Hvað leggur þú þá til?" sagði hann.



"Þú skalt fara utan á einhverju skipi. Eg mun fá þér fé það
er eg vil."



Hann fékk honum tvo hesta.



Karl mælti: "Þú skalt fara upp úr ... og svo vestur. Far sem
eg kenni þér ella mun eg gera til þín og drepa þig."



Skíði fór sem Karl bauð honum til þess er hann kom suður á
Eyrar og fór þar utan, og er hann úr sögunni fyrst.



Karl tók upp búið og færði á Grund. Hann lét Ingvildi fara
með sér og setti hana hið næsta sér. Jafnan gekk Karl með
bert sverðið, það sem hann hafði vegið sonu hennar með, og
spurði hana jafnan hvort fullt væri skarð í vör Skíða. Hún
sagði það aldrei jafn vel gróið hafa verið sem nú.



Karl sat á Grund þann vetur. Ljótólfur lét ei sem hann vissi
hvað fram hafði farið. Og um veturinn réðu það vinir Karls
honum að hann mundi færa byggð sína af Grund og þótti seta
hans þar óvarleg svo nærri Ljótólfi og báðu hann fara til
Upsa og svo gerði hann. Karl bjó að Upsum einn vetur og tók
að þverra fjárkostur hans. Móðir hans spurði hann hversu hann
ætlaði til um bú sitt en hann gekk undan þegjandi.



Um vorið einn morgun gekk Karl í burt og hafði heim hest sinn
og ríður upp til Hofs. Ljótólfur var í hvílu. Karl drap á dyr
og gekk út verkakona. Hún heilsaði Karli og spurði hvert hann
skyldi fara. Hann kveðst ei lengra mundu fara og spyr hvort
Ljótólfur væri heima.



Hún sagði hann heima "og far þú í burtu hvatlega því hann
vill öngvan mann feigari en þig."



"Eg vil finna hann," segir Karl.



"Hvað er manna með þér?" segir hún.



"Eg er einn saman," segir Karl, "og bið þú Ljótólf út ganga."



Hún gengur inn og kallar á Ljótólf og sagði að Karl ómáli
vill finna hann.



"Hversu fjölmennur er hann?" sagði Ljótólfur.



"Hann er einn saman," segir hún.



Margir menn stóðu upp og vildu ganga út með honum.



"Ei þurfið þér upp að hlaupa. Eg vil einn út ganga og vita
hvað hann vill."



Nú gengur Ljótólfur út og heilsar Karli. Hann tók því vel.



"Hvað viltu mér Karl?" segir Ljótólfur.



"Eg vil að þú gangir á götu með mér því við þig er erindið."



Ljótólfur mælti: "Eru nokkrir menn með þér?"



"Eg er einn saman," sagði Karl.



"Skammt mun eg fara," sagði Ljótólfur, "því eg á lítt vanda
til að leiða menn á götu, allra helst ef ei eru vinir mínir."



Karl veik hestinum ofan fyrir hlaðið. Ljótólfur gekk með
honum ofan til árinnar og út með ánni til Þingavaðs.



Hann kvaðst ei mundu fara lengra "og lúk erindum þínum."



"Eg vil að þú takir við öllu fé mínu, löndum og lausum eyri,
og haf af ávöxt og far með sem þú eigir þar til sem eg kem
til."



"Hvað ætlar þú fyrir þér?" sagði Ljótólfur.



"Eg ætla utan," sagði Karl.



Ljótólfur sagði: "Margir eru aðrir menn til að taka við fé
þínu og er ei víst að þú náir þá er þú vilt."



Karl svaraði: "Því hefi eg þessa leitað að mér þykir mitt
hvergi jafn vel komið sem hjá þér."



Ljótólfur svarar: "Undarlegur maður þykir mér þú vera en þó
vil eg játa að taka við fé þínu og mun það flestra manna mál
að þú verðir heimskur af þessu."



Þrjá vetur var ráðið umboð Ljótólfi ef Karl kæmi eigi til
fyrr, en laust þegar hann kæmi til. Hann sagði móður sinni
þessa ráðagerð.



Hún svarar: "Þó verður þér illt til manna að varðveita fé
þitt og er það vænna að þú náir aldrei."



Karl svarar: "Eg sé fyrir því en ekki þú."

Close

Log in

This service is only available to members of the relevant projects, and to purchasers of the skaldic volumes published by Brepols.
This service uses cookies. By logging in you agree to the use of cookies on your browser.

Close

Stanza/chapter/text segment

Use the buttons at the top of the page to navigate between stanzas in a poem.

Information tab

Interactive tab

The text and translation are given here, with buttons to toggle whether the text is shown in the verse order or prose word order. Clicking on indiviudal words gives dictionary links, variant readings, kennings and notes, where relevant.

Full text tab

This is the text of the edition in a similar format to how the edition appears in the printed volumes.

Chapter/text segment

This view is also used for chapters and other text segments. Not all the headings shown are relevant to such sections.