Svarfd ch. 6

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Eftir þetta andast Þórólfur. Binda þeir nú sár sín og sofa af
náttina. En um daginn eftir fóru þeir til drekans og ruddu
hann búkum og blóði en fluttu fjárhlut í kastalann. Þar voru
þeir viku og græddu sár sín. Þeir gerðu kistu að líki
Þórólfs. Kvað Þorsteinn hann þar ei jarða skulu.

Þá er þeir þóttust færir tóku þeir eina róðrarskútu og höfðu
af fé það er honum þótti best, héldu síðan til Svíþjóðar og
höfðu lík Þórólfs með sér en allur þorri fjárins var eftir í
kastalanum. Þeir komu þar við land í Svíþjóð er jarl einn réð
fyrir sá Herrauður er nefndur. Hann var skammt á land upp.

Þorsteinn gekk á land upp og til hallar jarls með ellefta
mann og kom þar að dagverðardrykkju. Dyrverðir sögðu það
engan vana að ókunnir menn gengju þar inn með vopnum í
drykkjustofu jarls.

Þorsteinn kvaðst ekki það hirða "og högg eg þar hvern sem
kominn er ef þið farið ei frá."

Þeir fóru skjótt frá dyrunum því þeim sýndist maðurinn
ógurlegur og þorðu ei fyrir að standa. Síðan gekk Þorsteinn
inn með alvæpni fyrir jarl og þeir ellefu saman. Þorsteinn
kvaddi jarl. Hann tók vel kveðju hans og spurði hver hann
væri. Hann kvaðst Þorsteinn heita og vera Þorgnýsson norðan
úr Naumudölum.

Jarl sagði: "Heyrt hefi eg þín getið að þú sért ágætur maður
og mun tíðindum gegna um þínar ferðir og gakk til sætis og
drekkum báðir saman í dag og seg mér tíðindi og sit gegnt mér
í öndvegi."

Þorsteinn gerir nú svo og drekka nú um hríð. Jarl spurði hvar
Þorsteinn hafði herjað um sumarið.

Þorsteinn sagði: "Ekki hefi eg víða herjað í sumar en við
Ljót hinn bleika hefi eg nú barist fyrir skemmstu og látið
fyrir honum alla mína menn utan þessa ellefu og þar með
Þórólf bróður minn er eg mun aldrei bætur bíða."

"Slíks var von," sagði jarl, "og er það mikil gæfa að þú
komst undan heill því engan veit eg þann verið hafa annan en
þig."

Þorsteinn sagði: "Eg bið að þér ljáið mér höll yðar og mínum
mönnum. Vil eg drekka erfi eftir bróður minn og heygja hann
hér með yðru lofi. Skal eg kosta fé til svo yður skaði ekki í
því."

Jarl kvaðst það gjarnan vilja "af því að eg hygg mína höll ei
betur skipaða en þó þú skipir eða þínir menn."