Svarfd ch. 8

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú þakka menn Þorsteini fyrir er hann tókst þessa hólmgöngu á
hendur og urðu menn fegnir, drukku nú glaðir og kátir um
jólin.

Eftir jólin fjölmennti jarl mjög til hólmstefnunnar og komu
þeir Þorsteinn fyrr til hólms og settust niður á völlinn. Þá
spurði jarl Þorstein hvar sverð það væri er Þorsteinn ætlaði
að berjast með.

Þá brá Þorsteinn undan skikkju sinni einu sverði og sýndi
jarli og mælti: "Hér er sverð það er eg mun hafa."

Jarl brá sverðinu og leit á og mælti: "Hversu komstu að
sverði Ljóts hins bleika?"

Þorsteinn sagði: "Hann gaf mér það á deyjanda degi með öðru
góssi sínu."

Jarl sagði: "Segir þú mér hann dauðan?"

Þorsteinn sagði: "Dó hann um sinn."

Jarl mælti: "Þessa varði mig eigi og seg mér hversu fóru
ykkur skiptin."

Þorsteinn sagði sem farið hafði.

Jarl mælti: "Frægðarmaður ertu mikill Þorsteinn en sverð
þetta dugir þér ei við Molda. Mun eg sýna þér hvað það
dugir," tók í blóðrefilinn og dró svo oddurinn lá í
hjöltunum, lét síðan hlaupa aftur. Var þá úr staðurinn.

Jarl mælti þá: "Hér er sverð Þorsteinn er eg vil gefa þér.
Þetta skaltu bera í móti Molda og taka eigi fyrr upp en þú
ert búinn að höggva en haf hitt til sýnis er þú berð áður."

Þorsteinn tók við og brá sverðinu og sýndist ryðfrakki einn
vera. Jarl bað hann fá sér. Hann gerði svo. Jarl laust niður
hjöltunum á stein og féll af ryð allt. Var þá bjart sverðið
sem silfur.

"Þetta sverð mun bíta Molda," sagði jarl, "en hann deyfir
hvert vopn er hann sér. Fyrir því skaltu gæta að eigi verði
hann var við fyrr en þú höggur til hans."