Snegl ch. 9

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þá réð fyrir Englandi Haraldur Guðinason. Halli fer þegar á
konungs fund og kveðst hafa ort um hann drápu og bað sér
hljóðs. Konungur lét gefa honum hljóð. Sest Halli fyrir kné
konungi og flutti fram kvæðið. Og er lokið var kvæðinu spurði
konungur skáld sitt er var með honum hvern veg væri kvæðið.
Hann kveðst ætla að gott væri. Konungur bauð Halla með sér að
vera en Halli kveðst búinn vera til Noregs áður.

Konungur kvað þá þann veg fara mundu af hendi "um kvæðislaun
við þig sem vér njótum kvæðisins því að enginn hróður verður
oss að því kvæði er enginn kann. Sit nú niður á gólfið en eg
mun láta hella silfri í höfuð þér og haf þá það er í hárinu
loðir og þykir mér þá hvort horfa eftir öðru er vér skulum
eigi ná að nema kvæðið."

Halli svarar: "Bæði mun vera að lítilla launa mun vert vera
enda munu þessi launin og lítil vera. Lofa munuð þér herra að
eg gangi út nauðsynja minna."

"Gakk sem þú vilt," segir konungur.

Halli gekk þar til er skipsmiðir voru og bar í höfuð sér
tjöru og gerði sem diskur væri og gekk síðan inn og bað hella
silfrinu yfir sig. Konungur kvað hann vera brögðóttan og var
nú hellt yfir hann og var það mikið silfur er hann fékk.

Fór hann síðan þangað er skip þau voru er til Noregs ætluðu
og voru öll burtu nema eitt og var þar ráðinn fjöldi manna
með miklum þunga. En Halli hafði of fjár og vildi gjarna í
burt því að hann hafði ekki kvæði ort um konung annað en
kveðið endilausu og mátti hann því ekki kenna það. Stýrimaður
bað hann fá til ráð að suðurmenn gengju úr skipinu og kveðst
þá vilja gjarna taka við honum. En þá var komið að vetri.
Halli var hjá þeim í herbergjum um hríð.

Eina nótt lét Halli illa í svefni og var lengi áður þeir
fengu vakið hann. Þeir spurðu hvað hann hefði dreymt.

Halli kvað lokið því að hann mundi biðja þá fars héðan frá,
"mér þótti maður koma að mér ógurlegur og kvað þetta:"

Hröng er þars hafnan þöngul

held eg um, síð er eg fjör seldag.

Hverft er sitk að Ránar.

Sumir eru í búð með humrum.

Ljóst er lýsu að gista.

Lendi eg út við ströndu.

Því sit eg bleikr í brúki.

Blakir mér þarmr um hnakka,

blakir mér fyrir þínum hnakka.

Og er suðurmenn vissu draum þenna réðust þeir úr skipinu og
þótti bani sinn ef þeir færu þar í. Halli réðst þegar í skip
og sagði að þetta var prettur hans en engi draumur. Og tóku
þeir út þegar þeir voru búnir og tóku Noreg um haustið og fór
Halli þegar til Haralds konungs. Hann tók vel við Halla og
spurði hvort hann hefði þá ort um aðra konunga.

Halli kvað þetta:

Orti eg eina

um jarl þulu.

Verðrat drápa

með Dönum verri.

Föll eru fjórtán

og föng tíu.

Opið er og öndvert,

öfugt stígandi.

Svo skal yrkja

sá er illa kann.

Konungur brosti að og þótti honum jafnan gaman að Halla.