ÞSkelk ch. 2

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

En er morgnaði stóðu menn upp. Gekk konungur til kirkju og
hlýddi tíðum. Eftir það var gengið til borða. Konungur var
ekki forað blíður.

Hann tók til orða: "Hefir nokkur maður farið einn saman í
nátt til heimilishúss?"

Þorsteinn stóð þá upp og féll fram fyrir konung og sagðist af
hafa brugðið hans boði.

Konungur svarar: "Ekki var mér þetta svo mikil meingerð, en
sýnir þú það sem talað er til yðvar Íslendinga að þér séuð
mjög einrænir en varðst þú við nokkuð var?"

Þorsteinn sagði þá alla sögu sem farið hafði.

Konungur spurði: "Hví þótti þér gagn að hann æpti?"

"Það vil eg segja yður herra. Eg þóttist það vita með því að
þér höfðuð varað alla menn við að fara þangað einir saman, en
skelmirinn kom upp, að við mundum eigi klakklaust skilja en
eg ætlaði að þér munduð vakna við herra er hann æpti og
þóttist eg þá hólpinn ef þér yrðuð varir við."

"Svo var og," sagði konungur, "að eg vaknaði við og svo vissi
eg hvað fram fór og því lét eg hringja að eg vissi að eigi
mundi þér ella duga. En hræddist þú ekki þá er púkinn tók að
æpa?"

Þorsteinn svarar: "Eg veit ekki hvað það er, hræðslan,
herra."

"Var engi ótti í brjósti þér?" sagði konungur.

"Eigi var það," sagði Þorsteinn, "því að við hið síðasta ópið
skaut mér næsta skelk í bringu."

Konungur svarar: "Nú skal auka nafn þitt og kalla þig
Þorstein skelk héðan af og er hér sverð að eg vil gefa þér að
nafnfesti."

Þorsteinn þakkaði honum.

Svo er sagt að Þorsteinn gerðist hirðmaður Ólafs konungs og
var með honum síðan og féll á Orminum langa með öðrum köppum
konungs.