ch. 1

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Svo er sagt að eitt sinni er Þorsteinn Hallsson af Síðu kom
úr kaupferð af Dyflinni og var það ekki að konungsleyfi. En
það var ekki í þann tíma að menn færu úr landi kaupferðir
utan konungur gæfi leyfi til og var sök á hverjum er hann
færi ólofað. Svo og höfðu þeir eigi goldið landaura er
gjaldkerinn heimti og lést Þorsteinn eigi skyldur að gjalda
er hann var konungs hirðmaður. Þorsteinn þóttist og heimilt
eiga að fá eigi gjald fyrir þá menn er með honum voru og varð
eigi fyrir það fast að gengið að heimta frekara er menn vissu
það satt vera að Þorsteinn var hirðmaður Magnúss konungs.
Hann fór út til Íslands um sumarið til bús síns.

Magnús konungur spyr þetta nú allt jafnt saman og líkar
stórilla, lést veitt mundu honum hafa Þorsteini sjálfum
landaura en eigi mönnum hans en kvað þó þykja meira vert er
hann tók Dyflinnarferð á sig svo að hann hafði ekki leyfi til
og gerir konungur Þorstein útlægan og úr öllum hirðmannalögum
fyrir þetta og kvaðst svo skyldu leiða fleirum lagabrotin
þótt að mikils væru verðir.

Og annað sumar kom Þorsteinn út af Íslandi og hafði þá ekki
spurt þetta. Hann flutti utan með sér stóðhross ágætleg. Nú
kemur Þorsteinn norður við Þrándheim og styggðust menn við
honum þótt áður hefðu látið líklega til hans fyrir sakir
ummæla Magnúss konungs, og kom þar að því sem mælt er að dýrt
er drottins orð. Sat Þorsteinn jafnan nú einn í herbergi og
félagar hans. Þetta þykir honum þó harðla dauflegt er öngvir
menn vilja eiga gleði við þá. Stóðhrossin voru fyrir ofan
bæinn í haga á Íluvöllum og fór Þorsteinn jafnan að líta yfir
þau.