ch. 3

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Magnúsi konungi líkar þungt og mæla menn það fyr honum að
eigi sé allsæmilegt, svo mikla sem hann gerði þá feðga yfir
öllum Þrándheimi, að nú skuli þeir halda þá menn er lagabrot
gera og hann hefir reiði á. Konungur svarar þeim fám orðum.

Það er frá sagt að Einar lét sér fátt um finnast við Þorstein
um veturinn og segir að Eindriði mun góða sætt bjóða fyr hann
og kvað þetta nú ekki til sín koma. Þeir feðgar drukku jafnan
jól með Magnúsi konungi og segir Eindriði föður sínum að hann
mun enn svo gera.

"Þú ræður því," segir Einar, "en heima mun eg sitja og
ráðlegra sýnist mér að þú gerir svo."

Eigi býst Eindriði að síður og Þorsteinn með honum og voru
saman tólf og komu á einn lítinn bæ og voru þar um nóttina.

Og um morguninn hafði Þorsteinn séð út og ... og segir
Eindriða að menn riðu þar að garði "og er alllíkt föður
þínum."

Og svo var.

Kemur Einar þar og mælir til Eindriða: "Allkynleg er þín
ætlun, sækja heim Magnús konung og Þorsteinn með þér. Far
heim heldur á Gimsar en eg mun hitta konung og mun eg alls
við þurfa að sættir verði teknar. En eg kann hvorntveggja
ykkarn konung að ekki munuð þið svo stilla ykkrum orðum að
það mundi hlýða og er mér ekki þá betra um að ræða."

Svo gera þeir nú að Eindriði fer heim en Einar kemur til
bæjarins. Konungur tekur við honum blíðlega, hjala mart.
Situr Einar hið næsta konungi.

Og hinn fjórða dag jóla vekur Einar við konung um málið
Þorsteins og lést vildu sættum við koma og kallar gott
mannkaup í Þorsteini, kveðst ekki vilja til spara.

Konungur segir: "Ekki þurfum við um það að ræða. Mér þykir
mikið að gera þig reiðan."

Hættir Einar þessu og er konungur þegar kátur er þeir tala
annað.

Líður nú til átta dags. Þá vekur Einar öðru sinni enn sama
mál og fer á sömu leið og kemur hinn þrettándi dagur jóla.

Þá biður Einar að konungur taki sættum "og vætti eg," segir
hann, "að þú munir virða orð mín til þess."

Konungur segir: "Ekki er þar um að tala," segir hann, "og
kynlegt þykir mér er þér hélduð þann mann er eg hafði reiði
á."

"Eg ætlaði," segir Einar, "að þér munduð stoða mín orð um
einn mann og þína virðing viljum vér gera í öllu og svo
þykjumst vér jafnan gert hafa og var þetta meir Eindriða ráð
en mitt. En því trúi eg að mikið mun á liggja fyrr en hann sé
drepinn og em eg þá herra vant við kominn er þið eigið saman
sonur minn og þú og viltu eigi taka fé fyr Þorstein og
berjast heldur við son minn. En eigi mun eg þó berjast móti
þér og eigi þykir mér þú nú mjög á það minnast er eg sótti
þig austur í Garða og styrkti eg ríki þitt og gerðist
fósturfaðir þinn. Hygg eg að því hverja stund hversu eg má
þína sæmd mesta gera. En nú skal eg fara á braut úr landi og
veita þér aldrei síðan. Munu sumir menn mæla að þú vinnir þér
lítið í þessu öllu saman."

Einar sprettur nú upp reiður og snýr utar eftir höllinni.

Konungur rís upp og eftir honum og leggur hönd á háls Einari
og mælir: "Kom heill og sæll fóstri," segir hann, "það skal
aldregi verða að okkra vináttu skilji og tak mann í frið svo
sem þér líkar."

Og sefast Einar nú en Þorsteinn er í sættum við konung.