Nj ch. 155

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Í þenna tíma komu þeir Kári og Kolbeinn og Dagviður hvíti til
Hrosseyjar öllum á óvart og gengu upp þegar á land en
nokkurir menn gættu skips. Kári og þeir félagar gengu upp til
jarlsbæjarins og komu að höllinni um drykkju. Bar það saman
og þá var Gunnar að að segja söguna en þeir Kári hlýddu til á
meðan úti. Þetta var jóladaginn sjálfan.

Sigtryggur konungur spurði: "Hversu þoldi Skarphéðinn í
brennunni?"

"Vel fyrst lengi," sagði Gunnar, "en þó lauk svo að hann
grét."

Og um allar sagnir hallaði hann mjög til en ló víða frá.

Kári stóðst þetta eigi. Hljóp hann þá inn með brugðnu sverði
og kvað vísu þessa:

Hrósa hildar fúsir,

hvað hafa til fregið skatnar

hve, ráfáka, rákum?

rennendr Níals brennu.

Varðat veiti-Njörðum

víðeims að það síðan,

hrátt gat hrafn að slíta

hold, slælega goldið.

Þá hljóp hann innar eftir höllinni og hjó á hálsinn Gunnari
Lambasyni og svo snart að höfuðið fauk upp á borðið fyrir
konunginn og jarlana. Urðu borðin í blóði einu og svo klæðin
jarlanna.

Sigurður jarl kenndi manninn þann er vegið hafði vígið og
mælti: "Takið þér Kára og drepið hann."

Kári hafði verið hirðmaður Sigurðar jarls og var allra manna
vinsælastur og stóð engi upp að heldur þó að jarl ræddi um.

Kári mælti: "Það munu margir mæla herra að eg hafi þetta verk
fyrir yður unnið að hefna hirðmanns yðvars."

Flosi mælti: "Ekki gerði Kári þetta um sakleysi því að hann
er í engum sættum við oss. Gerði hann það að sem hann átti."

Kári gekk í braut og varð ekki eftir honum gengið. Fór Kári
til skips síns og þeir félagar. Var þá veður gott. Sigldu
þeir suður til Kataness og fóru upp í Þrasvík til göfugs
manns er Skeggi hét og voru með honum mjög lengi.

Þeir í Orkneyjum hreinsuðu borðin og báru út hinn dauða.
Jarli var sagt að þeir hefðu siglt suður til Skotlands.

Sigtryggur konungur mælti: "Þessi var herðimaður mikill fyrir
sér er svo rösklega vann að og sást ekki fyrir."

Sigurður jarl svaraði: "Engum manni er Kári líkur í hvatleik
sínum og áræði."

Flosi tók nú til og sagði söguna frá brennunni. Bar hann
öllum vel og var því trúað.

Sigtryggur konungur vakti þá til um erindi sín við Sigurð
jarl og bað hann fara til orustu með sér í móti Brjáni
konungi. Jarl var lengi erfiður en þar kom um síðir að hann
gerði á kost. Mælti hann það til að eiga móður hans og vera
síðan konungur á Írlandi ef þeir felldu Brján. En allir löttu
Sigurð jarl í að ganga og týði ekki. Skildu þeir að því að
Sigurður jarl hét ferðinni en Sigtryggur konungur hét honum
móður sinni og konungdómi. Var svo mælt að Sigurður jarl
skyldi kominn með her sinn allan til Dyflinnar að
pálmsunnudegi.

Fór Sigtryggur konungur þá suður til Írlands og sagði
Kormlöðu móður sinni að jarl hafði í gengið og svo hvað hann
hafði til unnið. Hún lét vel yfir því en kvað þau þó skyldu
draga að meira lið. Sigtryggur spurði hvaðan þess væri að
von.

Hún sagði að víkingar tveir lágu úti fyrir vestan Mön og
höfðu þrjá tigu skipa "og svo harðfengir að ekki stendur við.
Heitir annar Óspakur en annar Bróðir. Þú skalt fara til móts
við þá og lát ekki að skorta að koma þeim í með þér hvað sem
þeir mæla til."

Sigtryggur konungur fer nú og leitar víkinganna og fann þá
fyrir utan Mön. Ber Sigtryggur konungur þegar upp erindi sín
en Bróðir skarst undan allt til þess er Sigtryggur konungur
hét honum konungdómi og móður sinni. Og skyldi þetta fara svo
hljótt að Sigurður jarl yrði eigi vís. Hann skyldi og koma
fyrir pálmsunnudag með her sinn til Dyflinnar. Sigtryggur
konungur fór heim til móður sinnar og sagði henni hvar þá var
komið.

Eftir þetta talast þeir við Óspakur og Bróðir. Sagði þá
Bróðir Óspaki alla viðræðu þeirra Sigtryggs og bað hann fara
til bardaga með sér í móti Brjáni konungi og kvað sér mikið
við liggja. Óspakur kvaðst eigi vilja berjast í móti svo
góðum konungi. Urðu þeir þá báðir reiðir og skiptu þegar liði
sínu. Hafði Óspakur tíu skip en Bróðir tuttugu. Óspakur var
heiðinn og allra manna vitrastur. Hann lagði skip sín inn á
sundið en Bróðir lá fyrir utan. Bróðir hafði verið maður
kristinn og messudjákn að vígslu en hann hafði kastað trú
sinni og gerðist guðníðingur og blótaði nú heiðnar vættir og
var allra manna fjölkunnigastur. Hann hafði herbúnað þann er
eigi bitu járn. Hann var bæði mikill og sterkur og hafði hár
svo mikið að hann drap undir belti sér. Það var svart.