Nj ch. 148

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þorgeir skorargeir reið heim af sáttarfundinum. Kári spurði
hvort saman gengi sættin. Þorgeir sagði að þeir voru sáttir
að fullu. Kári tók hest sinn og vildi í braut ríða.

"Eigi þarft þú í braut að ríða," segir Þorgeir, "fyrir því að
það var skilið í sætt vora að þú skyldir hér vera jafnan
hvern tíma er þú vildir."

Kári mælti: "Ekki skal svo vera mágur því að þegar ef eg veg
víg nokkurt þá munu þeir það mæla að þú sért í ráðum með mér
og vil eg það eigi. En það vil eg að þú takir við handsölum á
fé mínu og eignir ykkur Helgu Njálsdóttur konu minni og
dætrum mínum. Mun það þá ekki upp tekið af þeim sökudólgum
mínum."

Þorgeir játaði því sem Kári vildi beitt hafa. Tók Þorgeir þá
handsölum á fé Kára.

Síðan reið Kári í braut. Hann hafði hesta tvo og vopn sín og
klæði og nokkurt lausafé í gulli og silfri. Kári reið nú
vestur fyrir Seljalandsmúla og upp með Markarfljóti og svo
upp í Þórsmörk. Þar eru þrír bæir er í Mörk heita allir. Á
miðbænum bjó sá maður er Björn hét og var kallaður Björn
hvíti. Hann var Kaðalsson, Bjálfasonar. Bjálfi hafði verið
leysingi Ásgerðar móður Njáls og Holta-Þóris. Björn átti þá
konu er Valgerður hét. Hún var Þorbrandsdóttir,
Ásbrandssonar. Móðir hennar hét Guðlaug. Hún var systir
Hámundar föður Gunnars að Hlíðarenda. Hún var gefin til fjár
Birni og unni hún honum ekki mikið en þó áttu þau börn saman.
Þau áttu gnóttir í búi. Björn var maður sjálfhælinn en
húsfreyju hans þótti það illt. Hann var skyggn og skjótur á
fæti. Þangað kom Kári til gistingar og tóku þau við honum
báðum höndum. Var hann þar um nóttina.

Um morguninn töluðust þeir við.

Kári mælti til Bjarnar: "Það vildi eg að þú tækir við mér.
Þykist eg hér vel kominn með þér. Vildi eg að þú værir í
ferðum með mér er þú ert maður skyggn og frár enda ætla eg að
þú munir öruggur til áræðis."

"Hvorki frý eg mér," segir Björn, "skyggnleiks né áræðis eða
nokkurrar karlmennsku. En því munt þú hingað kominn að nú mun
fokið í öll skjól. En við áskorun þína Kári," segir Björn,
"þá skal ekki gera þig líkan hversdagsmönnum. Skal eg víst
verða þér að liði öllu slíku sem þú beiðir."

Húsfreyja hans varð áheyrsla og mælti: "Tröll hafi þitt
hól," sagði hún, "og skrum og skyldir þú eigi mæla ykkur tál
báðum og hégóma í þessu. En gjarna vil eg veita Kára mat og
aðra góða hluti þá er eg veit að honum má gagn að verða. En á
harðræði Bjarnar skalt þú Kári ekki treysta því að eg uggi að
þér verði að öðru en hann segir."

Björn mælti: "Oft hefir þú veitt mér ámæli en eg treysti mér
svo vel að eg mun fyrir engum manni á hæl hopa. Er hér raun
til að því leita fáir á mig að engir þora."

Þar var Kári nokkura stund á laun og var það á fárra manna
viti. Ætluðu menn nú að hann mundi riðinn norður um land á
fund Guðmundar hins ríka því að Kári lét Björn það segja
nábúum sínum að hann hefði fundið Kára á förnum vegi og riði
hann þaðan upp á Goðaland og svo norður á Gásasand og svo
til Guðmundar hins ríka norður á Möðruvöllu. Spurðist það þá
um allar sveitir.