Nj ch. 146

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þeir Kári Sölmundarson og Þorgeir skorargeir riðu þenna dag
austur yfir Markarfljót og svo austur til Seljalandsmúla. Þar
fundu þeir konur nokkurar.

Þær kenndu þá og mæltu til þeirra: "Minna gemsið þið en þeir
Sigfússynir en þó farið þið óvarlega."

Þorgeir mælti: "Hví er ykkur svo statt til Sigfússona eða
hvað vitið þið til þeirra?"

"Þeir voru í nótt að Raufarfelli," sögðu þær, "og ætluðu í
kveld í Mýdal. En það þótti okkur gott er þeim var þó ótti
að ykkur og spurðu nær þið munduð heim koma."

Þá fóru þær leið sína en þeir keyrðu hestana.

Þorgeir mælti: "Hvað er þér næst skapi? Vilt þú að við ríðum
eftir þeim?"

Kári svarar: "Eigi mun eg þess letja."

Þorgeir mælti: "Hvað skulum við ætla okkur?"

"Eigi veit eg það," segir Kári. "Kann það oft verða að þeir
menn lifa langan aldur er með orðum eru vegnir. En veit eg
hvað þú munt þér ætla. Þú munt ætla þér átta menn og er það
þó minna en það er þú vóst þá sjö í skorinni og fórst í festi
ofan til þeirra. En yður frændum er svo háttað að þér viljið
yður allt til ágætis gera. Nú mun eg eigi minna að gera en
vera hjá þér til frásagnar. Skulum við nú og tveir einir
eftir ríða því að eg sé að þú hefir svo til ætlað."

Síðan riðu þeir austur hið efra og komu ekki í Holt því að
Þorgeir vildi ekki að bræðrum hans mætti um kenna hvað sem í
gerðist. Þeir riðu þá austur til Mýdals. Þar mættu þeir
manni nokkurum og hafði torfhrip á hrossi.

Hann tók til orða: "Of fámennur ert þú nú Þorgeir félagi."

"Hvað er nú í því?" sagði Þorgeir.

"Því," sagði sjá, "að nú bæri veiði í hendur. Hér riðu um
Sigfússynir og munu sofa í allan dag austur í Kerlingardal því
að þeir ætluðu ekki lengra í kveld en til Höfðabrekku."

Síðan riðu hvorir leið sína. Riðu þeir Þorgeir austur á
Arnarstakksheiði og er ekki að segja frá ferð þeirra fyrr en
þeir komu til Kerlingardalsár. Áin var mikil. Riðu þeir nú
upp með ánni því að þeir sáu þar hross með söðlum. Þeir riðu
nú þangað til og sáu að menn sofa í dæl nokkurri og stóðu
spjót þeirra ofan frá þeim. Þeir tóku spjótin og báru út á
ána.

Þorgeir mælti: "Hvort vilt þú að við vekjum þá?"

Kári svarar: "Eigi spyrðu þessa af því að eigi hafir þú þetta
áður ráðið með þér að vega eigi að liggjandi mönnum og vega
skammarvíg."

Síðan æptu þeir á þá. Vöknuðu þeir þá og hljópu upp allir og
þrífa til vopna sinna. Þeir Kári réðu eigi á þá fyrr en þeir
voru vopnaðir. Þorgeir skorargeir hleypur þar að sem fyrir var
Þorkell Sigfússon. Í því bili hljóp maður að baki honum og
fyrr en hann gæti unnið Þorgeiri nokkurn geig þá reiddi
Þorgeir tveim höndum öxina Rimmugýgi og rak í höfuð þeim
öxarhamarinn er að baki honum stóð svo að hausinn brotnaði í
smán mola. Féll sá þegar og var dauður. En er hann reiddi
fram öxina hjó hann á öxl Þorkatli og klauf frá ofan alla
höndina og féll Þorkell dauður niður.

Í móti Kára réð Mörður Sigfússon og Sigurður Lambason og
Lambi Sigurðarson. Hann hljóp að baki Kára og lagði til hans
spjóti. Kári fékk séð hann og hljóp upp við lagið og brá í
sundur við fótunum. Kom þá lagið í völlinn en Kári hljóp á
spjótskaftið og braut í sundur. Hann hafði spjót í annarri
hendi en í annarri sverð en engan skjöld. Hann lagði hinni
hægri hendi til Sigurðar Lambasonar. Kom lagið í brjóstið og
gekk spjótið út um herðarnar. Féll hann þá og var þegar
dauður. Hinni vinstri hendi hjó hann til Marðar Sigfússonar
og kom á mjöðmina og tók hana í sundur og svo hrygginn. Féll
hann áfram og þegar dauður. Eftir það snerist hann á hæli svo
sem skaftkringla og að Lamba Sigurðarsyni en hann fékk það
eitt fangaráðið að hann tók á rás undan.

Nú sneri Þorgeir í móti Leiðólfi hinum sterka og hjó þar hvor
til annars jafnsnemma og varð svo mikið högg Leiðólfs að allt
tók af skildinum það er nam. Þorgeir hafði höggvið tveim
höndum með öxinni Rimmugýgi og kom hin efri hyrnan í
skjöldinn og klofnaði hann í sundur en hin fremri hyrnan tók
við viðbeinað og í sundur og reist ofan í brjóstið á hol.
Kári kom að í því og rak undan Leiðólfi fótinn í miðju
lærinu. Féll Leiðólfur þá og var þegar dauður.

Ketill úr Mörk mælti: "Renna munum vér til hesta vorra og
megum vér ekki við haldast fyrir ofureflismönnum þessum."

Þeir runnu þá til hesta sinna og hljópu á bak. Þorgeir mælti:
"Vilt þú að við eltum þá og munum við enn geta drepið þá
nokkura?"

"Sá ríður síðast," segir Kári, "að eg vil eigi drepa en það
er Ketill úr Mörk því að við eigum systur tvær en honum hefir
farið þó best í málum vorum áður."

Stigu þeir þá á hesta sína og riðu þar til er þeir komu heim
í Holt. Lét Þorgeir þá bræður sína fara austur í Skóga því að
þeir áttu þar annað bú og því að Þorgeir vildi eigi að bræður
hans mætti kalla griðníðinga. Hafði Þorgeir þar þá
mannmargt svo að aldrei var þar færra vígra karla en þrír
tigir. Var þar þá gleði mikil. Þótti mönnum Þorgeir mjög hafa
vaxið og framið sig og báðir þeir Kári. Höfðu menn í minnum
mjög eftirreið þeirra er þeir riðu tveir að fimmtán mönnum og
drápu þá fimm en renndu þeim tíu er undan komust.

Nú er frá þeim Katli að segja að þeir riðu sem mest máttu
þeir til þess er þeir komu heim til Svínafells og sögðu sínar
farar eigi sléttar.

Flosi kvað slíks að von "og er yður þetta viðvörun," segir
hann. "Skuluð þér nú aldrei svo fara síðan."

Flosi var allra manna glaðastur og bestur heima að hitta. Og
er svo sagt að honum hafi flestir hlutir höfðinglegast gefnir
verið. Var hann nú heima um sumarið og svo um veturinn.

En um veturinn eftir jól kom Hallur af Síðu austan og Kolur
son hans. Flosi varð feginn komu hans. Töluðu þeir oft um
málaferlin. Sagði Flosi að þeir höfðu mikið afhroð nú goldið
þegar. Hallur kvaðst nærgætur orðið hafa málum þeirra. Flosi
spurði hann þá ráðs hvað honum þætti þá líkast.

Hallur svarar: "Það legg eg til ráðs að þú sættist við
Þorgeir ef kostur er og mun hann þó vera vandur að allri
sætt."

"Ætlar þú þá munu lokið vígunum?" segir Flosi.

"Eigi ætla eg það," segir Hallur, "en við færri er þá um að
eiga er við Kára er einn. En ef þú sættist eigi við Þorgeir þá
verður það þinn bani."

"Hverja sætt skulum vér bjóða honum?" segir Flosi.

"Hörð mun yður sú þykja," segir Hallur, "er hann mun þiggja.
Því aðeins mun hann sættast vilja nema hann gjaldi ekki fyrir
það er hann hefir af gert en taki bætur fyrir Njál og sonu
hans að sínum þriðjungi."

"Hörð sætt er það," segir Flosi.

"Ekki er þér sjá sætt hörð," segir Hallur, "því að þú átt
ekki vígsmál eftir Sigfússonu og eiga bræður þeirra vígsmál
eftir þá en Hámundur hinn halti eftir son sinn. En þú munt nú
ná sættum við Þorgeir því að eg mun ríða til með þér og mun
Þorgeir mér nokkurninn vel taka. En engi þeirra, er mál þessi
eiga, munu þora að sitja að búum sínum í Fljótshlíð ef þeir
eru utan sætta því að það verður þeirra bani. Og er það að
vonum við skaplyndi Þorgeirs."

Var nú sent eftir Sigfússonum og báru þeir þetta mál upp við
þá. Og lauk svo þeirra ræðum af fortölum Halls að þeim þótti
svo allt sem hann talaði um fyrir þeim og vildu gjarna
sættast.

Grani Gunnarsson mælti og Gunnar Lambason: "Sjálfrátt er oss
ef Kári er einn eftir að hann sé eigi óhræddari við oss en vér
við hann."

"Ekki er svo að mæla," segir Hallur. "Mun yður verða sárkeypt
við hann og munuð þér mikið afhroð gjalda áður en lýkur með
yður."

Síðan hættu þeir talinu.