Nj ch. 132

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Kári bað Hjalta fara að leita beina Njáls "því að því munu
allir trúa er þú segir frá og þér sýnist."

Hjalti kvaðst það gjarna gera vilja að flytja bein Njáls til
kirkju.

Síðan riðu þeir þaðan fimmtán menn. Þeir riðu austur yfir
Þjórsá og kvöddu þar upp menn með sér til þess er þeir höfðu
hundrað manna með nábúum Njáls. Þeir komu til Bergþórshvols að
hádegi dags.

Hjalti spurði Kára hvar Njáll mundi undir liggja en Kári
vísaði þeim til og var þar mikilli ösku af að moka. Þar fundu
þeir undir húðina og var sem hún væri skorpnuð við eld. Þeir
tóku upp húðina og voru þau bæði óbrunnin undir. Allir lofuðu
guð fyrir það og þótti stór jartegn í vera. Síðan var tekinn
sveinninn er legið hafði í millum þeirra og var af honum
brunninn fingurinn einn er hann hafði rétt upp undan húðinni.
Njáll var út borinn og svo Bergþóra. Síðan gengu til allir
menn að sjá líkami þeirra.

Hjalti mælti: "Hversu sýnast yður líkamir þessir?"

Þeir svöruðu: "Þinna atkvæða viljum vér að bíða."

Hjalti mælti: "Ekki mun mér um þetta einarðarfátt verða.
Líkami Bergþóru þykir mér að líkindum og þó vel. En líkami
Njáls og ásjóna sýnist mér svo bjartur að eg hefi engis dauðs
manns líkama séð jafnbjartan."

Allir sögðu að svo var. Þá leituðu þeir Skarphéðins. Þar
vísuðu heimamenn til sem þeir Flosi heyrðu að vísan var
kveðin og var þar þekjan fallin að gaflinum og þar mælti
Hjalti að til skyldi grafa. Síðan gerðu þeir svo og fundu þar
líkama Skarphéðins og hafði hann staðið upp við gaflhlaðið og
voru brunnir fætur af honum mjög svo neðan til knjá en
allt var annað óbrunnið á honum. Hann hafði bitið á kampinum.
Augu hans voru opin og óþrútin. Hann hafði rekið öxina í
gaflhlaðið svo fast að gengið hafði allt upp á miðjan fetann
og var hún ekki af því dignuð. Síðan var hann út borinn og
öxin.

Hjalti tók upp öxina og mælti: "Þetta er fágætt vopn og munu
fáir bera mega."

Kári mælti: "Sé eg mann til hver bera skal öxina."

"Hver er sá?" segir Hjalti.

"Þorgeir skorargeir," segir Kári, "sá er eg ætla nú mestan
mann í þeirri ætt vera."

Þá var Skarphéðinn færður af klæðum því að þau voru ekki
brunnin. Hann hafði lagið hendur sínar í kross og á ofan hina
hægri. Díla fundu þeir á honum í millum herðanna en annan á
bringunni og var hvortveggi brenndur í kross og ætluðu menn
að hann mundi sig sjálfur brennt hafa. Allir menn mæltu það
að betra þætti hjá Skarphéðni dauðum en þeir ætluðu því að engi
maður hræddist hann.

Þeir leituðu Gríms og fundu bein hans í miðjum skálanum. Þeir
fundu þar gegnt honum undir hliðvegginum Þórð leysingja en í
vefjastofunni fundu þeir Sæunni kerlingu og þrjá menn aðra.
Alls fundu þeir þar bein af ellefu mönnum. Fluttu þeir nú
líkin til kirkju.

Þá reið Hjalti heim og Kári með honum.

Blástur kom í fótinn Ingjaldi. Fór hann þá til Hjalta og
græddi hann Ingjald og var hann þó jafnan haltur síðan.

Kári reið í Tungu til Ásgríms Elliða-Grímssonar. Þá var
Þórhalla heim komin og hafði hún þá sagt áður tíðindin.
Ásgrímur tók við Kára báðum höndum og bað að hann skyldi vera
þar öll þau misseri. Kári kvað svo vera skyldu. Ásgrímur bauð
því öllu liði til sín er að Bergþórshvoli hafði verið.

Kári segir að það var vel boðið "og skal þetta þiggja fyrir
þeirra hönd."

Var þá flutt þangað allt liðið.

Þórhalli Ásgrímssyni brá svo við er honum var sagt að Njáll
fóstri hans var dauður og hann hafði inni brunnið að hann
þrútnaði allur og blóðbogi stóð úr hvorritveggju hlustinni og
varð eigi stöðvað og féll hann í óvit og þá stöðvaðist.

Eftir það stóð hann upp og kvað sér lítilmannlega verða "en
það mundi eg vilja að eg hefndi þessa á þeim nokkurum er hann
brenndu inni er nú hefir mig hent."

En aðrir sögðu að engi mundi honum þetta virða til skammar en
hann kvaðst ekki taka mega af því hvað mælt væri.

Ásgrímur spurði Kára hvers trausts hann mundi eiga von af þeim
fyrir austan ár. Kári segir að Mörður Valgarðsson og Hjalti
Skeggjason mundu veita honum slíkan styrk sem þeir mættu og
Þorgeir skorargeir og þeir allir bræður. Ásgrímur sagði það
mikinn afla.

"Hvern styrk skulum vér af þér hafa?" segir Kári.

"Allan þann sem eg má veita," segir Ásgrímur, "og skal eg líf
á leggja."

"Ger þú svo," segir Kári.

Ásgrímur mælti: "Eg hefi og komið Gissuri hvíta í málið og
spurði eg hann að ráðum hversu með skyldi fara."

"Það er vel," segir Kári, "eða hvað lagði hann til?"

Ásgrímur svarar: "Það lagði hann til að vér skyldum öllu kyrru
fyrir halda til vors en ríða þá austur og búa mál til á
hendur Flosa um víg Helga og kveðja búa heiman og lýsa á þingi
brennumálum og kveðja þar hinu sömu búa í dóm. Eg spurði og
Gissur hver sækja skyldi vígsmálið en hann sagði að Mörður
skyldi sækja hvort sem honum þætti gott eða illt "skal hann
því þungast af hafa að honum hafa öll málin verst farið hér
til. Kári skal og síreiður jafnan er hann finnur Mörð og mun
hann slíkt til draga og forsjá mín í annan stað," sagði
Gissur."

Kári mælti þá: "Þínum ráðum munum vér fram fara meðan þeirra
er kostur og þú vilt fyrir vera."

Svo er að segja frá Kára að hann mátti ekki sofa um nætur.
Ásgrímur vaknaði eina nótt og heyrði að Kári vakti.

Ásgrímur mælti: "Hvort verður ekki svefnsamt á næturnar?"

Kári kvað þá vísu:

Kemrat, Ullr, um alla,

álmsíma, mér grímu,

beðhlíðar man eg beiði

bauga, svefn á augu,

síð brandviðir brenndu

böðvar nausts á hausti,

eg er að mínu meini

minnigr, Níal inni.

Engra manna gat Kári jafnoft sem Njáls og Skarphéðins. Aldrei
ámælti hann óvinum sínum og aldrei heitaðist hann við þá.