Nj ch. 121

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Annan dag eftir fundust þeir Ásgrímur og Gissur hinn hvíti,
Hjalti Skeggjason og Einar Þveræingur. Þar var þá og Mörður
Valgarðsson. Hann hafði þá látið af höndum sökina og selt í
hendur Sigfússonum.

Þá mælti Ásgrímur: "Þig kveð eg að þessu fyrstan, Gissur hinn
hvíti, og Hjalta og Einar, að eg vil segja yður hvers efni í
eru. Yður mun það kunnigt að Mörður hefir sótt málið. En svo
er við vaxið að Mörður hefir verið að vígi Höskulds og sært
hann því sári er engi var til nefndur. Sýnist mér sem það mál
muni ónýtt vera fyrir laga sakir."

"Þá viljum vér það fram bera þegar," segir Hjalti.

Þórhallur Ásgrímsson mælti: "Það er ekki ráð að eigi fari
þetta leynt allt þar til er dómar fara út."

"Hverju skiptir það?" segir Hjalti.

Þórhallur svarar: "Ef þeir vita nú það þegar að rangt hafi
verið til búið málið þá mega þeir svo bjarga sökinni að senda
þegar mann heim af þingi og stefna heiman til þings en kveðja
búa á þingi og er þá rétt sótt málið."

"Vitur maður ert þú Þórhallur," segja þeir, "og skal þín ráð
hafa."

Eftir þetta gekk hver til sinnar búðar.

Sigfússynir lýstu sökum að Lögbergi og spurðu að þingfesti og
heimilisfangi en föstunáttina skyldu fara út dómar til
sóknar. Er nú kyrrt þingið þar til. Margir menn leituðu um
sættir með þeim og var Flosi erfiður en aðrir þó miklu
orðfleiri og þótti óvænlega horfa.

Nú kemur að því sem dómar skyldu út fara föstukveldið.
Gekk þá allur þingheimur til dóma. Flosi stóð sunnan að
Rangæingadómi og lið hans. Þar var með honum Hallur af Síðu
og Runólfur úr Dal son Úlfs aurgoða og aðrir þeir sem Flosa
höfðu liði heitið. En norðan að Rangæingadómi stóðu þeir
Ásgrímur Elliða-Grímsson og Gissur hvíti, Hjalti Skeggjason
og Einar Þveræingur en Njálssynir voru heima við búð og Kári
og Þorleifur krákur og Þorgrímur hinn mikli. Þeir sátu allir
með vopnum og var þeirra flokkur óárennilegur.

Njáll hafði beðið dómendur að ganga í dóminn. Sigfússynir
sækja nú málið. Þeir nefndu votta og buðu Njálssonum að hlýða
til eiðspjalls síns. Síðan unnu þeir eið. Þá sögðu þeir fram
sök. Þá létu þeir bera lýsingarvætti. Þá buðu þeir búum í
setu. Þá buðu þeir til ruðningar um kviðinn.

Þá stóð upp Þórhallur Ásgrímsson og nefndi votta og varði
lýriti kviðburðinn og fann það til að sá hafði lýst sökinni
er sannir lagalestir voru á og sjálfur var útlagi.

"Til hvers mælir þú þetta?" segir Flosi.

Þórhallur svarar: "Mörður Valgarðsson fór til vígs Höskulds
með Njálssonum og særði hann því sári er engi maður var til
nefndur þá er vottar voru nefndir að benjum. Megið þér eigi í
móti mæla að ónýtt er málið."