Nj ch. 119

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Flosi var þá kominn á þing og skipaði alla búð sína.
Runólfur skipaði Dalverjabúð en Mörður Rangæingabúð. Hallur
af Síðu var lengst kominn austan en nær ekki annarra manna.
Hallur hafði þó fjölmennt mjög úr sinni sveit og fór þegar í
lið með Flosa og bað hann sáttar og friðar. Hallur var vitur
maður og góðgjarn. Flosi svaraði öllu vel og tók þó lítið af.
Hallur spurði hverjir honum hefðu liðsinni heitið.

Flosi nefndi til Mörð Valgarðsson og kvaðst hafa beðið dóttur
hans til handa Starkaði frænda sínum.

Hallur kvað góðan kost í konunni en segir allt illt við Mörð
að eiga "og munt þú það reyna áður þessu þingi sé lokið."

Síðan hættu þeir talinu.

Það var einnhvern dag að þeir Njáll og Ásgrímur töluðu lengi
hljótt.

Þá spratt Ásgrímur upp og mælti til Njálssona: "Ganga munum
vér og leita oss vina að vér verðum eigi bornir ofurliði því
að þetta mál mun verða sótt með kappi."

Ásgrímur gekk þá út og næst honum Helgi Njálsson, þá Kári
Sölmundarson, þá Grímur Njálsson, þá Skarphéðinn, þá
Þórhallur Ásgrímsson, þá Þorgrímur hinn mikli, þá Þorleifur
krákur. Þeir gengu til búðar Gissurar hins hvíta og gengu inn
í búðina. Gissur stóð upp í móti þeim og bað þá sitja og
drekka.

Ásgrímur svarar: "Eigi veit þannig við og skal þetta ekki á
mutur mæla. Hverrar liðveislu skal eg þar von eiga er þú ert
frændi?"

Gissur svaraði: "Það mundi Jórunn systir mín ætla að eg mundi
eigi undan skerast að veita þér. Skal og svo vera nú og oftar
að eitt skal ganga yfir okkur báða."

Ásgrímur þakkaði honum og gekk í braut síðan.

Þá spurði Skarphéðinn: "Hvert skal nú ganga?"

Ásgrímur svarar: "Til búðar Ölfusinga."

Síðan gengu þeir þangað. Ásgrímur spurði hvort Skafti
Þóroddsson væri að búð. Honum var sagt að hann var þar. Gengu
þeir þá inn í búðina. Skafti sat á pallinum og fagnaði
Ásgrími. Hann tók því vel. Skafti bauð Ásgrími að sitja hjá
sér.

Ásgrímur kveðst skamma dvöl eiga mundu "en þó er við þig
erindið."

"Lát heyra það," segir Skafti.

"Eg vil biðja þig liðsinnis," segir Ásgrímur, "að þú veitir
mér lið og mágum mínum."

"Hitt hafði eg ætlað," segir Skafti, "að ekki skyldu koma
vændræði yður í híbýli mín."

Ásgrímur svarar: "Illa er slíkt mælt að verða mönnum þá síst
að liði er mest liggur við."

"Hver er sá maður," segir Skafti, "er fjórir menn ganga
fyrri, mikill maður og fölleitur, ógæfusamlegur, harðlegur
og tröllslegur?"

Hann svarar: "Skarphéðinn heiti eg og hefir þú séð mig jafnan
á þingi en vera mun eg því vitrari en þú að eg þarf eigi að
spyrja þig hvað þú heitir. Þú heitir Skafti Þóroddsson en
fyrr kallaðir þú þig burstakoll þá er þú hafðir drepið Ketil
úr Eldu. Gerðir þú þér þá koll og barst tjöru í höfuð þér.
Síðan keyptir þú að þrælum að rísta upp jarðarmen og skreiðst
þú þar undir um nóttina. Síðan fórst þú til Þórólfs Loftssonar
á Eyrum og tók hann við þér og bar þig út í mjölsekkjum
sínum."

Eftir það gengu þeir Ásgrímur út.

Skarphéðinn mælti: "Hvert skulum vér nú ganga?"

"Til búðar Snorra goða," segir Ásgrímur.

Síðan gengu þeir til búðar Snorra. Þar var einn maður úti
fyrir búðinni. Ásgrímur spurði hvort Snorri væri í búð. Sá
sagði að hann var þar. Ásgrímur gekk inn í búðina og þeir
allir. Snorri sat á palli. Ásgrímur gekk fyrir hann og
kvaddi hann vel. Snorri tók honum blíðlega og bað hann sitja.

Ásgrímur kveðst þar mundu eiga skamma dvöl "en þó er við þig
erindið."

Snorri bað hann segja það.

Ásgrímur mælti: "Eg vildi að þú færir til dóma með mér og
veittir mér lið því að þú ert vitur og framkvæmdarmaður
mikill."

"Þungt ganga oss nú málaferlin," segir Snorri, "og draga sig
margir mjög fram í mót oss og erum vér því trauðir að taka
vandræði manna í aðra fjórðunga."

"Vorkunn er það," segir Ásgrímur, "því að þú átt oss ekki
varlaunað."

"Veit eg að þú ert góður drengur," segir Snorri, "og vil eg
því heita þér að eg skal hvergi í mót þér vera og eigi veita
lið óvinum þínum."

Ásgrímur þakkaði honum.

Snorri mælti: "Hver er sá maður er fjórir ganga fyrri,
fölleitur og skarpleitur og glottir við tönn og hefir öxi
reidda um öxl?"

"Héðinn heiti eg," segir hann, "en sumir menn kalla mig
Skarphéðinn öllu nafni eða hvað vilt þú fleira til mín tala?"

Snorri mælti: "Það að mér þykir þú maður harðlegur og
mikilfenglegur en þó get eg að þrotin sé nú þín hin mesta
gæfa og skammt get eg eftir þinnar ævi."

"Vel er það," segir Skarphéðinn, "því að þá skuld eiga allir
að gjalda. En þó er þér meiri nauðsyn að hefna föður þíns en
að spá mér slíkar spár."

"Margir hafa það mælt áður," segir Snorri, "og mun eg
ekki við slíku reiðast."

Eftir það gengu þeir út og fengu þar enga liðveislu. Þaðan
fóru þeir til búðar Skagfirðinga. Þá búð átti Hafur hinn
auðgi. Hann var son Þorkels Eiríkssonar úr Goðdölum,
Geirmundarsonar, Hróaldssonar, Eiríkssonar örðigskeggja er
felldi Grjótgarð í Sóknadal í Noregi. Móðir Hafurs hét Þórunn
og var dóttir Ásbjarnar Myrkárskalla Hross-Bjarnarsonar. Þeir
Ásgrímur gengu inn í búðina. Hafur sat í miðri búðinni og
talaði við mann. Ásgrímur gekk að honum og heilsaði á hann.
Hafur tók honum vel og bauð honum að sitja.

Ásgrímur mælti: "Hins vildi eg biðja þig að þú veittir mér lið
og mágum mínum."

Hafur svaraði skjótt og kvaðst ekki mundu taka undir vandræði
þeirra "en þó vil eg spyrja hver sá er hinn fölleiti er
fjórir menn ganga fyrr og er svo illilegur sem genginn sé út
úr sjávarhömrum."

Skarphéðinn mælti: "Hirð ekki þú það, mjólki þinn, hver eg
er því að eg mun þora þar fram að ganga er þú situr fyrir og
mundi eg allóhræddur þó að slíkir sveinar væru á götu minni.
Er þér og skyldara að sækja Svanlaugu systur þína er Eydís
járnsaxa og þau Steðjakollur tóku í braut úr híbýlum þínum og
þorðir þú ekki að að hafa."

Ásgrímur mælti: "Göngum út. Ekki er hér von liðveislu."

Síðan gengu þeir til Möðruvellingabúðar og spurðu hvort
Guðmundur hinn ríki væri í búð en þeim var sagt að hann var
þar. Þeir gengu þá inn í búðina. Hásæti var í miðri búðinni
og sat þar Guðmundur ríki. Ásgrímur gekk fyrir Guðmund og
kvaddi hann. Guðmundur tók honum vel og bauð honum að sitja.

Ásgrímur mælti: "Eigi vil eg sitja en biðja vil eg þig
liðsinnis því að þú ert kappsamur og mikill höfðingi."

Guðmundur mælti: "Ekki skal eg í móti þér vera. En ef mér
sýnist að veita þér lið þá munum við vel mega tala um það
síðar" og tók á öllu vel.

Ásgrímur þakkaði honum orð sín.

Guðmundur mælti: "Maður er sá einn í liði þínu er eg hefi horft á
um hríð og líst mér ólíkur flestum mönnum þeim er eg hefi séð."

"Hver er sá?" segir Ásgrímur.

"Fjórir menn ganga fyrri en hann," segir Guðmundur, "jarpur á
hár og föllitaður, mikill vöxtum og ernlegur og svo
skjótlegur til karlmennsku að heldur vildi eg hans fylgi hafa
en tíu annarra. Og er þó maðurinn ógæfusamlegur."

Skarphéðinn mælti: "Veit eg að þú þykist til mín mæla og er
eigi einn veg farið ógæfu okkarri. Eg hefi ámæli af vígi
Höskulds Hvítanesgoða sem vorkunn er en þeir gerðu illmæli um
þig Þorkell hákur og Þórir Helgason og hefir þú af því hina
mestu skapraun."

Gengu þeir þá út. Skarphéðinn mælti þá. "Hvert skulum vér nú
ganga?"

"Til Ljósvetningabúðar," segir Ásgrímur.

Þá búð hafði tjaldað Þorkell hákur. Hann var son Þorgeirs
goða Tjörvasonar, Þorkelssonar langs, en móðir Þorgeirs var
Þórunn Þorsteinsdóttir, Sigmundarsonar, Gnúpa-Bárðarsonar.
Móðir Þorkels háks hét Guðríður. Hún var dóttir Þorkels hins
svart úr Hleiðrargarði, Þórissonar snepils, Ketilssonar
brimils, Örnólfssonar, Björnólfssonar, Grímssonar loðinkinna,
Ketilssonar hængs, Hallbjarnarsonar hálftrölls. Þorkell hákur
hafði verið utan og framið sig í öðrum löndum. Hann hafði
drepið spellvirkja austur á Jamtaskógi. Síðan fór hann austur
í Svíþjóð og fór til lags með Sörkvi karli og herjuðu þeir í
austurveg. En fyrir austan Bálagarðssíðu átti Þorkell að sækja
þeim vatn eitt kveld. Þá mætti hann finngálkni og varðist því
lengi en svo lauk með þeim að hann drap finngálknið. Þaðan
fór hann austur í Aðalsýslu. Þar vó hann að flugdreka. Síðan fór
hann aftur til Svíþjóðar og þaðan til Noregs og síðan út til
Íslands. Og lét hann gera þrekvirki þessi yfir lokhvílu sinni
og á stóli fyrir hásæti sínu. Hann barðist og á
Ljósvetningaleið við Guðmund hinn ríka með bræðrum sínum
og höfðu Ljósvetningar sigur. Gerðu þeir síðan illmæli um
Guðmund, Þórir Helgason og Þorkell hákur. Þorkell mælti svo
að sá væri engi á Íslandi að hann mundi eigi ganga til
einvígis við eða á hæl hopa fyrir. Var hann fyrir því
kallaður Þorkell hákur að hann eirði hvorki í orðum né
verkum við hvern sem hann átti.