Nj ch. 91

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Hrappur átti bú á Hrappstöðum en þó var hann jafnan að
Grjótá og þótti hann þar öllu spilla. Þráinn var vel til
hans.

Einu hverju sinni var það þá er Ketill úr Mörk var að
Bergþórshvoli, þá sögðu Njálssynir frá hrakningum sínum og
kváðust mikið eiga að heimta að Þráni nær sem þeir töluðu
til. Njáll sagði að það væri best að Ketill talaði til við
Þráin bróður sinn.

Hann hét því. Gáfu þeir Katli tómstund til að tala við Þráin.

Litlu síðar innti Ketill til við Þráin. Njálssynir fréttu
Ketil en hann kveðst fátt mundu frá herma orðum þeirra "en það
fannst á að Þráni þótti eg mikils virða mágsemd við yður."

Síðan hættu þeir talinu og þóttust þeir sjá að erfiðlega
horfði og spurðu föður sinn ráðs hversu með skyldi fara,
kváðust eigi una að svo búið stæði.

Njáll svaraði: "Eigi er slíkt svo óvant. Það mun þykja um
sakleysi ef þeir eru drepnir og er það mitt ráð að skjóta að
sem flestum um að tala við þá, að sem flestum verði
heyrinkunnigt ef þeir svara illa og skal Kári um tala því að
hann er skapdeildarmaður. Mun þá vaxa óþokki með yður því að
þeir munu hlaða illyrðum saman er menn eiga hlut að. Þeir eru
menn heimskir. Það kann og vera að mælt sé að synir mínir séu
seinir til aðgerða og skuluð þér það þola um stundarsakir því
að allt orkar tvímælis þá er gert er. En svo fremi
skuluð þér orði á koma er þér ætlið nokkuð að að gera ef
yðvar er illa leitað. En ef þér hefðuð við mig um ráðið í
fyrstu þá mundi aldrei orði á hafa verið komið og mundi yður
þá engi svívirðing að verða. En nú hafið þér af hina mestu
raun og mun það þó svo aukanda fara um yðra svívirðing að þér
munuð ekki fá að gert fyrr en þér leggið vandræði á yður og
vegið með vopnum og er því langa nót til að draga."

Eftir það hættu þeir talinu og varð hér margs manna umræða á.

Einu hverju sinni var það að þeir bræður töluðu til að Kári
mundi fara til Grjótár. Kári kveðst önnur ferð þykja betri en
þó læst hann fara mundu við það er þetta voru ráð Njáls.
Síðan fer Kári til fundar við Þráin. Tala þeir þá um málið og
þykir þeim eigi einn veg báðum. Kári kemur heim og spyrja
Njálssynir hversu orð fóru með þeim Þráni.

Kári kvaðst ekki herma mundu orð þeirra "því að mér er von að
mælt sé slíkt svo að þér heyrið."

Þráinn hafði sextán karla víga á bæ sínum og riðu átta með
honum hvert er hann fór. Þráinn var skrautmenni mikið. Hann
reið jafnan í blárri kápu og hafði gylltan hjálm og spjót í
hendi jarlsnaut og fagran skjöld og gyrður sverði. Með honum
var jafnan í för Gunnar Lambason og Lambi Sigurðarson og Grani
son Gunnars frá Hlíðarenda. Víga-Hrappur gekk honum þó næst
jafnan. Loðinn hét og heimamaður hans. Hann var og í ferðum
með Þráni. Tjörvi hét bróðir Loðins er enn var í ferðum með
Þráni. Þeir lögðu verst til þeirra Njálssona Víga-Hrappur
og Grani Gunnarsson og ollu því mest er þeim var engi sæmd
ger eða boðin.

Synir Njáls ræddu nú um við Kára að hann mundi fara með þeim
til Grjótár. Og það gerði hann og kvað það vel að þeir heyrðu
svör Þráins. Bjuggust þeir þá fjórir Njálssynir og Kári hinn
fimmti. Þeir fara til Grjótár. Þar var anddyri breitt og
máttu margir menn standa jafnfram.

Kona ein var úti og sá ferð þeirra og segir Þráni. Hann bað
menn ganga í anddyrið og taka vopn sín. Þeir gerðu svo. Stóð
Þráinn í miðjum dyrum en þeir stóðu til sinnar handar hvor
Víga-Hrappur og Grani Gunnarsson, þar næst Gunnar Lambason,
þá Loðinn og Tjörvi, þá Lambi Sigurðarson, þá hver að hendi
því að karlar voru allir heima.

Þeir Skarphéðinn ganga að neðan og gekk hann fyrstur, þá
Kári, þá Höskuldur, þá Grímur, þá Helgi. En er þeir koma að
dyrunum féllust þeim allar kveðjur er fyrir voru.

Þá mælti Skarphéðinn: "Allir séum vér velkomnir."

Hallgerður stóð í anddyrinu og hafði talað hljótt við Hrapp.
Hún mælti: "Það mun engi mæla sá er fyrir er að þér séuð
velkomnir."

Skarphéðinn mælti: "Ekki munu mega orð þín því að þú ert
annaðhvort hornkerling eða púta."

"Goldin skulu þér þessi orð áður þú ferð heim," segir
Hallgerður.

Helgi mælti: "Þig er eg kominn að finna Þráinn ef þú vilt gera
mér sæmd nokkura fyrir hrakningar þær er eg hlaut í Noregi
fyrir þínar sakir."

Þráinn mælti: "Aldrei vissi eg að þið bræður munduð gera
drengskap ykkarn til fjár eða hversu lengi skal fjárbón sjá
yfir standa?"

"Það munu margir mæla," segir Helgi, "að þú ættir að bjóða
sæmdina þar sem líf þitt lá við."

Þá mælti Hrappur: "Þar gerði nú gæfumuninn er sá hlaut
skellinn er skyldi og dró yður undir hrakningina en oss
undan."

"Lítil var það gæfa," segir Helgi "að bregða trúnaði sínum
við jarl en taka þig við."

"Þykist þú eigi að mér eiga bótina?" segir Hrappur. "Eg mun bæta
þér því sem mér þykir maklegt."

"Þau ein skipti munum við við eigast," segir Helgi, "að þér
mun ekki betur gegna."

Skarphéðinn mælti: "Skiptið ekki orðum við Hrapp en gjaldið
honum rauðan belg fyrir grán."

Hrappur mælti: "Þegi þú Skarphéðinn, ekki skal eg spara að
bera mína öxi að höfði þér."

"Reynt mun slíkt verða," segir Skarphéðinn, "hver grjóti
hleður að höfði öðrum."

"Farið heim taðskegglingar," segir Hallgerður, "og munum vér
yður svo jafnan kalla héðan í frá en föður yðvarn karl hinn
skegglausa."

Þeir fóru eigi fyrr heim en allir urðu sekir þessa orða, þeir
er fyrir voru, nema Þráinn. Hann þekti menn af orðum þessum.

Þeir fóru í braut Njálssynir og fóru þar til er þeir komu
heim. Þeir sögðu föður sínum.

"Nefnduð þér nokkura votta að orðunum?" segir Njáll.

"Enga," sagði Skarphéðinn, "vér ætlum ekki að sækja þetta
nema á vopnaþingi."

"Það mun engi nú ætla," segir Bergþóra, "að þér þorið handa
að hefja."

"Haf þú lítinn við húsfreyja," segir Kári, "að eggja sonu
þína því að þeir munu þó ærið framgjarnir."

Eftir það tala þeir lengi hljótt allir feðgar og Kári.