Nj ch. 83

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er þar til máls að taka að þeir Grímur og Helgi synir
Njáls fóru af Íslandi það sumar sem þeir Þráinn fóru utan og
voru á skipi með þeim Ólafi eldu Ketilssyni og Bárði hinum
svarta. Þeir tóku norðanveður svo hörð að þá bar suður í
haf og rak yfir myrkur svo mikið að þeir vissu eigi hvar þeir
fóru og höfðu þeir útivist langa. Þá komu þeir þar er
grunnsævi var mikið og þóttust þeir vita að það mundi vera
nær löndum. Þeir Njálssynir spurðu ef Bárður vissi nokkuð til
hverjum löndum þeir mundu næst vera.

"Mörg eru til," segir hann, "að því sem vér höfum veðurföll
haft, Eyjar eða Skotland eða Írland."

Tveim nóttum síðar sáu þeir lönd á bæði borð en boða mikinn
inn á fjörðinn. Þeir köstuðu akkerum fyrir utan boðann. Þá
tók að lægja veðrið en um morguninn var logn. Sjá þeir þá
fara þrettán skip út að sér.

Þá mælti Bárður: "Hvað skal nú til ráða taka því að menn
þessir munu veita oss aðsókn?"

Síðan ræddu þeir um hvort þeir skyldu verja sig eða gefast
upp en áður þeir höfðu ráðið komu að víkingar. Spurðu þá
hvorir aðra að nöfnum, hvað fyrirmenn hétu. Þá nefndust
fyrirmenn kaupmanna og spurðu í móti hverjir fyrir víkingum
væru. Annar nefndist Grjótgarður en annar Snækólfur, synir
Moldans úr Dungalsbæ í Skotlandi, frændur Melkólfs
Skotakonungs "og eru kostir tveir af oss gervir," segir
Grjótgarður, "að þér gangið á land en vér munum taka fé
yðvart. Hinn er annar að vér munum sækja að yður og drepa
hvern mann er vér náum."

Helgi svarar: "Það vilja kaupmenn að verja sig."

Þá mæltu kaupmenn: "Mæl þú alls vesall. Hverja vörn munum
vér veita? Og er fé fjörvi firra.

Grímur tók það ráð að hann æpti á víkinga og lét þá eigi
heyra illan kurr kaupmanna.

Bárður og Ólafur mæltu: "Hyggið þér eigi að Íslendingar muni
gera spott að látum yðrum? Takið nú heldur vopn yður og
verjum oss." Tóku þeir þá allir vopn sín og festu það með sér
að þeir skyldu aldrei upp gefast meðan þeir mættu verja sig.