Nj ch. 75

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þráinn Sigfússon sagði það konu sinni að hann ætlaði að fara
utan það sumar. Hún kvað það vel vera. Tók hann sér þá fari með
Högna hinum hvíta. Gunnar tók sér fari með Arnfinni hinum
víkverska og Kolskeggur bróðir hans.

Þeir Grímur og Helgi Njálssynir báðu föður sinn að hann
leyfði þeim að fara utan.

Njáll mælti: "Erfið mun ykkur verða utanferð sjá svo að
tvísýnt mun ykkur verða þykja hvort þið haldið lífinu en þó
munuð þið fá sæmd í sumu og mannvirðing en eigi örvænt að af
leiði vandræði er þið komið út."

Þeir báðu jafnan að fara og það varð að hann bað þá fara ef
þeir vildu. Réðu þeir sér þá far með Bárði svarta og Ólafi
syni Ketils úr Eldu. Og er nú mikil umræða á að mjög leysist
á braut hinir betri menn úr sveitinni.

Þeir voru þá frumvaxta synir Gunnars, Högni og Grani. Þeir
voru menn óskaplíkir. Hafði Grani mikið af skaplyndi móður
sinnar en Högni var vel að sér.

Gunnar lætur flytja vöru þeirra bræðra til skips. Og þá er
öll föng Gunnars voru til skips komin og skip var mjög búið
þá ríður Gunnar til Bergþórshvols og á aðra bæi að finna menn
og þakkaði liðveislu öllum þeim er honum höfðu lið veitt.

Annan dag eftir býr hann snemmendis ferð sína til skips og
sagði þá öllu liði að hann mundi ríða í braut alfari og þótti
mönnum það mikið en væntu þó tilkomu hans síðar. Gunnar
hverfur til allra heimamanna sinna er hann var búinn og gengu
menn út með honum allir. Hann stingur niður atgeirinum og
stiklar í söðulinn og ríða þeir Kolskeggur í braut. Þeir ríða
fram að Markarfljóti. Þá drap hestur Gunnars fæti og stökk
hann af baki.

Honum varð litið upp til hlíðarinnar og bæjarins að
Hlíðarenda. Þá mælti hann: "Fögur er hlíðin svo að mér hefir
hún aldrei jafnfögur sýnst, bleikir akrar en slegin tún, og
mun eg ríða heim aftur og fara hvergi."

"Ger þú eigi þann óvinafagnað," segir Kolskeggur, "að þú
rjúfir sætt þína því að þér mundi engi maður það ætla. Og
munt þú það ætla mega að svo mun allt fara sem Njáll hefir
sagt."

"Hvergi mun eg fara," segir Gunnar, "og svo vildi eg að þú
gerðir."

"Eigi skal það," segir Kolskeggur, "hvorki skal eg á þessu
níðast og á engu öðru því er mér er til trúað og mun sjá einn
hlutur svo vera að skilja mun með okkur en seg það móður
minni og frændum mínum að eg ætla ekki að sjá Ísland því að
eg mun spyrja þig látinn frændi og heldur mig þá ekki til
útferðar."

Skilur þá með þeim. Ríður Gunnar heim til Hlíðarenda en
Kolskeggur ríður til skips og fer utan.

Hallgerður var fegin Gunnari er hann kom heim en móðir hans
lagði fátt til. Gunnar situr nú heima þetta haust og veturinn
og hafði ekki margt manna um sig. Líður nú vetur úr garði.

Ólafur pái sendi Gunnari mann og bað hann fara vestur þangað
og Hallgerði en fá bú í hendur móður sinni og Högna syni
sínum. Gunnari þótti það fýsilegt fyrst og játaði því en
þá er að kom þá vildi hann eigi.

En á þingi um sumarið lýsa þeir Gissur sekt Gunnars að
Lögbergi. En áður þinglausnir voru stefndi Gissur öllum
óvinum Gunnars í Almannagjá: Starkaði undan Þríhyrningi og
Þorgeiri syni hans, Merði og Valgarði hinum grá, Geir goða og
Hjalta Skeggjasyni, Þorbrandi og Ásbrandi Þorleikssonum,
Eilífi og Önundi syni hans, Önundi úr Tröllaskógi, Þorgrími
austmanni úr Sandgili.

Gissur mælti: "Eg vil bjóða yður að vér förum að Gunnari í
sumar og drepum hann."

Hjalti mælti: "Því hét eg Gunnari hér á þingi þá er hann
gerði mest fyrir mín orð að eg skyldi aldrei vera í aðförum
við hann og skal svo vera."

Síðan gekk Hjalti í braut en þeir réðu aðför við Gunnar er
eftir voru og höfðu handtak að og lögðu við sekt ef nokkur
gengi úr. Mörður skyldi halda njósnum til nær best gæfi færi
á Gunnari og voru þeir fjórir tigir manna í þessu sambandi.
Þótti þeim sér nú lítið mundu fyrir verða að veiða Gunnar er
í brautu var Kolskeggur og Þráinn og margir aðrir vinir
Gunnars. Riðu menn heim af þingi.

Njáll fór að finna Gunnar og sagði honum sekt hans og ráðna
aðför við hann.

"Vel þykir mér þér fara," sagði Gunnar, "er þú gerir mig
varan við."

"Nú vil eg," segir Njáll, "að Skarphéðinn fari til þín og
Höskuldur sonur minn og munu þeir leggja sitt líf við þitt
líf."

"Eigi vil eg það," segir Gunnar, "að synir þínir séu drepnir
fyrir mínar sakar og átt þú annað að mér."

"Fyrir ekki mun það koma," sagði Njáll. "Þangað mun snúið
vandræðum þá er þú ert látinn sem synir mínir eru."

"Eigi er það ólíklegt," segir Gunnar, "en eigi vildi eg að
það hlytist af mér til. En þess vil eg biðja þig og yður feðga að þér
sjáið á með Högna syni mínum. En eg tala þar ekki til er Grani er
því að hann gerir margt ekki að mínu skapi."

Njáll hét því og reið heim.

Það er sagt að Gunnar reið til allra mannfunda og lögþinga og
þorðu aldrei óvinir hans á hann að ráða. Fór svo fram nokkura
hríð að hann fór sem ósekur maður.