Nj ch. 70

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Gunnar þakkaði Njáli tillögur sínar. Njáll reið undir
Þríhyrning og sagði þeim nöfnum að Gunnar mundi ekki eyða
flokkinum fyrr en úr sliti með þeim. Þeir buðu boð fyrir sig
og voru óttafullir og báðu Njál fara með sáttarboðum. Njáll
kvaðst með því einu fara mundu er eigi fylgdu svik. Þeir báðu
hann vera í gerðinni og kváðust það halda mundu er hann
gerði. Njáll kvaðst eigi gera mundu nema á þingi og væru við
hinir bestu menn. Þeir játtu því. Gekk þá Njáll í meðal svo
að hvorir handsöluðu öðrum grið og sætt. Skyldi Njáll gera
um og nefna þá til er hann vildi.

Litlu síðar fundi þeir nafnar Mörð Valgarðsson. Mörður taldi
á þá mjög er þeir höfðu lagið mál undir Njál þar sem hann var
vinur Gunnars mikill, kvað þeim það illa duga mundu.

Ríða menn nú til alþingis að vanda. Eru nú hvorirtveggju á
þingi. Njáll kvaddi sér hljóðs og spyr alla höfðingja og
hina bestu menn er þar voru komnir hvert mál þeim þætti
Gunnar eiga á þeim nöfnum fyrir fjörráðin. Þeir svöruðu að
þeim þótti slíkur maður mikinn rétt á sér eiga. Njáll
spurði hvort hann ætti á öllum þeim eða ættu fyrirmenn einir
að svara málinu. Þeir sögðu mest á fyrirmönnum en þó á
öllum mikið.

"Það munu margir mæla," kvað Mörður, "að eigi hafi um
sakleysi verið þar sem Gunnar rauf sætt við þá nafna."

"Eigi er það sættarrof," segir Njáll, "að hver hafi lög við
annan því að með lögum skal land vort byggja en eigi með
ólögum eyða."

Sagði Njáll mönnum þá að Gunnar hafði boðið land fyrir
Móeiðarhvol eða annað fé. Þóttust þeir þá nafnar falsaðir af
Merði og töldu á hann mjög og kváðust af honum hljóta þetta
fégjald. Njáll nefndi tólf manna dóm á þessu máli. Galt þá
hundrað silfurs hver er til hafði farið en tvö hundruð hvor
þeirra nafna. Tók Njáll við þessu fé og varðveitti en hvorir
veittu öðrum tryggðir og grið og mælti Njáll fyrir.

Reið Gunnar þá af þingi vestur til Dala í Hjarðarholt. Tók
Ólafur pái vel við honum. Sat hann þar hálfan mánuð. Gunnar
reið víða um Dala og tóku allir við honum fegins hendi.

En að skilnaði mælti Ólafur til Gunnars: "Eg vil gefa þér
þrjá gripi, gullhring og skikkju er átt hefir Mýrkjartan
Írakonungur og hund er mér var gefinn á Írlandi. Hann er
mikill og eigi verri til fylgdar en röskur maður. Það fylgir
og að hann hefir mannsvit. Hann mun og geyja að hverjum
manni þeim er hann veit að óvinur þinn er en aldrei að vinum
þínum því að hann sér á hverjum manni hvort til þín er vel
eða illa. Hann mun og líf á leggja að vera þér trúr. Þessi
hundur heitir Sámur."

Síðan mælti hann við hundinn: "Nú skalt þú Gunnari fylgja og
vera honum slíkur sem þú mátt."

Hundurinn gekk þegar að Gunnari og lagðist niður fyrir fætur
honum.

Ólafur bað Gunnar vera varan um sig og kvað hann marga eiga
öfundarmenn "þar er þú þykir nú ágætastur maður um allt land."

Gunnar þakkaði honum gjafar og heilræði og ríður heim síðan.
Situr Gunnar nú heima nokkura hríð og er kyrrt.