Cookies on our website

We use cookies on this website, mainly to provide a secure browsing experience but also to collect statistics on how the website is used. You can find out more about the cookies we set, the information we store and how we use it on the cookies page.

Continue

skaldic

Skaldic Poetry of the Scandinavian Middle Ages

Menu Search

Nj ch. 54

Njáls saga 54 — ed. not skaldic

Not published: do not cite (Nj ch. 54)

Anonymous íslendingasögurNjáls saga
535455

sources

Text is based on reconstruction from the base text and variant apparatus and may contain alternative spellings and other normalisations not visible in the manuscript text. Transcriptions may not have been checked and should not be cited.

text and translation

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):


Nú er þar til máls að taka að Gunnar var úti að Hlíðarenda og
sér smalamann sinn hleypa að garði. Smalamaðurinn reið heim í
túnið.



Gunnar mælti: "Hví ríður þú svo hart?"



"Eg vildi vera þér trúlyndur," segir hann. "Eg sá menn ríða
ofan með Markarfljóti átta saman og voru fjórir í litklæðum."



Gunnar mælti: "Þar mun vera Otkell."



"Vildi eg því segja þér," segir smalamaðurinn, "að eg hefi
oft heyrt mörg skapraunarorð þeirra. Sagði svo Skammkell
austur í Dal að þú hefðir grátið þá er þeir riðu á þig ofan.
Þykja mér ill vera orðtök vondra manna."



"Ekki skulum við vera orðsjúkir," segir Gunnar, "en það eitt
skalt þú vinna héðan í frá er þú vilt."



"Skal eg nokkuð segja Kolskeggi bróður þínum?" segir
smalamaðurinn.



"Far þú og sof," segir Gunnar. "Eg mun segja Kolskeggi slíkt
er mér líkar."



Sveinninn lagðist niður og sofnaði þegar.



Gunnar tók smalahestinn og lagði á söðul sinn. Hann tók
skjöld sinn og gyrti sig sverðinu Ölvisnaut, setur hjálm á
höfuð sér, tekur atgeirinn og söng í honum hátt og heyrði
Rannveig móðir hans.



Hún gekk fram og mælti: "Reiðulegur ert þú nú son minn og
ekki sá eg þig slíkan fyrr."



Gunnar gengur út og stingur niður atgeirinum og verpur sér
í söðulinn og ríður braut. Rannveig gekk til stofu. Þar var
háreysti mikið.



"Hátt kveðið þér," segir hún, "en þó lét hærra atgeirinn er
Gunnar gekk út."



Kolskeggur heyrði og mælti: "Það mun eigi engra tíðinda
vita."



"Það er vel," segir Hallgerður, "nú munu þeir reyna hvort
hann gengur grátandi undan þeim."



Kolskeggur tekur vopn sín og leitar sér að hesti og ríður
eftir slíkt er hann mátti.



Gunnar ríður um Akratungu þvera og svo til Geilastofna og
þaðan til Rangár og ofan til vaðs hjá Hofi. Konur voru þar á
stöðli. Gunnar hljóp af hesti sínum og batt. Þá riðu hinir
að. Móhellur voru í götunum við vaðið.



Gunnar mælti til þeirra: "Nú er að verja sig. Er hér nú
atgeirinn. Munuð þér nú og reyna hvort eg græt nokkuð fyrir
yður."



Þeir hljópu þá allir af baki og sóttu að Gunnari. Hallbjörn
var fremstur.



"Sæk þú eigi að," segir Gunnar. "Þér vildi eg síst illt gera
en eg mun þó engum hlífa ef eg á hendur mínar að verja."



"Það mun ekki gera," segir Hallbjörn. Þú munt þó drepa vilja
bróður minn og er það skömm ef eg sit hjá" og lagði til
Gunnars tveim höndum miklu spjóti.



Gunnar skaut fyrir skildinum en Hallbjörn lagði í gegn um
skjöldinn. Gunnar skaut svo fast niður skildinum að hann stóð
fastur í jörðunni en tók til sverðsins svo skjótt að eigi
mátti auga á festa og hjó með sverðinu og kom á höndina
Hallbirni fyrir ofan úlflið svo að af tók.



Skammkell hljóp á bak Gunnari og höggur til hans með mikilli
öxi. Gunnar snerist skjótt að honum og lýstur við atgeirinum
og kom undir kverk öxinni og hraut hún úr hendi honum út á
Rangá. Gunnar leggur í annað sinn atgeirinum og í gegnum
Skammkel og vegur hann upp og kastar honum í leirgötuna að
höfðinu. Auðólfur austmaður þreif upp spjót og skaut að
Gunnari. Gunnar tók á lofti spjótið og skaut aftur þegar og
fló í gegnum skjöldinn og austmanninn og niður í völlinn.
Otkell höggur með sverði til Gunnars og stefnir á fótinn
fyrir neðan kné. Gunnar hljóp í loft upp og missir Otkell hans.
Gunnar leggur atgeirinum til hans og í gegnum hann. Þá kemur
Kolskeggur að og hleypur þegar að Hallkatli og höggur hann
banahögg með saxinu. Þar vega þeir þá átta.



Kona hljóp heim, er sá, og sagði Merði og bað hann skilja þá.



"Þeir einir munu vera," segir hann, "að eg hirði aldrei þó að
drepist."



"Eigi munt þú það vilja mæla," segir hún, "þar mun vera
Gunnar frændi þinn og Otkell vinur þinn."



"Klifar þú nokkuð jafnan mannfýla þín," segir hann og lá
hann inni meðan þeir börðust.



Gunnar reið heim og Kolskeggur eftir verk þessi og ríða þeir
hart upp eftir eyrunum og stökk Gunnar af baki og kom
standandi niður.



Kolskeggur mælti: "Hart ríður þú nú frændi."



Gunnar mælti: "Það lagði Skammkell mér til orðs er eg mælti
svo: "Þér ríðið á mig ofan.""



"Hefnt hefir þú nú þess," segir Kolskeggur.



"Hvað eg veit," segir Gunnar, "hvort eg mun því óvaskari
maður en aðrir menn sem mér þykir meira fyrir en öðrum mönnum
að vega menn."

Close

Log in

This service is only available to members of the relevant projects, and to purchasers of the skaldic volumes published by Brepols.
This service uses cookies. By logging in you agree to the use of cookies on your browser.

Close

Stanza/chapter/text segment

Use the buttons at the top of the page to navigate between stanzas in a poem.

Information tab

Interactive tab

The text and translation are given here, with buttons to toggle whether the text is shown in the verse order or prose word order. Clicking on indiviudal words gives dictionary links, variant readings, kennings and notes, where relevant.

Full text tab

This is the text of the edition in a similar format to how the edition appears in the printed volumes.

Chapter/text segment

This view is also used for chapters and other text segments. Not all the headings shown are relevant to such sections.