Nj ch. 35

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Það var siðvenja þeirra Gunnars og Njáls að sinn vetur þá
hvor þeirra heimboð að öðrum og veturgrið fyrir vináttu
sakir. Nú átti Gunnar að þiggja veturgrið að Njáli og fóru
þau Hallgerður til Bergþórshvols. Þá voru þau Helgi eigi
heima. Njáll tók vel við þeim Gunnari. Og þá er þau höfðu þar
verið nokkura hríð kom Helgi heim og Þórhalla kona hans.

Þá gekk Bergþóra að pallinum og Þórhalla með henni og mælti
Bergþóra til Hallgerðar: "Þú skalt þoka fyrir konu þessi."

Hún svarar: "Hvergi mun eg þoka því að engi hornkerling vil
eg vera."

"Eg skal hér ráða," sagði Bergþóra.

Síðan settist Þórhalla niður.

Bergþóra gekk að borðinu með handlaugar.

Hallgerður tók höndina Begþóru og mælti: "Ekki er þó kosta
munur með ykkur Njáli. Þú hefir kartnagl á hverjum fingri en
hann er skegglaus."

"Satt er það," sagði Bergþóra, "en hvortgi okkart gefur það
öðru að sök. En eigi var skegglaus Þorvaldur bóndi þinn og
réðst þú þó honum bana."

"Fyrir lítið kemur mér," segir Hallgerður, "að eiga þann mann
er vaskastur er á Íslandi ef þú hefnir eigi þessa Gunnar."

Hann spratt upp og steig fram yfir borðið og mælti: "Heim
mun eg fara og er það maklegast að þú sennir við heimamenn
þína en eigi í annarra manna híbýlum enda á eg Njáli marga
sæmd að launa og mun eg ekki vera eggjanarfífl þitt."

Síðan fóru þau heim.

"Mun þú það Bergþóra," sagði Hallgerður, "að við skulum eigi
skildar."

Bergþóra sagði að ekki skyldi hennar hlutur batna við það.
Gunnar lagði ekki til og fór heim til Hlíðarenda og var heima
allan þann vetur í gegnum. Líður nú á sumarið og allt til
þings framan.