Cookies on our website

We use cookies on this website, mainly to provide a secure browsing experience but also to collect statistics on how the website is used. You can find out more about the cookies we set, the information we store and how we use it on the cookies page.

Continue

skaldic

Skaldic Poetry of the Scandinavian Middle Ages

Menu Search

Nj ch. 17

Njáls saga 17 — ed. not skaldic

Not published: do not cite (Nj ch. 17)

Anonymous íslendingasögurNjáls saga
161718

sources

Text is based on reconstruction from the base text and variant apparatus and may contain alternative spellings and other normalisations not visible in the manuscript text. Transcriptions may not have been checked and should not be cited.

text and translation

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):



Glúmur kvaddi menn til ferðar með sér og bjóst Þjóstólfur með
Glúmi. Þeir fóru upp Reykjardal hinn syðra og upp hjá
Baugagili og upp til Þverfells og skipta þar liðinu og fóru
sumir í Skorradalsleit en suma sendi hann suður til Súlna og
fundu þeir allir fjölda fjár. Svo kom að þeir voru tveir sér,
Glúmur og Þjóstólfur. Þeir gengu suður frá Þverfelli og fundu
þar sauði skjarra og eltu sunnan að fjallinu. Komust
sauðirnir upp á fjallið fyrir þeim. Ámælti þá hvor þeirra
öðrum og mælti Þjóstólfur við Glúm að hann mundi til engis
hafa afla annars en brölta á maga Hallgerði.



Glúmur mælti: "Án er illt gengi nema heiman hafi. Eg skal
taka hæðiyrði af þér þar sem þú ert þræll fastur á fótum."



Þjóstólfur mælti: "Það skalt þú eiga til að segja að eg er
eigi þræll því að eg skal hvergi undan þér láta."



Þá reiddist Glúmur og hjó til Þjóstólfs með saxi en hann brá
við öxinni og kom í fetann og beit í ofan um tvo fingur.
Þjóstólfur hjó þegar með öxinni í móti og kom á öxlina og tók
í sundur axlarbeinið og viðbeinað og blæddi inn úr sárinu.
Glúmur greip til Þjóstólfs annarri hendi svo fast að hann
féll við. Glúmur mátti ekki halda því að dauðinn fór á hann.
Þjóstólfur huldi hræ hans með grjóti og tók af honum
gullhring.



Hann gekk þar til er hann kom til Varmalækjar. Hallgerður var
úti og sá að blóðug var öxin. Hann kastaði til hennar
gullhringinum.



Hún mælti: "Hvað segir þú tíðinda eða hví er öx þin blóðug?"



Hann svaraði: "Eigi veit eg hversu þér mun þykja. Eg segi þér
víg Glúms."



"Þú munt því valda," segir hún.



"Svo er," segir hann.



Hún hló að og mælti: "Eigi ert þú engi í leikinum."



Hann mælti: "Hvert ráð sérðu fyrir mér nú?"



"Far þú til Hrúts föðurbróður míns," segir hún, "og sjái hann
fyrir þér."



"Eigi veit eg," sagði Þjóstólfur, "hvort þetta er heilræði en
þó skal eg þínum ráðum fram fara um þetta mál."



Tók hann þá hest sinn og reið á braut og lýkur eigi ferð
sinni fyrr en hann kom á Hrútsstaði um nótt. Hann bindur hest
sinn á bak húsum, gengur síðan að dyrum og lýstur á högg
mikið. Eftir það gengur hann norður um húsin. Hrútur hafði
vakað og kippti upphávum skóm á fætur sér, fór í treyju og tók
sverð í hönd sér. Hann vafði möttli um vinstri hönd sér og
upp um handlegginn. Menn vöknuðu við er hann gekk út. Hann
gekk norður um vegginn og sá þar mann mikinn og kenndi að þar
var Þjóstólfur. Hrútur spurði tíðinda.



"Eg segi þér víg Glúms," segir Þjóstólfur.



"Hver veldur því?" segir Hrútur.



"Eg vó hann," segir Þjóstólfur.



"Hví reiðst þú hingað?" segir Hrútur.



"Hallgerður sendi mig til þín," segir Þjóstólfur.



"Eigi veldur hún þessu þá," segir Hrútur og brá sverðinu.



Þetta sá Þjóstólfur og vill eigi verða seinni og höggur þegar
til Hrúts. Hrútur brást skjótt undan högginu og laust
vinstri hendi utan á hlýr öxinni svo snart að öxin hraut úr
hendi Þjóstólfi. Hrútur hjó með hægri hendi á fót Þjóstólfs
fyrir ofan knéið og hljóp að honum við og hratt honum. Féll
Þjóstólfur á bak aftur en fóturinn loddi. Þá hjó Hrútur annað
högg hann til bana og kom það í höfuðið. Þá komu út húskarlar
Hrúts og sáu verksummerki. Hrútur lét færa Þjóstólf í braut
og hylja hræ hans. Síðan fór Hrútur að finna Höskuld og sagði
honum víg Glúms og svo Þjóstólfs. Honum þótti skaði mikill
að um Glúm en þakkaði honum vígið Þjóstólfs.



Nú er þar til máls að taka að Þórarinn Ragabróðir spyr lát
Glúms bróður síns. Ríður hann við tólfta mann vestur til Dala
og kom á Höskuldsstaði. Höskuldur tók báðum höndum við honum
og er hann þar um nóttina. Höskuldur sendir þegar eftir Hrúti
að hann kæmi þangað. Hann fór þegar. Og um daginn eftir
töluðu þeir margt um látið Glúms.



Þórarinn mælti: "Vilt þú nokkuru bæta mér bróðurinn því að eg
hefi mikils misst?"



Höskuldur svaraði: "Eigi drap eg bróður þinn og eigi réð
dóttir mín honum bana en þegar Hrútur vissi þá drap hann
Þjóstólf."



Þá þagnaði Þórarinn og þótti vandast málið.



Hrútur mælti: "Gerum við góða ferð hans. Hann hefir víst
mikils misst og mun það vel fyrir mælast og gefum honum
gjafar og sé hann vinur okkar alla ævi síðan."



Og fór þetta fram að þeir gáfu honum gjafar bræður og reið
hann suður aftur.



Þau Hallgerður skiptu um bústaði um vorið og fór hún suður á
Laugarnes en hann til Varmalækjar. Og er Þórarinn úr sögunni.

Close

Log in

This service is only available to members of the relevant projects, and to purchasers of the skaldic volumes published by Brepols.
This service uses cookies. By logging in you agree to the use of cookies on your browser.

Close

Stanza/chapter/text segment

Use the buttons at the top of the page to navigate between stanzas in a poem.

Information tab

Interactive tab

The text and translation are given here, with buttons to toggle whether the text is shown in the verse order or prose word order. Clicking on indiviudal words gives dictionary links, variant readings, kennings and notes, where relevant.

Full text tab

This is the text of the edition in a similar format to how the edition appears in the printed volumes.

Chapter/text segment

This view is also used for chapters and other text segments. Not all the headings shown are relevant to such sections.