Nj ch. 8

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Hrútur kom heim og brá mjög í brún er kona hans var í brautu
og er þó vel stilltur og var heima öll þau misseri og réðst
við engan mann um sitt mál.

Annað sumar eftir reið hann til alþingis og Höskuldur bróðir
hans með honum og fjölmenntu mjög. En er hann kom á þing þá
spurði hann hvort Mörður gígja væri á þingi. Honum var sagt
að hann var þar og ætluðu allir að þeir mundu tala um mál sín
en það varð eigi.

Einnhvern dag er menn gengu til Lögbergs nefndi Mörður sér
votta og lýsti fésök á hendur Hrúti um fémál dóttur sinnar og
taldi níu tigu hundraða fjár. Lýsti hann til gjalda og til
útgreiðslu og lét varða þriggja marka útlegð. Hann lýsti í
fjórðungsdóm þann er sökin átti í að koma að lögum. Lýsti
hann löglýsing og í heyranda hljóði að Lögbergi.

En er hann hafði þetta mælt svaraði Hrútur: "Meir sækir þú
þetta mál með fjárágirnd og kapppi er heyrir til dóttur þinnar
heldur en með góðvild eða drengskap enda mun eg hér láta
nokkuð í mót koma því að þú hefir enn eigi féið í hendi þér
það er eg fer með. Mæli eg svo fyrir að þeir séu allir
heyrandi vottar er hjá eru að Lögbergi að eg skora þér á
hólm. Skal við liggja mundurinn allur og þar legg eg í mót
annað fé jafnmikið og eigi sá hvorttveggja féið er af öðrum
ber. En ef þú vilt eigi berjast við mig þá skalt þú af allri
fjárheimtunni."

Þá þagnaði Mörður og réðst um við vini sína um hólmgönguna.

Honum svaraði Jörundur goði: "Eigi þarft þú við oss ráð að
eiga um þetta mál því að þú veist ef þú berst við Hrút að þú
munt láta bæði lífið og féið. Er honum vel farið. Hann er
mikill af sjálfum sér og manna fræknastur."

Þá kvað Mörður það upp að hann mundi eigi berjast við Hrút.
Þá varð óp mikið að Lögbergi og óhljóð og hafði Mörður af
hina mestu svívirðu. Síðan ríða menn heim af þingi.

Þeir bræður riðu vestur til Reykjardals, Höskuldur og Hrútur,
og gistu að Lundi. Þar bjó Þjóstólfur sonur Bjarnar gullbera.
Regn hafði verið mikið um daginn og höfðu menn orðið votir
og voru gervir langeldar. Þjóstólfur bóndi sat á meðal þeirra
Höskulds og Hrúts. Sveinar tveir léku á gólfinu. Þeir voru
veislusveinar Þjóstólfs og lék mær ein hjá þeim. Þeir voru
málgir mjög því að þeir voru óvitrir.

Annar þeirra mælti: "Eg skal þér Mörður vera og stefna þér af
konunni og finna það til foráttu að þú hafir eigi sorðið
hana."

Annar svaraði: "Eg skal þér Hrútur vera. Tel eg þig af allri
fjárheimtunni ef þú þorir eigi að berjast við mig."

Þetta mæltu þeir nokkurum sinnum. Þá gerðist hlátur mikill af
heimamönnum. Þá reiddist Höskuldur og laust sveininn með
sprota, þann er Mörður nefndist, en sprotinn kom í andlitið
og sprakk fyrir.

Höskuldur mælti við sveininn: "Verð úti og drag engan spott
að oss."

Hrútur mælti: "Gakk hingað til mín."

Sveinninn gerði svo. Hrútur dró fingurgull af hendi sér og
gaf honum og mælti: "Far í braut og leita á engan mann
síðan."

Sveinninn fór í braut og mælti: "Þínum drengskap skal eg við
bregða æ síðan."

Af þessu fékk Hrútur gott orð. Síðan fóru þeir vestur heim og
er nú lokið þrætum þeirra Marðar.