Ljósv ch. 31

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Brandur fór vestur með Haraldi konungi til Englands. Og er
þeir gengu upp í seinasta sinni þá hafði Brandur einn
brynstakk en allt annað lið konungs hafði eftir látið brynjur
að skipum. Konungur sjálfur átti brynju þá er Emma hét og tók
hún á mitt bein og var svo sterk að aldrei festi vopn á.
Brandur bauð konungi brynstakk sinn.

Konungur svarar: "Víst ertu góður drengur en haf þú sjálfur
brynstakk þinn."

Þar féll Brandur með konungi.

Menn Höskulds komu út á Eyrum og Hárekur. Fóru þeir þaðan
norður á fjall um Kjöl en flokkur Eyjólfs Guðmundarsonar var
fyrir á leiðinni og sat Eyjólfur þar.

Höskuldur mælti: "Nú er færi til að drepa fjandann" og snýr á
rás.

Hárekur hleypur eftir honum og grípur hann í fang sér og
mælti: "Stilltu þig vinur. Þetta er ekki færi."

Menn Eyjólfs mæltu: "Verið hefir þú stundum snertibráðari og
ríðum eftir þeim."

Eyjólfur svaraði: "Eigi skal eg launa svo guði er hefir á séð
vandræði vor."

Og skildu þeir við það.

Oddi Grímsson gekk utan og fór suður og kom sunnan félaus á
fund Knúts konungs hins ríka.

Hann gekk fyrir konung, kvaddi hann og mælti: "Féþurfi erum
vér herra."

Konungur mælti: "Gefið þeim þrjár merkur silfurs."

Oddi mælti: "Eigi höfum vér fyrr svo ríkjan mann heim sótt og
hæfir oss eigi að sjá eigi í mót þessari gjöf og vil eg gefa
þér fé."

Konungur mælti: "Þykir þér lítið féið?"

Oddi svarar: "Einum þætti mér það vel gefið herra en vér erum
tólf."

"Svo mun og satt vera," sagði konungur, "og gefið þrjár
merkur hverjum þeirra."

Þá mælti konungur: "Hvort barðist þessi Oddinn við frændur
sína á Íslandi?"

Oddi svarar: "Þar voru þeir menn er mér voru skyldir en eg
vægði í móti."

Hann fór út síðan til Íslands og þótti ræsimaður hvar sem
hann var.

Hann var faðir Guðmundar er augað stakk úr Katli biskupi. Og
svo barst að því að óvinir Guðmundar báru það í eyru Katli þá
er hann bjó á Möðruvöllum að hann fífldi konu hans, dóttur
Gissurar biskups. Fundust þeir á förnum vegi og veitti Ketill
honum tilræði. Varð þó sá munur að Guðmundur varð efri og
stakk úr honum augað. Síðan vildi Ketill fram færa mál á
hendur honum en síðan urðu nokkurir til að lemja því niður og
jókst af því óvirðing. En síðan er Guðmundur varð félaus og
þurfti annarra þá bauð Ketill honum til sín og veitti honum
meðan hann lifði. Snerist Katli síðan hver hlutur til sóma.
En að lyktum var hann til biskups kjörinn og galst honum svo
sitt góðræði.

En er Þorsteinn skuldarmaður sem fyrr gátum vér í sögunni
varð félaus fór hann til Odda Grímssonar.

Þá mælti Oddi: "Mikið er það um góðan dreng að engi forlög
verða. Og þó að þú værir nokkuð mótsnúinn mér og litaðir á
mér skallann þá mun eg leggja til með þér."

Síðan fékk hann honum bústað og það með er hann þurfti. Og
sýndist það í þessu hver drengur hann var.

En það er að segja frá Háreki að hann fór að finna
Skegg-Brodda og mælti: "Forvitni er mér á hversu sterkur þú
ert því að mikið er af því sagt. En eg em kallaður aflmaður.
Mun eg þó eigi við þér hafa. Vit þú fyrst hvort þú kemur
höndum úr höfði mér."

Skegg-Broddi svarar: "Óskylt ætla eg það."

Tók hann þó til og svipti þegar í brott höndum hans. En er
hann gekk að Skegg-Brodda þá stóð hann fyrir kyrr og hafði
hendur í höfði sér og kom Hárekur þeim hvergi í brott er hann
reyndi til. Mátti af því sjá hvor þeirra meiri maður var.

Þá mælti Skegg-Broddi: "Eigi þykir mér þú maður sterkur en
drengur góður ertu."