Ljósv ch. 19

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Síðan drifu menn að bænum og inn í húsin. Var þar kominn
Guðmundur og þeir tuttugu saman. Og við gnýinn og vopnabrak
vaknaði Þorkell og varð eigi ráðrúm til að fara í brynju sína
en höggspjót tók hann í hönd sér en setti hjálm á höfuð sér.
Mjólkurketill stóð í húsinu í horninu og var þröngt.

Þá mælti Guðmundur: "Það er nú ráð Þorkell að sýna sig
Guðmundi og skríða eigi í hreysi."

Þorkell svaraði: "Nú skal eg víst sýna mig þér Guðmundur. Og
eigi komstu fyrr en eg ætlaði. Eða hverja leið fóruð þér
hingað?"

Hann svarar: "Eg fór Brynjubrekku og Hellugnúpsskarð."

Þorkell mælti: "Þú hafðir bratta leið og erfiða og trautt
kann eg að ætla hversu rassinn mundi sveitast og erfitt hafa
orðið í þessi ferð."

Síðan hljóp hann fram með brugðið sverð og hjó þegar til
Guðmundar en hann hopaði undan. Þorkell lét sem hann sæi
engan nema Guðmund í atsókninni. Menn báru vopn á Þorkel en
hann varðist hraustlega og fengu menn sár af honum.

Þorsteinn hét maður og kallaður hinn rammi. Hann gekk mest í
móti Þorkatli og varð hann sár mjög því að margir voru um
einn. Hann var eigi að óákafari þó að iðrin lægju úti.
Guðmundur hopaði undan og hrataði í mjólkurketilinn.

Það sá Þorkell og hló að og mælti: "Nú kveð eg rassinn þinn
hafi áður leitað flestra lækjanna annarra en mjólkina hygg eg
hann eigi fyrr drukkið hafa. Enda ráðst þú nú hingað og
finnumst við ef þú þorir því að nú liggja úti iðrin mín. Þar
hefir þú jafngjarn á verið er þig lysti þessa."

Síðan drápu þeir hann.

Þá mælti Guðmundur: "Vill húsfreyja tilbeina vorn að Þorkell
sé jarðaður?"

Hún svaraði: "Það vil eg víst eigi og verðið á brottu sem
fyrst og betra þykir mér hjá honum dauðum en hjá yður lífs."

Síðan fóru þeir á brott og hittu Einar Konálsson. Hann
fagnaði Guðmundi vel og spurði tíðinda.

Guðmundur mælti: "Veginn segi eg Þorkel hák."

Einar svarar: "Eigi þarf að sökum að spyrja. Ætla eg nú að þú
munt taka með fé þínu og bjóða Ljósvetningum fébætur."

Og síðan var fundur settur og kom þar Guðmundur og Einar
Konálsson og þeir synir Þorgeirs, Tjörvi og Höskuldur.

Einar mælti: "Spurt munuð þér nú hafa líflát Þorkels og munu
það margir kalla eigi fyrir sakleysi. En Guðmundur vill yður
bætur bjóða og stinn manngjöld en ekki er þess að vænta að
Guðmundur flýi land sitt. Mun hann og um kyrrt sitja."

Höskuldur sagði: "Það er nú fram komið er þér hafið lengi um
setið. Og ótrúlegar munu sættir vorar verða þótt Guðmundur
hafi nú ríki mikið."

Tjörvi svaraði: "Eigi er það mitt ráð að neita fébótunum."

Síðan greiddi Guðmundur fram féið og voru sáttir að kalla.