Ljósv ch. 9

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þorkell hét maður Geitisson. Hann bjó í Krossavík í
Vopnafirði. Þá var á vist með honum sá maður er Einar hét.
Hann var reykdælskur. En er hann frétti að Vöðu-Brandur var
út kominn þá bjó hann sig. Þorkell spurði hvert hann ætlaði.

Hann kvaðst á braut ætla "því að eg hefi spurt að
Vöðu-Brandur er út kominn en eg veit risnu þína að þú munt
taka við honum. En til hans má engi maður sæma."

Þorkell svarar: "Snemmt er þér að kvíða við honum. Og ef hann
kemur hér niður skal eg sjá ráð fyrir þér ef þér er eigi hér
við vært. En ef það verður að Brandur er hér og leitar hann
eigi á þig þá er þér marglæti í að bregða vist þinni."

Lét hann nú setjast.

Fám nóttum síðar kom Vöðu-Brandur í Krossavík og var þar vel
við honum tekið. En er hann hafði þar verið þrjár nætur þá
talaði hann við Þorkel bónda og sagði að hann vildi að hann
tæki við honum um veturinn.

Þorkell svarar: "Gera mun eg þér kost á því þótt þú sért
ódæll og óeirinn. Nú vil eg taka við lögheimili þínu því að
mér þykir það óvandast en þú skalt fá varning þinn í mitt
vald hvað sem að borði kann að bresta."

"Þenna kost vil eg," kvað Brandur, "því að mér er leitt að
rekast í ófærðum en illt nú til heyja."

Hinn fyrsta hálfan mánuð er Brandur var í Krossavík var hann
svo fylgisamur Þorkatli að hann gekk út og inn með honum
hvert sem hann fór. En annan hálfan mánuð brá nokkuð hætti
hans. Þá var hann eftir í stofu á kveldum er Þorkell gekk að
sofa og hafði frammi margs konar ertingar. Og það hafa menn
sagt að hann hafi fyrstur fundið Syrpuþingslög. Komu menn
víða af bæjum og gerðist þar af þys mikill. Þorkell sat að
drykkju og var eigi nema við annan mann. Nú er getið um fyrir
Þorkatli að konum þykja ríkt bornir kviðirnir er þær komu
eigi fram vörn nýtri og eigi réðu þær sjálfar ferðum sínum.

Þorkell heimti nú Brand á mál við sig og mælti: "Eigi hefi eg
hlutsamur verið um hagi þína og háttu hér til. En það kemur
fyrir mig að konur ráði varla ferðum sínum fyrir þér og
sveitungum þínum en þér hæfir slíkt varla. Er hér því líkast
sem nýr höfðingi sé kominn í sveit og gangi menn af hendi
þeim sem áður er fyrir. Eg geng fram við annan mann en þú
situr eftir við alla sveitina. Og nú vil eg að því gera
láta."

Brandur kvað betur mundu af ráðast.

Og um kveldið fór Brandur til rekkju. En þingmenn komu að
vana sínum og máttu þá eigi heyja þing er formaðurinn var
engi. Var þá farið eftir honum og fór hann eigi að heldur. Þá
komu þingmenn annan aftan og fór enn sem fyrr. Tók þá af
komur manna en Brandi kom aldrei orð frá munni á hálfum
mánuði.

Þá mælti Þorkell við Brand: "Örskiptamaður ertu mikill. Nú
tak þú aftur gleði þína hæfilega."

Hann kvaðst eigi kunna og eigi vita hversu hann skyldi með
fara er engan veg líkaði "og er engum manni hjá þér vært og
skal eg í brott fara."

Þorkell mælti: "Þú ert minn heimamaður og það þykir mér þú
gera mér til svívirðingar ef þú hleypur í brott úr vist
þinni."

Brandur reið nú á braut eigi að síður og vestur til föður
síns. Þar tókust brátt upp leikar. Þorbjörn var þar knástur
maður frá Reykjum og lékust þeir við og Brandur. Báðu menn þá
að Þorbjörn skyldi leika af öllu afli og sýna það að hann var
sterkur maður. Hann kvað það vel mundu mega. Og einn dag er
leikur var keyrði Þorbjörn Brand niður fall mikið, leikur nú
eftir megni og hafði Brandur eigi við. Líkaði honum nú illa.
Og að skilnaði þeirra veitti Brandur honum mikinn áverka. Þar
var þröng mikil og var þar kominn Ófeigur úr Skörðum. Brandur
fer nú heim til föður síns og segir honum hvar komið var.

Þorkell svarar: "Þú hefir stýrt oss í mikið vandræði og var
það mjög ófyrirsynju er þú fórst í brott frá Þorkatli. Nú er
það mitt ráð að þú farir aftur á hans fund."

Brandur kvaðst þess ófús vera en þó fór hann austur og sagði
Þorkatli þessi tíðindi.

En hann kvað betra að hann hefði kyrr verið: "Mun eg þó við
þér taka því að eg man eigi að eg hafi heimamann minn fyrir
róða látið."