Ljósv ch. 1

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þorgeir goði bjó að Ljósavatni, höfðingi mikill. Forni hét
maður er bjó í Haga í Reykjadal, góður bóndi. Þá bjó Arnór í
Reykjahlíð, faðir Þorfinns, kappi mikill. Þeir voru þingmenn
og vinir Þorgeirs goða. Það er og sagt að þeir Þorfinnur og
Grettir fundust og réð þar hvorgi á annan og má á því marka
hvílíkur kappi Þorfinnur var.

Í þann tíma bjó Ófeigur Járngerðarson í Skörðum, höfðingi og
garpur mikill.

Ölvir hét maður er bjó að Reykjum, búandi góður.

Þeir bræður, Sölmundur og Söxólfur, bjuggu að Gnúpum,
Víðarssynir, garpar miklir og ójafnaðarmenn og bjuggu fyrir
austan ána í dalnum og voru óeirðarmenn miklir um kvennafar
og málaferli og höfðu því mikinn yfirgang að fáir treystust
að ganga í mót þeirra vilja. Ærið voru þeir frægir og þó að
illu. Sölmundur var fyrir þeim. Hann venur komur sínar til
Ölvis að hitta dóttur hans og í mót vilja frænda hennar og
fékkst þó engi forstaða af lítilmennsku föður hennar.

Það er að segja að Ófeigur átti för inn í hérað og hitti
Ölvir hann og bað að hann kæmi þar er hann færi heim aftur og
sagði honum ósæmd þeirra Víðarssona.

Ófeigur mælti: "Illa mun sjatna ofsi þeirra bræðra en koma
mun eg hér er eg fer heim."

Ölvir þakkar Ófeigi góð orð.

Ölvir hafði átján þræla. Ófeigur kom þar um kveldið.

Nú er að segja frá þeim Víðarssonum að þeir fara heiman til
Ölvis.

Þá mælti Sölmundur: "Þið bræður skuluð standa í dyrum og
horfa út og vætti eg að rýr verður þrælaættin fyrir oss."

Sölmundur sótti inn eftir konunni og hafði hana á brott.

Þá mæltu þrælarnir: "Hvað gerðum vér nú átján er þeir
Víðarssynir komu að þrír?"

En Ófeigur spratt upp og tók vopn sín og gekk út eftir þeim
og voru þeir þá komnir að túngarðinum. Og í því er Sölmundur
vill taka við henni og hefja út af garðinum kom Ófeigur að í
því og grípur til hennar og kippir henni inn af garðinum.

"Hvar til ætlar þú Sölmundur," segir Ófeigur, "um þína ósæmd
er þú gerir eftir bóndadætrum? Og máttu svo til ætla að menn
munu það eigi þola þér og sæk hana nú þangað í Skörð ef þú
vilt og reynum við með okkur."

Sölmundur mælti: "Ekki munum við til þrautar leggja."

Og skildust að því að þeir fóru í brott og tókst svo af
fíflingar og ósæmd af tilkomu Ófeigs. Sat Ölvir í friði.

Síðan kom Hallvarður út Arnórsson í Húsavík og Sigurður hét
maður er skip átti með honum, norrænn maður. Þeir
Austmennirnir vistuðust þar um veturinn og var Sigurður með
Forna í Haga. Hann seldi varning sinn um veturinn og sagði
Forni hvar skuldarstaðir voru bestir. Austmaður fór og bar
svo til að hann fór fyrir neðan garðinn að Sölmundar og lá
hestur hans í keldu. Sölmundur sá það og fór til og bauð
honum til sín og tók við honum vel og falaði varning að honum
og hét verði fyrir. Austmaður fór heim og sagði Forna að hann
hafði selt Sölmundi varninginn en Forni lét illa yfir og
sagði að hann mundi illa gjalda. Nú var kyrrt um veturinn.

Um vorið fór Austmaðurinn að heimta varningsverðið en
Sölmundur svaraði illa og kvað fúinn vera varninginn og vildi
ekki gjalda. Austmaðurinn fór heim.

En bráðlega eftir það fóru þeir stefnuför til Sölmundar,
Forni og Arnór. Þeir voru fimmtán saman. Þeir bræður voru
þrír heima í virki einu og hlýddu til um hríð. Síðan mælti
Sölmundur að einsætt væri að þola slíkt eigi. Og þá hljóp
Söxólfur til og þreif spjót sitt og skaut til Austmannsins og
fékk hann þegar bana. Þeir fóru við það í brott. Arnór flutti
hann upp í Reykjahlíð. Þeir bjuggu málið til þings.

Þeir fóru nú á þingið og var leitað um sættir og kom þar að
Söxólfur skyldi utan fara og koma eigi út en Sölmundur vera
utan þrjá vetur og fóru þeir utan. Sölmundur lagðist í víking
og þeir bræður og reyndist hinn hraustasti drengur.