Laxd ch. 67

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þórarinn hét maður er bjó í Langadal. Hann var goðorðsmaður
og ekki ríkur. Son hans hét Auðgísl. Hann var frálegur maður.
Þorgils Hölluson tók af þeim feðgum goðorðið og þótti þeim
það hin mesta svívirðing. Auðgísl fór á fund Snorra goða og
sagði honum þenna ójafnað og bað hann ásjá.

Snorri svarar vel að einu og tók lítinn af öllu og mælti:
"Gerist hann Hölluslappi nú framgjarn og áburðarmikill. Hvort
mun Þorgils enga þá menn fyrir hitta að eigi muni honum allt
vilja þola? Er það víst auðsætt að hann er mikill maður og
knálegur en komið hefir orðið slíkum mönnum í hel sem hann
er."

Snorri gaf Auðgísli öxi rekna er hann fór í brott.

Um vorið fóru þeir Þorgils Hölluson og Þorsteinn svarti suður
til Borgarfjarðar og buðu bætur sonum Helga og öðrum frændum
hans. Var sæst á það mál og var ger góð sæmd. Galt Þorsteinn
tvo hluti bóta vígsins en Þorgils skyldi gjalda þriðjung og
skyldi greiða á þingi.

Þetta sumar reið Þorgils til þings. Og er þeir komu á hraunið
að Völlum sáu þeir konu ganga í móti sér. Sú var mikil
harðla. Þorgils reið í móti henni en hún veik undan og kvað
þetta:

Kosti fyrðar

ef framir þykjast

og varist við svo

vélum Snorra.

Engi mun við varast,

vitr er Snorri.

Síðan gekk hún leið sína.

Þá mælti Þorgils: "Sjaldan fór svo þá er vel vildi að þú
færir þá af þingi er eg fór til þings."

Þorgils ríður nú á þingið og til búðar sinnar og var kyrrt
öndvert þingið.

Sá atburður varð einnhvern dag um þingið að fest voru út
klæði manna til þerris. Þorgils átti blá heklu. Hún var
breidd á búðarvegginn.

Menn heyrðu að heklan kvað þetta:

Hangir vot á vegg

veit hattkilan bragð,

þvígit oftar þurr,

þeygi dyl eg að hún viti tvö.

Þetta þótti hið mesta undur.

Hinn næsta dag eftir gekk Þorgils vestur yfir ána og skyldi
gjalda fé sonum Helga. Hann sest niður á hölknið fyrir ofan
búðirnar. Með honum var Halldór fóstbróðir hans og fleiri
voru þeir saman. Þeir synir Helga komu til mótsins. Þorgils
tekur nú að telja silfrið. Auðgísl Þórarinsson gekk þar hjá
og í því er Þorgils nefndi tíu þá hjó Auðgísl til hans og
allir þóttust heyra að höfuðið nefndi ellefu er af fauk
hálsinum. Auðgísl hljóp til Vatnsfirðingabúðar en Halldór
hljóp þegar eftir honum og hjó hann í búðardurunum til bana.

Þessi tíðindi komu til búðar Snorra goða að Þorgils Hölluson
var veginn.

Snorri segir: "Eigi mun þér skilist hafa. Þorgils Hölluson
mun vegið hafa."

Maðurinn segir: "Enda fauk höfuðið af bolnum."

"Þá má vera að satt sé," segir Snorri.

Sæst var á víg þessi sem í sögu Þorgils Höllusonar segir.