Laxd ch. 54

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú segir Halldór Barða í hljóði að þeir bræður ætla að fara
að Bolla og sögðust eigi lengur þola frýju móður sinnar: "Er
ekki því að leyna Barði frændi að mjög var undir heimboði við
þig að vér vildum hér til hafa þitt liðsinni og
brautargengi."

Þá svarar Barði: "Illa mun það fyrir mælast að ganga á sættir
við frændur sína en í annan stað sýnist mér Bolli
torsóttlegur. Hann hefir margt manna um sig en er sjálfur
hinn mesti garpur. Þar skortir og eigi viturlegar ráðagerðir
er þau eru Guðrún og Ósvífur. Þykir mér við þetta allt saman
óauðsóttlegt."

Halldór segir: "Hins munum vér þurfa að torvelda ekki þetta
mál fyrir oss. Hefi eg og þetta eigi fyrri upp kveðið en það
mun framgengt verða að vér munum til leita hefndanna við
Bolla. Vænti eg og frændi að þú skerist eigi undan ferð þessi
með oss."

Barði svarar: "Veit eg að þér mun ósannlegt þykja að eg
víkist undan. Mun eg það og eigi gera ef eg sé að eg fæ eigi
latt."

"Þá hefir þú vel af máli," segir Halldór, "sem von var að."

Barði sagði að þeir mundu verða ráðum að að fara.

Halldór kvaðst spurt hafa að Bolli hafði sent heiman menn
sína, suma norður til Hrútafjarðar til skips en suma út á
Strönd: "Það er mér og sagt að Bolli sé að seli í Sælingsdal
og sé þar ekki fleira manna en húskarlar þeir er þar vinna
heyverk. Sýnist mér svo sem eigi muni í annað sinn sýnna að
leita til fundar við Bolla en nú."

Og þetta staðfesta þeir með sér, Halldór og Barði.

Maður hét Þorsteinn svarti. Hann bjó í Hundadal í
Breiðafjarðardölum, vitur maður og auðigur. Hann hafði verið
langan tíma vinur Ólafs pá. Systir Þorsteins hét Solveig. Hún
var gift þeim manni er Helgi hét og var Harðbeinsson. Helgi
var mikill maður og sterkur og farmaður mikill. Hann var
nýkominn þá út og var á vist með Þorsteini mági sínum.
Halldór sendir orð Þorsteini svarta og Helga mági hans. En er
þeir komu í Hjarðarholt segir Halldór þeim ætlan sína og
ráðagerð og bað þá til ferðar með sér. Þorsteinn lét illa
yfir þessi ætlan: "Er það hinn mesti geigur að þér frændur
skuluð drepast niður á leið fram. Eru nú fáir slíkir menn í
yðvarri ætt sem Bolli er."

En þó að Þorsteinn mælti slíkt þá kom fyrir ekki.

Halldór sendir orð Lamba föðurbróður sínum og er hann kom á
fund Halldórs þá sagði hann honum ætlan sína. Lambi fýsti
mjög að þetta skyldi fram ganga. Þorgerður húsfreyja var og
mikill hvatamaður að þessi ferð skyldi takast, kvaðst aldrei
hefnt þykja Kjartans nema Bolli kæmi fyrir.

Eftir þetta búast þeir til ferðar. Í þessi ferð voru þeir
Ólafssynir fjórir, hinn fimmti var Barði, þessir voru
Ólafssynir: Halldór og Steinþór, Helgi og Höskuldur, en Barði
var son Guðmundar, sétti Lambi, sjöundi Þorsteinn, átti Helgi
mágur hans, níundi Án hrísmagi. Þorgerður réðst og til ferðar
með þeim. Heldur löttu þeir þess og kváðu slíkt ekki
kvennaferðir. Hún kvaðst að vísu fara skyldu "því að eg veit
gerst um yður sonu mína að þurfið þér brýningina."

Þeir segja hana ráða mundu.