Laxd ch. 48

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Kjartan situr hinn fjórða dag páska á Hóli. Var þar hin mesta
skemmtan og gleði. Um nóttina eftir lét Án illa í svefni og
var hann vakinn. Þeir spurðu hvað hann hefði dreymt.

Hann svarar: "Kona kom að mér óþekkileg og kippti mér á stokk
fram. Hún hafði í hendi skálm og hrís í annarri. Hún setti
fyrir brjóst mér skálmina og reist á mér kviðinn allan og tók
á brott innyflin og lét koma í staðinn hrís. Eftir það gekk
hún út," segir Án.

Þeir Kjartan hlógu mjög að drauminum og kváðu hann heita
skyldu Án hrísmaga. Þrifu þeir til hans og kváðust leita
skyldu hvort hrís væri í maganum.

Þá mælti Auður: "Eigi þarf að spotta þetta svo mjög. Er það
mitt tillag að Kjartan geri annaðhvort að hann dveljist hér
lengur, en ef hann vill ríða þá ríði hann með meira lið héðan
en hingað."

Kjartan mælti: "Vera kann að yður þyki Án hrísmagi mjög
merkimáll þá er hann situr á tali við yður um dagana er yður
þykir allt sem vitran sé það er hann dreymir. Og fara mun eg
sem eg hefi áður ætlað fyrir þessum draum."

Kjartan býst snemma fimmtadag í páskaviku og Þorkell hvelpur
og Knútur bróðir hans að ráði Auðar. Þeir riðu með Kjartani á
leið alls tólf saman. Kjartan kemur fyrir Hvítadal og heimti
vaðmál Þórhöllu málgu sem hann hét. Síðan reið hann suður
Svínadal.

Það var tíðinda að Laugum í Sælingsdal að Guðrún var snemma á
fótum þegar er sólu var ofrað. Hún gekk þangað til er bræður
hennar sváfu. Hún tók á Óspaki. Hann vaknaði skjótt við og
svo þeir fleiri bræður. Og er Óspakur kenndi þar systur sína
þá spurði hann hvað hún vildi er hún var svo snemma á fótum.
Guðrún kvaðst vildu vita hvað þeir vildu að hafast um daginn.
Óspakur kvaðst mundu kyrru fyrir halda "og er nú fátt til
verknaðar."

Guðrún mælti: "Gott skaplyndi hefðuð þér fengið ef þér væruð
dætur einshvers bónda og láta hvorki að yður verða gagn né
mein en slíka svívirðing og skömm sem Kjartan hefir yður gert
þá sofið þér eigi að minna að hann ríði hér hjá garði við
annan mann og hafa slíkir menn mikið svínsminni. Þykir mér og
rekin von að þér þorið Kjartan heim að sækja ef þér þorið
eigi að finna hann nú er hann fer við annan mann eða þriðja
en þér sitjið heima og látið vænlega og eruð æ helsti
margir."

Óspakur kvað hana mikið af taka en vera illt til mótmæla og
spratt hann upp þegar og klæddist og hver þeirra bræðra að
öðrum. Síðan bjuggust þeir að sitja fyrir Kjartani. Þá bað
Guðrún Bolla til ferðar með þeim. Bolli kvað sér eigi sama
fyrir frændsemis sakir við Kjartan og tjáði hversu ástsamlega
Ólafur hafði hann upp fæddan.

Guðrún svarar: "Satt segir þú það en eigi muntu bera giftu
til að gera svo að öllum þyki vel og mun lokið okkrum
samförum ef þú skerst undan förinni."

Og við fortölur Guðrúnar miklaði Bolli fyrir sér fjandskap
allan á hendur Kjartani og sakir og vopnaðist síðan skjótt og
urðu níu saman. Voru þeir fimm synir Ósvífurs: Óspakur og
Helgi, Vandráður og Torráður, Þórólfur, Bolli hinn sétti,
Guðlaugur hinn sjöundi, systurson Ósvífurs og manna
vænlegastur. Þar var Oddur og Steinn, synir Þórhöllu málgu.
Þeir riðu til Svínadals og námu staðar hjá gili því er
Hafragil heitir, bundu þar hestana og settust niður. Bolli
var hljóður um daginn og lá uppi hjá gilsþreminum.

En er þeir Kjartan voru komnir suður um Mjósyndi og rýmast
tekur dalurinn mælti Kjartan að þeir Þorkell mundu snúa
aftur. Þorkell kvaðst ríða mundu þar til er þrýtur dalinn.

Og þá er þeir komu suður um sel þau er Norðursel heita þá
mælti Kjartan til þeirra bræðra að þeir skyldu eigi ríða
lengra: "Skal eigi Þórólfur þjófurinn að því hlæja að eg þori
eigi að ríða leið mína fámennur."

Þorkell hvelpur svarar: "Það munum vér nú veita þér að ríða
nú eigi lengra. En iðrast munum vér þess ef vér erum eigi við
staddir ef þú þarft manna við í dag."

Þá mælti Kjartan: "Eigi mun Bolli frændi minn slá banaráðum
við mig. En ef þeir Ósvífurssynir sitja fyrir mér þá er eigi
reynt hvorir frá tíðindum eiga að segja þó að eg eigi við
nokkurn liðsmun."

Síðan riðu þeir bræður vestur aftur.