Laxd ch. 17

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Það er sagt frá Hrapp að hann gerðist úrigur viðureignar,
veitti nú nábúum sínum svo mikinn ágang að þeir máttu varla
halda hlut sínum fyrir honum. Hrappur gat ekki fang á Þórði
fengið síðan Ólafur færðist á fætur. Hrappur hafði skaplyndi
hið sama en orkan þvarr því að elli sótti á hendur honum svo
að hann lagðist í rekkju af.

Þá kallaði Hrappur til sín Vigdísi konu sína og mælti: "Ekki
hefi eg verið kvellisjúkur," segir hann, "er og það líkast að
þessi sótt skilji vorar samvistur. En þá að eg er andaður þá
vil eg mér láta gröf grafa í eldhúsdyrum og skal mig niður
setja standanda þar í dyrunum. Má eg þá enn vendilegar sjá
yfir híbýli mín."

Eftir þetta deyr Hrappur.

Svo var með öllu farið sem hann hafði fyrir sagt því að hún
treystist eigi öðru. En svo illur sem hann var viðureignar þá
er hann lifði þá jók nú miklu við er hann var dauður því að
hann gekk mjög aftur. Svo segja menn að hann deyddi flest
hjón sín í afturgöngunni. Hann gerði mikinn ómaka þeim
flestum er í nánd bjuggu. Var eyddur bærinn á Hrappsstöðum.

Vigdís kona Hrapps réðst vestur til Þorsteins surts bróður
síns. Tók hann við henni og fé hennar.

Nú var enn sem fyrr að menn fóru á fund Höskulds og sögðu
honum til þeirra vandræða er Hrappur gerir mönnum og biðja
hann nokkuð úr ráða. Höskuldur kvað svo vera skyldu, fer með
nokkura menn á Hrappsstaði og lætur grafa upp Hrapp og færa
hann í brott þar er síst væri fjárgangur í nánd eða
mannaferðir. Eftir þetta nemast af heldur afturgöngur Hrapps.

Sumarliði son Hrapps tók fé eftir hann og var bæði mikið og
frítt. Sumarliði gerði bú á Hrappsstöðum um vorið eftir og er
hann hafði þar litla hríð búið þá tók hann ærsl og dó litlu
síðar.

Nú á Vigdís móðir hans að taka þar ein fé þetta allt. Hún
vill eigi fara til landsins á Hrappsstöðum. Tekur nú
Þorsteinn surtur fé þetta undir sig til varðveislu. Þorsteinn
var þá hniginn nokkuð og þó hinn hraustasti og vel hress.