Laxd ch. 16

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Í þenna tíma kemur Ásgautur heim. Vigdís fagnar honum vel og
frétti hversu góðar viðtökur þeir hefðu að Sauðafelli. Hann
lætur vel yfir og segir henni ályktarorð þau er Þórólfur
hafði mælt. Henni hugnaðist það vel.

"Hefir þú nú Ásgautur," segir hún, "vel farið með þínu efni
og trúlega. Skaltu nú og vita skjótlega til hvers þú hefir
unnið. Eg gef þér frelsi svo að þú skalt frá þessum degi
frjáls maður heita. Hér með skaltu taka við fé því er Þórður
tók til höfuðs Þórólfi frænda mínum. Er nú féið betur niður
komið."

Ásgautur þakkaði henni þessa gjöf með fögrum orðum.

Þetta sumar eftir tekur Ásgautur sér fari í Dögurðarnesi og
lætur skip það í haf. Þeir fá veður stór og ekki langa
útivist. Taka þeir Noreg. Síðan fer Ásgautur til Danmerkur og
staðfestist þar og þótti hraustur drengur. Og endir þar sögu
frá honum.

En eftir ráðagerð þeirra Þórðar godda og Ingjalds
Sauðeyjargoða, þá er þeir vildu ráða bana Þórólfi frænda
Vigdísar, lét hún þar fjandskap í móti koma og sagði skilið
við Þórð godda og fór hún til frænda sinna og sagði þeim
þetta. Þórður gellir tók ekki vel á þessu og var þó kyrrt.

Vigdís hafði eigi meira fé á brott af Goddastöðum en gripi
sína. Þeir Hvammverjar létu fara orð um að þeir ætluðu sér
helming fjár þess er Þórður goddi hafði að varðveita. Hann
verður við þetta klökkur mjög og ríður þegar á fund Höskulds
og segir honum til vandræða sinna.

Höskuldur mælti: "Skotið hefir þér þá skelk í bringu er þú
hefir eigi átt að etja við svo mikið ofurefli."

Þá bauð Þórður Höskuldi fé til liðveislu og kvaðst eigi mundu
smátt á sjá.

Höskuldur segir: "Reynt er það að þú vilt að engi maður njóti
fjár þíns svo að þú sættist á það."

Þórður svarar: "Eigi skal nú það þó því að eg vil gjarna að
þú takir handsölum á öllu fénu. Síðan vil eg bjóða Ólafi syni
þínum til fósturs og gefa honum allt fé eftir minn dag því að
eg á engan erfingja hér á landi og hygg eg að þá sé betur
komið féið heldur en frændur Vigdísar skelli hrömmum yfir."

Þessu játtaði Höskuldur og lætur binda fastmælum.

Þetta líkaði Melkorku þungt, þótti fóstrið of lágt.

Höskuldur kvað hana eigi sjá kunna: "Er Þórður gamall maður
og barnlaus og ætla eg Ólafi allt fé eftir hans dag en þú
mátt hitta hann ávallt er þú vilt."

Síðan tók Þórður við Ólafi sjö vetra gömlum og leggur við
hann mikla ást. Þetta spyrja þeir menn er mál áttu við Þórð
godda og þótti nú fjárheimtan komin fastlegar en áður.

Höskuldur sendi Þórði gelli góðar gjafir og bað hann eigi
styggjast við þetta, því að þeir máttu engi fé heimta af
Þórði fyrir laga sakir, kvað Vigdísi engar sakir hafa fundið
Þórði þær er sannar væru og til brautgangs mættu metast "og
var Þórður eigi að verr menntur þótt hann leitaði sér nokkurs
ráðs að koma þeim manni af sér er settur var á fé hans og svo
var sökum horfinn sem hrísla eini."

En er þessi orð komu til Þórðar frá Höskuldi og þar með
stórar fégjafir þá sefaðist Þórður gellir og kvaðst það
hyggja að það fé væri vel komið er Höskuldur varðveitti og
tók við gjöfum og var þetta kyrrt síðan og um nokkuru færra
en áður.

Ólafur vex upp með Þórði godda og gerist mikill maður og
sterkur. Svo var hann vænn maður að eigi fékkst hans
jafningi. Þá er hann var tólf vetra gamall reið hann til
þings og þótti mönnum það mikið erindi úr öðrum sveitum að
undrast hversu hann var ágætlega skapaður. Þar eftir hélt
Ólafur sig að vopnabúnaði og klæðum. Var hann því auðkenndur
frá öllum mönnum. Miklu var ráð Þórðar godda betra síðan
Ólafur kom til hans. Höskuldur gaf honum kenningarnafn og
kallaði pá. Það nafn festist við hann.