Laxd ch. 13

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Eftir þetta tók konungur með allri blíðu Höskuldi og bað hann
ganga á sitt skip "og ver með oss meðan þú vilt í Noregi
vera."

Höskuldur svarar: "Hafið þökk fyrir boð yðvart en nú á eg
þetta sumar margt að starfa. Hefir það mjög til haldið er eg
hefi svo lengi dvalið að sækja yðvarn fund að eg ætlaði að
afla mér húsaviðar."

Konungur bað hann halda skipinu til Víkurinnar. Höskuldur
dvaldist með konungi um hríð. Konungur fékk honum húsavið og
lét ferma skipið.

Þá mælti konungur til Höskulds: "Eigi skal dvelja þig hér með
oss lengur en þér líkar en þó þykir oss vandfengið manns í
stað þinn."

Síðan leiddi konungur Höskuld til skips og mælti: "Að
sómamanni hefi eg þig reyndan og nær er það minni ætlan að þú
siglir nú hið síðasta sinn af Noregi svo að eg sé hér
yfirmaður."

Konungur dró gullhring af hendi sér, þann er vó mörk, og gaf
Höskuldi og sverð gaf hann honum annan grip, það er til kom
hálf mörk gulls. Höskuldur þakkaði konungi gjafirnar og þann
allan sóma er hann hafði fram lagið.

Síðan stígur Höskuldur á skip sitt og siglir til hafs. Þeim
byrjaði vel og komu að fyrir sunnan land, sigldu síðan vestur
fyrir Reykjanes og svo fyrir Snæfellsnes og inn í
Breiðafjörð. Höskuldur lenti í Laxárósi, lætur þar bera farm
af skipi sínu en setja upp skipið fyrir innan Laxá og gerir
þar hróf að og sér þar tóftina sem hann lét gera hrófið. Þar
tjaldaði hann búðir og er það kallaður Búðardalur.

Síðan lét Höskuldur flytja heim viðinn og var það hægt því að
eigi var löng leið. Ríður Höskuldur eftir það heim við
nokkura menn og fær viðtökur góðar sem von er. Þar hafði og
fé vel haldist síðan. Jórunn spyr hver kona sú væri er í för
var með honum.

Höskuldur svarar: "Svo mun þér þykja sem eg svari þér
skætingu. Eg veit eigi nafn hennar."

Jórunn mælti: "Það mun tveimur skipta að sá kvittur mun
loginn er fyrir mig er kominn eða þú munt hafa talað við hana
jafnmargt sem spurt hafa hana að nafni."

Höskuldur kvaðst þess eigi þræta mundu og segir henni hið
sanna og bað þá þessi konu virkta og kvað það nær sínu skapi
að hún væri heima þar að vistafari.

Jórunn mælti: "Eigi mun eg deila við frillu þína þá er þú
hefir flutt af Noregi þótt hún kynni góðra návist en nú þykir
mér það allra sýnst ef hún er bæði dauf og mállaus."

Höskuldur svaf hjá húsfreyju sinni hverja nótt síðan hann kom
heim en hann var fár við frilluna. Öllum mönnum var auðsætt
stórmennskumót á henni og svo það að hún var engi afglapi.

Og á ofanverðum vetri þeim fæddi frilla Höskulds sveinbarn.
Síðan var Höskuldur þangað kallaður og var honum sýnt barnið.
Sýndist honum sem öðrum að hann þóttist eigi séð hafa vænna
barn né stórmannlegra. Höskuldur var að spurður hvað
sveinninn skyldi heita. Hann bað sveininn kalla Ólaf því að
þá hafði Ólafur feilan andast litlu áður, móðurbróðir hans.
Ólafur var afbragð flestra barna. Höskuldur lagði ást mikla
við sveininn.

Um sumarið eftir mælti Jórunn að frillan mundi upp taka
verknað nokkurn eða fara í brott ella. Höskuldur bað hana
vinna þeim hjónum og gæta þar við sveins síns. En þá er
sveinninn var tvævetur þá var hann almæltur og rann einn
saman sem fjögurra vetra gömul börn.

Það var til tíðinda einn morgun er Höskuldur var genginn út
að sjá um bæ sinn. Veður var gott. Skein sól og var lítt á
loft komin. Hann heyrði mannamál. Hann gekk þangað til sem
lækur féll fyrir túnbrekkunni. Sá hann þar tvo menn og
kenndi. Var þar Ólafur son hans og móðir hans. Fær hann þá
skilið að hún var eigi mállaus því að hún talaði þá margt við
sveininn. Síðan gekk Höskuldur að þeim og spyr hana að nafni
og kvað henni ekki mundu stoða að dyljast lengur. Hún kvað
svo vera skyldu. Setjast þau niður á túnbrekkuna.

Síðan mælti hún: "Ef þú vilt nafn mitt vita þá heiti eg
Melkorka."

Höskuldur bað hana þá segja lengra ætt sína.

Hún svarar: "Mýrkjartan heitir faðir minn. Hann er konungur á
Írlandi. Eg var þaðan hertekin fimmtán vetra gömul."

Höskuldur kvað hana helsti lengi hafa þagað yfir svo góðri
ætt.

Síðan gekk Höskuldur inn og sagði Jórunni hvað til nýlundu
hafði gerst í ferð hans. Jórunn kvaðst eigi vita hvað hún
segði satt, kvað sér ekki um kynjamenn alla og skilja þau
þessa ræðu. Var Jórunn hvergi betur við hana en áður en
Höskuldur nokkuru fleiri.

Og litlu síðar er Jórunn gekk að sofa togaði Melkorka af
henni og lagði skóklæðin á gólfið. Jórunn tók sokkana og
keyrði um höfuð henni. Melkorka reiddist og setti hnefann á
nasar henni svo að blóð varð laust. Höskuldur kom að og
skildi þær.

Eftir það lét hann Melkorku í brott fara og fékk henni þar
bústað uppi í Laxárdal. Þar heitir síðan á Melkorkustöðum.
Þar er nú auðn. Það er fyrir sunnan Laxá. Setur Melkorka þar
bú saman. Fær Höskuldur þar til bús allt það er hafa þurfti
og fór Ólafur son þeirra með henni. Brátt sér það á Ólafi er
hann óx upp að hann mundi verða mikið afbragð annarra manna
fyrir vænleiks sakir og kurteisi.