Laxd ch. 9

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Í þenna tíma réð Noregi Hákon Aðalsteinsfóstri. Höskuldur var
hirðmaður hans. Hann var jafnan sinn vetur hvort með Hákoni
konungi eða að búi sínu. Var hann nafnfrægur maður bæði í
Noregi og á Íslandi.

Björn hét maður. Hann bjó í Bjarnarfirði og nam þar land. Við
hann er kenndur fjörðurinn. Sá fjörður skerst í land norður
frá Steingrímsfirði og gengur þar fram háls í milli. Björn
var stórættaður maður og auðigur að fé. Ljúfa hét kona hans.
Þeirra dóttir var Jórunn. Hún var væn kona og ofláti mikill.
Hún var og skörungur mikill í vitsmunum. Sá þótti þá kostur
bestur í öllum Vestfjörðum.

Af þessi konu hefir Höskuldur fréttir og það með að Björn var
bestur bóndi á öllum Ströndum. Höskuldur reið heiman með
tíunda mann og sækir heim Björn bónda í Bjarnarfjörð.
Höskuldur fékk þar góðar viðtökur því að Björn kunni góð skil
á honum. Síðan vekur Höskuldur bónorð en Björn svarar því vel
og kvaðst það hyggja að dóttir hans mundi eigi vera betur
gift en veik þó til hennar ráða.

En er þetta mál var við Jórunni rætt þá svarar hún á þá leið:
"Þann einn spurdaga höfum vér til þín Höskuldur að vér viljum
þessu vel svara því að vér hyggjum að fyrir þeirri konu sé
vel séð er þér er gift en þó mun faðir minn mestu af ráða því
að eg mun því samþykkjast hér um sem hann vill."

En hvort sem að þessum málum var setið lengur eða skemur þá
var það af ráðið að Jórunn var föstnuð Höskuldi með miklu fé.
Skyldi brullaup það vera á Höskuldsstöðum.

Ríður Höskuldur nú í brott við svo búið og heim til bús síns
og er nú heima til þess er boð þetta skyldi vera. Sækir Björn
norðan til boðsins með fríðu föruneyti. Höskuldur hefir og
marga fyrirboðsmenn, bæði vini sína og frændur, og er veisla
þessi hin skörulegasta. En er veisluna þraut þá fer hver heim
til sinna heimkynna með góðri vináttu og sæmilegum gjöfum.

Jórunn Bjarnardóttir situr eftir á Höskuldsstöðum og tekur
við búsumsýslu með Höskuldi. Var það brátt auðsætt á hennar
högum að hún mundi vera vitur og vel að sér og margt vel
kunnandi og heldur skapstór jafnan. Vel var um samfarar
þeirra Höskulds og ekki margt hversdaglega.

Höskuldur gerist nú höfðingi mikill. Hann var ríkur og
kappsamur og skortir eigi fé. Þótti hann í engan stað minni
fyrir sér en Kollur faðir hans. Höskuldur og Jórunn höfðu
eigi lengi ásamt verið áður þeim varð barna auðið. Son þeirra
var nefndur Þorleikur. Hann var elstur barna þeirra. Annar
hét Bárður. Dóttir þeirra hét Hallgerður er síðan var kölluð
langbrók. Önnur dóttir þeirra hét Þuríður. Öll voru börn
þeirra efnileg. Þorleikur var mikill maður og sterkur og hinn
sýnilegsti, fálátur og óþýður. Þótti mönnum sá svipur á um
hans skaplyndi sem hann mundi verða engi jafnaðarmaður.
Höskuldur sagði það jafnan að hann mundi mjög líkjast í ætt
þeirra Strandamanna. Bárður var skörulegur maður sýnum og vel
sterkur. Það bragð hafði hann á sér sem hann mundi líkari
verða föðurfrændum sínum. Bárður var hægur maður í uppvexti
sínum og vinsæll maður. Höskuldur unni honum mest allra barna
sinna.

Stóð nú ráðahagur Höskulds með miklum blóma og virðingu.

Þenna tíma gifti Höskuldur Gró systur sína Véleifi gamla.
Þeirra son var Hólmgöngu-Bersi.