Laxd ch. 7

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Ólafur feilan var yngstur barna Þorsteins. Hann var mikill
maður og sterkur, fríður sýnum og atgervimaður hinn mesti.
Hann mat Unnur umfram alla menn og lýsti því fyrir mönnum að
hún ætlaði Ólafi allar eignir eftir sinn dag í Hvammi. Unnur
gerðist þá mjög ellimóð.

Hún kallar til sín Ólaf feilan og mælti: "Það hefir mér komið
í hug frændi að þú munir staðfesta ráð þitt og kvænast."

Ólafur tók því vel og kveðst hennar forsjá hlíta mundu um það
mál.

Unnur mælti: "Svo hefi eg helst ætlað að boð þitt muni vera
að áliðnu sumri þessu því að þá er auðveldast að afla allra
tilfanga því að það er nær minni ætlan að vinir vorir muni þá
mjög fjölmenna hingað því að eg ætla þessa veislu síðast að
búa."

Ólafur svarar: "Þetta er vel mælt. En þeirrar einnar konu
ætla eg að fá að sú ræni þig hvorki fé né ráðum."

Það sama haust fékk Ólafur feilan Álfdísar. Þeirra boð var í
Hvammi. Unnur hafði mikinn fékostnað fyrir veislunni því að
hún lét víða bjóða tignum mönnum úr öðrum sveitum. Hún bauð
Birni bróður sínum og Helga bróður sínum bjólan. Komu þeir
fjölmennir. Þar kom Dala-Kollur mágur hennar og Hörður úr
Hörðadal og margt annað stórmenni. Boðið var allfjölmennt og
kom þó hvergi nær svo margt manna sem Unnur hafði boðið fyrir
því að Eyfirðingar áttu farveg langan.

Elli sótti þá fast að Unni svo að hún reis ekki upp fyrir
miðjan dag en hún lagðist snemma niður. Engum manni leyfði
hún að sækja ráð að sér þess á milli er hún fór að sofa á
kveldið og hins er hún var klædd. Reiðulega svarar hún ef
nokkur spurði að mætti hennar.

Þann dag svaf Unnur í lengra lagi en þó var hún á fótum er
boðsmenn komu og gekk á mót þeim og fagnaði frændum sínum og
vinum með sæmd, kvað þá ástsamlega gert hafa er þeir höfðu
sótt þangað langan veg, "nefni eg til þess Björn og Helga og
öllum vil eg yður þakka er hér eruð komnir."

Síðan gekk Unnur inn í skála og sveit mikil með henni. Og er
skálinn var alskipaður fannst mönnum mikið um hversu veisla
sú var sköruleg.

Þá mælti Unnur: "Björn kveð eg að þessu bróður minn og Helga
og aðra frændur vora og vini: Bólstað þenna með slíkum búnaði
sem nú megið þér sjá sel eg í hendur Ólafi frænda mínum til
eignar og forráða."

Eftir það stóð Unnur upp og kvaðst ganga mundu til þeirrar
skemmu sem hún var vön að sofa í, bað að það skyldi hver hafa
að skemmtan sem þá væri næst skapi en mungát skyldi skemmta
alþýðunni. Svo segja menn að Unnur hafi bæði verið há og
þrekleg. Hún gekk hart utar eftir skálanum. Fundust mönnum
orð um að konan var enn virðuleg. Drukku menn um kveldið
þangað til að mönnum þótti mál að sofa.

En um daginn eftir gekk Ólafur feilan til svefnstofu Unnar
frændkonu sinnar. Og er hann kom í stofuna sat Unnur upp við
hægindin. Hún var þá önduð. Gekk Ólafur eftir það í skálann
og sagði tíðindi þessi. Þótti mönnum mikils um vert hversu
Unnur hafði haldið virðingu sinni til dauðadags. Var nú
drukkið allt saman, brullaup Ólafs og erfi Unnar. Og hinn
síðasta dag boðsins var Unnur flutt til haugs þess er henni
var búinn. Hún var lögð í skip í hauginum og mikið fé var í
haug lagt með henni. Var eftir það aftur kastaður haugurinn.

Ólafur feilan tók þá við búi í Hvammi og allri fjárvarðveislu
að ráði þeirra frænda sinna er hann höfðu heim sótt. En er
veisluna þrýtur gefur Ólafur stórmannlegar gjafir þeim mönnum
er þar voru mest verðir áður á brott fóru.

Ólafur gerðist ríkur maður og höfðingi mikill. Hann bjó í
Hvammi til elli. Börn þeirra Ólafs og Álfdísar voru Þórður
gellir er átti Hróðnýju dóttur Miðfjarðar-Skeggja. Þeirra
synir voru Eyjólfur grái, Þórarinn fylsenni, Þorkell kuggi.
Dóttir Ólafs feilans var Þóra er átti Þorsteinn þorskabítur
son Þórólfs Mostrarskeggs. Þeirra synir voru Börkur hinn
digri og Þorgrímur faðir Snorra goða. Helga hét önnur dóttir
Ólafs. Hana átti Gunnar Hlífarson. Þeirra dóttir var Jófríður
er átti Þóroddur son Tungu-Odds en síðan Þorsteinn Egilsson.
Þórunn hét enn dóttir hans. Hana átti Hersteinn son Þorkels
Blund-Ketilssonar. Þórdís hét hin þriðja dóttir Ólafs. Hana
átti Þórarinn Ragabróðir lögsögumaður.

Í þenna tíma er Ólafur bjó í Hvammi tekur Dala-Kollur mágur
hans sótt og andaðist.

Höskuldur son Kolls var á ungum aldri er faðir hans andaðist.
Hann var fyrr fullkominn að hyggju en vetratölu. Höskuldur
var vænn maður og gervilegur. Hann tók við föðurleifð sinni
og búi. Er sá bær við hann kenndur er Kollur hafði búið á.
Hann var kallaður síðan á Höskuldsstöðum. Brátt varð
Höskuldur vinsæll í búi sínu því að margar stoðar runnu
undir, bæði frændur og vinir er Kollur faðir hans hafði sér
aflað.

En Þorgerður Þorsteinsdóttir móðir Höskulds var þá enn ung
kona og hin vænsta. Hún nam eigi yndi á Íslandi eftir dauða
Kolls. Lýsir hún því fyrir Höskuldi syni sínum að hún vill
fara utan með fjárhlut þann sem hún hlaut. Höskuldur kvaðst
það mikið þykja ef þau skulu skilja en kvaðst þó eigi mundu
þetta gera að móti henni heldur en annað.

Síðan kaupir Höskuldur skip hálft til handa móður sinni er
uppi stóð í Dögurðarnesi. Réðst Þorgerður þar til skips með
miklum fjárhlutum. En eftir það siglir Þorgerður á haf og
verður skip það vel reiðfara og kemur við Noreg.

Þorgerður átti í Noregi mikið ætterni og marga göfga frændur.
Þeir fögnuðu henni vel og buðu henni alla kosti þá sem hún
vildi með þeim þiggja. Hún Þorgerður tók því vel, segir að
það er hennar ætlan að staðfestast þar í landi.

Þorgerður var eigi lengi ekkja áður maður varð til að biðja
hennar. Sá er nefndur Herjólfur. Hann var lendur maður að
virðingu, auðigur og mikils virður. Herjólfur var mikill
maður og sterkur. Ekki var hann fríður maður sýnum og þó hinn
skörulegsti í yfirbragði. Allra manna var hann best vígur.

Og er að þessum málum var setið átti Þorgerður svör að veita
er hún var ekkja. Og með frænda sinna ráði veikst hún eigi
undan þessum ráðahag og giftist Þorgerður Herjólfi og fer
heim til bús með honum. Takast með þeim góðar ástir. Sýnir
Þorgerður það brátt af sér að hún er hinn mesti skörungur.
Þykir ráðahagur hans nú miklu betri en áður og virðulegri er
hann hefir fengið slíkrar konu sem Þorgerður var.