Krók ch. 17

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er að segja frá Haraldi konungi að hann er staddur á
þinginu sem fyrr var sagt. En meðan Narfi flutti fram sitt
erindi þá lét konungur ekki sína ræðu falla og engi maður
fann að hann gæfi gaum að hvað Narfi sagði.

Og er hann hafði lyktað sínu erindi lét konungur blása til
hljóðs og mælti síðan: "Hver var maður þessi oss ókunnur er
stóð fyrir oss um hríð í blám kufli og svarðreip mikið um sig
og spjót í hendi eða hvaðan er hann?"

Menn sögðu að þeir vissu aldrei hvaðan hann var, sögðu hann
hafa verið þar í bænum nokkura daga og leigt þar skemmu eina
og nefnst Narfi.

Konungur mælti: "Hvað þótti yður hann segja?"

Þeir kváðust það aldrei vita að það væri annað en vitleysa og
hégómi.

"Vera má að svo sé", segir konungur, "en ekki varð mér maður
sá lítill fyrir augum eða hvar er Skálp-Grani hirðmaður vor?
Kalli hann fyrir mig."

Þeir gerðu svo og fundu hann ekki.

Konungur mælti þá: "Verri efni munu í vera. Maður þessi tók
svo til orðs: "Við Sverðhús-Grani urðum saupsáttir í dag.
Hann vildi fjallskerða konu mína." "Þess get eg," sagði
konungur, "að hann muni átt hafa við hirðmann minn,
Skálp-Grana, því að skálpurinn er hús sverðsins. Mun hann
hafa farið um herbergi að leita sér kvenna. Má vera að þá
hafi fyrir orðið kona Narfa þessa. Sá er drykkur á Íslandi er
mysa heitir. Er það allt eitt, mysa og saup og drykkur. Nú
munu þeir hafa orðið missáttir. Hann sagði hann hafa viljað
fjallskerða konu sína. Þar hefir hann viljað hvíla með henni
því að þá er kallað að konur séu giljaðar en gilin eru
fjallskörð. Þá kveðst hann stórkeralda hann í gegnum
strábeygisauga. Það er rétt atkvæði, sáir eru þau keröld
stór. Þá vitið þér að vindur heitir strábeygir en vindauga á
húsum og hefir hann séð hann um glugginn á herberginu er þau
hafa saman átt. "Þá langhúsaði eg konungur," sagði hann, "og
þá langhúsaði hann." Rann heitir langt hús og hefir þá
hvortveggi þeirra runnið. Mun hann hafa hlaupið með
skemmuveggnum hart er hann hefir séð sameignina. Það mun
Grani heyrt hafa. Má vera að þá hafi hann staðar látið nema
athöfn þá er hann hafði. Mun hann þá hafa forðað sér. "Þá
hreiðurballaði eg hann," kvað hann. Þá mun hann hafa eggjað
hann að bíða því að egg er hreiðurböllur. "En hann
marghrossaði við." En stóð hross heita og eru mörg saman
jafnan. Mun hann þá hafa staðar numið. Þá kveðst hann
fagurröggva hann "en hann skipskeggjaði við." Skikkjur eru
þær á Íslandi er feldir heita. Er það ýmist kallað á feldinum
röggur eða lagður. Nú mun hann hafa vikið svo til málinu að
kalla lagð. Mun hann þá hafa lagt í gegnum hann er hann
kveðst fagurröggva hann. "En hann skipskeggjaði við." Barð
heitir á skipi. Þá mun hann barist hafa er hann var í
fjörbrotunum. "Þá lynghnappaði eg hann undir skíðgarð einn,"
sagði hann, "skammt í braut." Byrður heitir lynghnappur og
hefir hann þá borið hann undir skíðgarðinn. Þá kveðst hann
hafa voðvirkt yfir hann síðan. Er það málsháttur á Íslandi að
konur lúka vef. Mun hann þá hafa hulið hann. Nú vil eg,"
sagði konungur, "að þér leitið að þessum mönnum, bæði að
hinum vegna og svo vegandanum."

Gerðu menn nú sem konungurinn bauð. Fannst Grani nú dauður en
Narfi fannst hvergi.

Um morguninn lét konungur blása til móts og sagði svo: "Þau
tíðindi urðu hér í gær að því er betur að slík eru sjaldan,
er hirðmaður vor var veginn. Veit eg ekki þess íslensks manns
von að það mun þora að gera hér undir handarjaðri vorum. Nú
mun eg geta til hver þessi maður er. Hér mun kominn sá sami
Refur er Grænlendingum hefir gert mikið illbýli."

Eftir það nefndi konungur menn til að leita þessa manns bæði
á sjó og á landi. Fóru þeir eftir því sem konungur gerði ráð
fyrir.