Krók ch. 15

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Bárður heitir nú á sína menn. Hlaupa þeir til skips átta.
Vinda þeir þegar upp segl sitt og róa undir slíkt er þeir
mega. Dró hann nú brátt eftir þeim Ref.

En Gunnar kannar nú virkið og var það eitt í virkinu er engi
hirti að hafa. Sneri hann þá út með firðinum með sínum mönnum
til skipsins.

Refur sér að Bárður mun skjótt eftir koma.

Þá mælti Refur: "Nú skulum vér fyrst hleypa niður segli voru.
En mig varir, er hitt skipið skríður skjótt, að þeir fái það
ekki stöðvað en þeir vita önga von að vér munum bíða og mun
þeirra skip renna fram á annað borð. Þá skaltu Steinn," sagði
Refur, "höggva höfuðbendur þeirra en þú Björn skalt dafla í
árum að þeim sýnist sem vér róum undan í skerpingi en þú lát
sem skip vort muni sem minnst skríða."

Refur hjó nú hvel undan skipi sínu og því næst tók hann spjót
eitt lítið og hvatti í ákafa.

Nú er að segja frá Bárði að þeir gera bæði, sigla og róa, en
varði ekki að Refur mundi bíða. Rennir skip þeirra fram hjá
skipi Refs. Í því skýtur Refur spjótinu til Bárðar. Flýgur
það þegar í gegnum hann og nísti út við borðið. Steinn höggur
allar höfuðbendur þeirra. Fór þá seglið útbyrðis með öllum
sínum reiða og við því búið að hvelfa mundi skipinu. Drógu
þeir Refur þá upp segl sitt og voru brátt mjög fjarri og fóru
þeir Refur þá leið sína þar til er þeir komu út úr firðinum.
Skipverjar Bárðar gátu borgið reiða sínum. Lögðu þeir þá að
landi undir nes eitt.

Gunnar og hans menn sáu að Refur sigldi út eftir firðinum.
Þóttist hann þá vita að sá einn mundi hafa orðið fundur
þeirra Bárðar er hann mundi ekki orð eftir senda. Bað hann þá
sína menn flýta sér til skipsins og komast fyrir
fjarðarmynnið. Þeir gera svo. Tók nú að líða dagurinn.

Þá er Refur og synir hans komu úr sundinu og í sundur lauk
firðinum í annað sinn gátu þeir að líta hvar Gunnar reri frá
landi og hans menn sem mest máttu þeir. Tók þá mjög að dimma
af nótt en tunglsljós lítið.

Refur mælti þá: "Vér skulum sækja róður sem ákafast. En þú
Björn," sagði hann, "skalt láta síga segl vort æ smám og um
síðir fella."

Þeir gera nú svo.

Gunnar mælti þá til sinna manna: "Klækilega sækist yður
róðurinn. Vér vorum áðan svo nær þeim að eg hugði að vér
mundum skjótt taka þá en nú firrast þeir oss svo að lítil
þúfa þykir skip þeirra að sjá. Mun þar vera vindur meiri. Mun
þá því bera undan. Nú munum vér snúa til lands og rekast ekki
á hafsmegin um nætur eftir Ref."

Þeir gerðu nú svo.

Um morguninn komu menn Bárðar til Gunnars og sögðu sínar ekki
sléttar. Höfðu þeir þar lík Bárðar. Sneri Gunnar nú aftur til
byggðar og undi illa við sína ferð. Var þar og eitt allra
manna orðtak að fár mundu reknar verri fyrir einum manni.

Hásetar þeir er verið höfðu með Bárði gerðu skjótt
varningsskipti. Sigldu þeir í Noreg um haustið og er þess
ekki getið að Gunnar sendi Haraldi konungi neinar gersemar.
Sögðu þeir konungi lát Bárðar og um skipti þeirra Refs.
Konungi þótti farið hafa ekki fjarri getu sinni.